Aung Din – Regime’s Parliament in Perspective (21)

တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမွ၊ တရားဥပေဒရဲ့ အထက္မွာ မည္သူမွမရွိမွ၊ အဂတိလိုက္စားမႈကင္းမဲ့ျပီး လြတ္လပ္မွ်တပြင့္လင္းေသာ တရားစီရင္ေရးစနစ္ရွိမွ ႏိုင္ငံတစ္ခုဟာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမွာျဖစ္ပါတယ္၊ တိုင္းျပည္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမွပဲ စီးပြါးေရး၊ ပညာေရး၊လူမႈေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွာပါ၊

“တရားဥပေဒ” ဆိုရာမွာလဲ “ဥပေဒ” ဆိုတဲ့စကားလုံးကို “တရား” ဆိုတာနဲ႕ အထူးျပဳထားတဲ့အတိုင္း တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒေတြျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္၊ “ဥပေဒ” ဆိုတာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ထိန္းေၾကာင္းၾကပ္မတ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြျဖစ္ျပီး အာဏာရွင္အစိုးရမ်ားအတြက္ေတာ့ ျပည္သူလူထုက ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားျပီး သူတို႕ရဲ့ အာဏာကို မဖီဆန္ေအာင္ ကန္႕သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္၊ ၁၉၆၂ခုႏွစ္က စလို႕ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီစစ္အစိုးရ၊ မဆလပါတီအစိုးရ၊ နဝတစစ္အစိုးရ နဲ႕ နအဖစစ္အစိုးရေတြလက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကြဲျပားသူေတြ၊ အတိုက္အခံေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႕ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ ဥပေဒကဲ့သို႕ အာဏာတည္ေသာအမိန္႕ေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ့ပါတယ္၊ အခ်ိဳ႕ဥပေဒေတြဆိုရင္ ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီအစိုးရလက္ထက္ထဲက ရွိခဲ့ျပီး အာဏာရွင္စနစ္ကို အေထာက္အကူျပဳတာမို႕ ျပင္ဆင္ျပီး ဆက္လက္သုံးစြဲၾကတာပါ၊ အဲဒီ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြ၊ ျပည္သူလူထုရဲ့ အေျခခံလူ႕အခြင့္အေရးကို ကန္႕သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ဥပေဒေတြဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေျပာင္းလဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနျပီဆိုတဲ့ ဒီကေန႕အခ်ိန္ကာလမွာေတာင္ ဆက္လက္တည္ရွိေနတာေတြ႕ရပါတယ္၊ ႏွစ္ႏွစ္သက္တမ္းရွိလာျပီျဖစ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာလဲ ဒီဥပေဒေတြကို ဖ်က္သိမ္းဖို႕ ျပင္ဆင္ဖို႕တင္ျပေဆြးေႏြးတာေတြ မရွိခဲ့ပါ၊

၂၀၁၃ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ ၂၉ ရက္ေန႕မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ရုံးခြဲအေဆာက္အအံုမွာ “ေခတ္စနစ္နဲ႕ မကိုက္ညီေသာ တည္ဆဲဥပေဒေဟာင္းမ်ားပယ္ဖ်က္ျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ ကိုက္ညီေသာ ဥပေဒသစ္မ်ားျပ႒န္းျခင္း ညွိႏိႈင္းအစည္းအေဝး” ကို ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဦးေရႊမန္းက ဦးေဆာင္ျပီးက်င္းပတယ္လို႕ သိရပါတယ္၊ အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ ဦးေရႊမန္းက “ဥပေဒအထက္တြင္ မည္သူမွ်မရွိေၾကာင္း၊ ဥပေဒေအာက္တြင္ အားလုံးတေျပးညီဥပေဒအတိုင္းလိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႕ႏိုင္ငံတြင္ ေျပာင္းလဲျပဳျပင္လိုက္သည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ ဥပေဒမ်ား ရွိေနျပီလား၊ မရွိဘူးလားဆိုတာကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႕ေၾကာင့္ မိမိတို႕အေနျဖင့္ ယေန႕ေခတ္စနစ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာ ဥပေဒမ်ား ျဖစ္တည္ေနေအာင္ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို ျပန္လည္သုံးသပ္ျပီး ျပင္ဆင္ရန္၊ ပယ္ဖ်က္ရန္၊ အစားထိုးရန္ သို႕မဟုတ္ ဥပေဒမ်ားသည္ မလံုေလာက္ေသးပါကလည္း ဥပေဒမ်ားအသစ္ ျပ႒န္းေပးရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ၊ ျပ႒န္းေပးျပီးေသာဥပေဒမ်ားကို ႏိုင္ငံအတြင္းရွိျပည္သူမ်ားလိုက္နာရန္ျဖစ္သကဲ့သို႕ သက္ဆိုင္ရာ႒ာနမ်ားကလည္း ဥပေဒအတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႕မွသာ ယေန႕ေျပာဆိုေနသည့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာဆိုသြားတာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဦးေရႊမန္းက လာမည့္ ဇူလိုင္လႏွင့္ ဩဂုတ္လ မ်ားတြင္ ျပန္လည္က်င္းပမည့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ သတၱမပံုမွန္အစည္းအေဝးတြင္ ဥပေဒၾကမ္းျပ႒န္းႏိုင္ရန္ ေမလကုန္ေနာက္ဆုံးထား၍ ဝိုင္းဝန္းအၾကံျပဳျပင္ဆင္ေပးရန္ ေျပာဆိုတယ္လို႕လဲ သိရပါတယ္၊

ဒီလိုေျပာတာၾကားရေတာ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒမ်ားဖ်က္သိမ္းေရးအတြက္ အားတက္မိပါတယ္၊ လာမည့္ ဇူလိုင္လမွာ ျပန္လည္က်င္းပမည့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးက စလို႕ ဦးေရႊမန္းရဲ့ အခန္းကဏၰက ပိုျပီးျမင့္မားလာပါျပီ၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္နဲ႕ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေပါင္းအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ရဲ့ နာယကတာဝန္ကို အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ပထမ ႏွစ္ႏွစ္ေျခာက္လ၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က ဒုတိယ ႏွစ္ႏွစ္ေျခာက္လ၊ တာဝန္ယူရတာမို႕ ၂၀၁၃ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လကစျပီး ဦးေရႊမန္းဟာ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒တာဝန္အျပင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္နာယကတာဝန္ကိုပါ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ပထမအၾကိမ္လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းကုန္တဲ့အထိ တာဝန္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္၊ တခါ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဦးသိန္းစိန္က ၾကံ့ခိုင္ေရးပါတီ ဥကၠ႒တာဝန္က ႏႈတ္ထြက္လိုက္ျပီမို႕ ဦးေရႊမန္းဟာ လႊတ္ေတာ္မွာ အမ်ားစုပါတီျဖစ္တဲ့ ၾကံ့ခိုင္ေရးပါတီရဲ့ ဥကၠ႒လဲ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ဒီေတာ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ဖ်က္သိမ္း၊ ျပင္ဆင္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ေထာက္ခံမဲအေရအတြက္ရေအာင္ ဦးေဆာင္စီမံႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာရွိေနပါတယ္၊ ဦးေရႊမန္းဟာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲကေန ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အလားအလာလဲ ရွိေနေတာ့ ဒီႏွစ္ႏွစ္ခြဲသက္တမ္းအတြင္း သူ႕ရရွိထားတဲ့ အခြင့္အာဏာေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္အသုံးခ်လို႕ သူေျပာသလို “ျပည္သူ႕အတြက္၊ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးစီးပြါးမျဖစ္တဲ့ ဥပေဒေတြကို ပယ္ဖ်က္ဖို႕၊ အက်ိဳးစီးပြါးျဖစ္ထြန္းမည့္ ဥပေဒမ်ားကို အသစ္ျပ႒န္းဖို႕” အမွန္တကယ္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္၊

ဒါေၾကာင့္မို႕ ဖ်က္သိမ္းဖို႕၊ ျပင္ဆင္ဖို႕လိုအပ္ေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႕ မကိုက္ညီတဲ့ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္ပါတယ္၊

ပထမဆုံးေျပာခ်င္တာက ၁၉၇၅ခုႏွစ္မွာ မဆလအစိုးရရဲ့ ပထမအၾကိမ္ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကေန ျပ႒န္းခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥပေဒ အမွတ္ (၃) ” ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအနၱရယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ဥပေဒ” ပါ၊ ဒီဥပေဒဟာျဖင့္ “မည္သူမဆို တရားရုံးတစ္ခုခုမွ နည္းလမ္းတက် စစ္ေဆးျပီး အျပစ္ရွိသည္ဟု မဆုံးျဖတ္မျခင္း အျပစ္မဲ့သူဟုယူဆရမည္” ဆိုတဲ့ တရားစီရင္ေရးဆိုင္ရာအေျခခံမူဝါဒကို ဆန္႕က်င္ျပီး လူတစ္ေယာက္ကို အနၱရာယ္ရွိတယ္လို႕ သံသယရွိရုံနဲ႕ တရားရုံးရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္မလိုပဲ ဖမ္းဆီးထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးထားတာပါ၊ ဒီဥပေဒအရ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံုေရးနဲ႕ ျပည္သူလူထုရဲ့ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေရးကို အနၱရာယ္ျပဳတဲ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ (ဒါမွမဟုတ္) က်ဴးလြန္ရန္ၾကံစည္အားထုတ္ေနသူလို႕ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီး၊ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ၾကီး၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ၾကီးစတဲ့ ဝန္ၾကီးသုံးပါးပါဝင္တဲ့ ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႕က ယံုၾကည္တယ္ဆိုလို႕ရွိရင္ ယင္းစြပ္စြဲခံရသူကို ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႕ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း၊ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္တားဆီးအေရးယူျခင္းမ်ား လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဖမ္းဆီးဖို႕၊ တားျမစ္ကန္႕သတ္ဖို႕အတြက္ တရားသူၾကီးရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္မလိုပါ၊ ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႕ရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ပဲလိုပါတယ္၊ ျပန္လႊတ္ဖို႕၊ တားျမစ္ခ်က္ေတြရုပ္သိမ္းဖို႕ကိုလဲ ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႕ကပဲ ဆုံးျဖတ္ပါတယ္၊ ရုံးတင္တရားစြဲစရာမလိုတဲ့အတြက္ အေရးယူခံရသူမွာ ဥပေဒအက်ိဳးေဆာင္နဲ႕ ခုခံေခ်ပခြင့္လဲ မရွိပါ၊

ဒီဥပေဒမွာ အေရးယူတဲ့ ျပစ္ဒါဏ္ေတြကို ပုဒ္မ ၁၀ (က) နဲ႕ ၁၀ (ခ) မွာ ျပ႒န္းထားပါတယ္၊ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ မူလျပ႒န္းစဥ္က ပုဒ္မ (၁၀) (က) အရ အေရးယူျခင္းခံရသူအား တစ္ၾကိမ္လ်င္ရက္ေပါင္း ၆၀ ထက္မပိုပဲ စုစုေပါင္း ရက္ေပါင္း ၁၈၀အထိ  (၆လ) ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားႏိုင္ျပီး ပုဒ္မ (၁၂) အရ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႕ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေျခာက္လထက္ပိုျပီးလဲ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားႏိုင္ပါတယ္၊ ပုဒ္မ (၁၀) (ခ) အရ အေရးယူျခင္းခံရသူအား တစ္ႏွစ္အထိ တားဆီးမႈျပဳလုပ္ႏိုင္ျပီး ပုဒ္မ (၁၃) အရ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႕ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ တစ္ႏွစ္ထက္ပိုျပီး တားဆီးႏိုင္ပါတယ္၊ ပုဒ္မ (၁၁) အရ တားဆီးမႈဆိုတာကို (က) မည္သည့္ေနရာတြင္မေနထိုင္ရဟု သတ္မွတ္ျခင္း (ခ) မည္သည့္ေနရာေဒသတြင္သာ ေနထိုင္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္း (ဂ) သြားလာမႈကိုလိုအပ္သလို တားဆီးျခင္း နဲ႕ (ဃ) သတ္မွတ္ထားေသာအရာဝတၳဳမ်ားကို လက္ဝယ္ထားရွိျခင္း သို႕မဟုတ္ အသုံးျပဳျခင္းကို ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း လို႕အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္၊ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ဝန္ၾကီးသုံးပါးအမိန္႕နဲ႕ ဖမ္းႏိုင္တယ္၊ ပုဒ္မ (၁၀) (က) အရ ေထာင္ထဲမွာ ၆ လအထိဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္၊ ပုဒ္မ (၁၀) (ခ) အရ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႕ တစ္ႏွစ္အထိတားျမစ္ႏိုင္တယ္၊ ပုဒ္မ (၁၂) နဲ႕ (၁၃) အရ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႕ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ပုဒ္မ (၁၀) (က) နဲ႕ ပုဒ္မ (၁၀) (ခ) က ျပစ္ဒါဏ္ကာလေတြကို တိုးျမႇင့္ႏိုင္တယ္လို႕ ျဖစ္ပါတယ္၊

ပုဒ္မ (၁၄) မွာ “ဝန္ၾကီးအဖြဲ႕သည္ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ရန္ျဖစ္ေစ၊ ဆက္လက္တားဆီးမႈျပဳလုပ္ရန္ျဖစ္ေစ ၾကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးရာတြင္ တစ္ၾကိမ္လ်င္ တစ္ႏွစ္ထက္မပိုေစပဲ စုစုေပါင္း ၃ႏွစ္အထိ ခြင့္ျပဳႏိုင္သည္” လို႕ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခြင့္၊ တားျမစ္ခြင့္သက္တမ္းကို သတ္မွတ္ထားပါတယ္၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ နဝတအစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္ျငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕ ဥပေဒအမွတ္ ၁၁/၉၁ နဲ႕ ပုဒ္မ (၁၄) အရ ဆက္လက္ဖမ္းဆီးခြင့္၊ တားျမစ္ခြင့္ကို သုံးႏွစ္ကေန ၅ႏွစ္အထိ တိုးျမႇင့္လိုက္ပါတယ္၊ 

ဒီဥပေဒကို အသုံးခ်ျပီး မဆလအစိုးရေခတ္က ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံေတြ၊ စီးပြါးေရးသမားေတြကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့ပါတယ္၊ နဝတ၊ နအဖစစ္အစိုးရေတြလက္ထက္မွာလဲ ဒီဥပေဒကို သုံးျပီး ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္၊ နဝတ၊ နအဖေခတ္ ဒီဥပေဒရဲ့ သားေကာင္ေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏု၊ ဗိုလ္မႉးေအာင္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႕ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုၾကီးစတဲ့ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လကေန ၁၉၉၅ခုႏွစ္ မတ္လအထိ တစ္ၾကိမ္၊ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလကေန ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလအထိ တစ္ၾကိမ္၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေမလကေန ၂၀၀၉ခုႏွစ္ ေမလအထိ တစ္ၾကိမ္၊ သုံးၾကိမ္တိုင္ေအာင္ ပုဒ္မ (၁၀) (ခ) နဲ႕ ေနအိမ္မွာ တားျမစ္ခံခဲ့ရပါတယ္၊ 

၂၀၀၉ခုႏွစ္ ေမလကေန ေနာက္ဆုံးျပန္လြတ္တဲ့ ၂၀၁၀ ႏိုဝင္ဘာလအထိကေတာ့ ပုဒ္မ (၁၅) အရ ကန္႕သတ္တားဆီးမိန္႕ကို ခ်ိဳးေဖာက္လို႕ဆိုျပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၁၈လက်ခံရတာပါ၊

မင္းကိုႏိုင္ ဆိုရင္လဲ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ မတ္လမွာအဖမ္းခံရျပီး ပုဒ္မ (၁၀) (က) နဲ႕ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံရတာပါ၊ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက်မွ စစ္ခံုရုံးတင္ တရားစြဲျပီး ျပစ္ဒါဏ္ (၁၅) ႏွစ္ ခ်မွတ္တာပါ၊ အစိုးရရဲ့ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မ်ား၊ ျပစ္ဒါဏ္ေလွ်ာ႕ေပါ့ေပးမႈမ်ားေၾကာင့္ သူ႕ရဲ့ ျပစ္ဒါဏ္ကာလဟာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာျပည့္ေျမာက္ခဲ့ေပမည့္ နအဖအစိုးရက ျပန္လႊတ္မေပးပဲ ပုဒ္မ (၁၀) (က) နဲ႕ ထပ္မံထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ ပုဒ္မ (၁၄) အရအျမင့္ဆုံးထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ကာလ ၅ႏွစ္ခြဲျပည့္ေျမာက္ျပီး ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလက်မွ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ပါတယ္၊ ကိုကိုၾကီးကိုလဲ စစ္အစိုးရက ၁၉၉၀ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ဖမ္းဆီးျပီး ေထာင္ဒါဏ္အႏွစ္ ၂၀ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္၊ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မ်ား၊ ျပစ္ဒါဏ္ေလွ်ာ႔ရက္မ်ားေၾကာင့္ သူ႕ရဲ့ ျပစ္ဒါဏ္ကာလဟာ ၁၉၉၉ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ျပည့္ပါတယ္၊ ဒါေပမည့္ အစိုးရက ျပန္လႊတ္မေပးပဲ “ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအနၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ဥပေဒ” ျဖင့္ ရုံးမတင္၊ တရားမစြဲပဲ ေနာက္ထပ္ ၅ႏွစ္ခြဲ ထပ္မံခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့လို႕ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ မတ္လက်မွပဲ အက်ဥ္းေထာင္က ျပန္လြတ္ပါတယ္၊

ဒီေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ဥပေဒၾကီးက ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ေနပါျပီဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႕ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီကေန႕အထိ ဆက္လက္တည္ရွိေနဆဲပါ၊ “ရွိေပမည့္ အာဏာပိုင္ေတြက ဒီဥပေဒကို အသုံးမခ်ရင္ ျပီးတာပဲ” လို႕ ဆင္ေျခေပးလို႕မရပါ၊ ဒီလိုမတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို အျပီးတိုင္ဖ်က္သိမ္းႏိုင္မွ “ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတာကို စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရဲမွာပါ၊

တခါ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ၊ အခန္း (၈) ႏိုင္ငံသား၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏အခြင့္အေရးႏွင့္ တာဝန္မ်ားအခန္းမွာပါတဲ့ ပုဒ္မ ၃၇၆ ျပ႒န္းခ်က္ေတြကလဲ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါ၊ ပုဒ္မ ၃၇၆ မွာ “ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံုေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ အမ်ားျပည္သူ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးငွါ ဥပေဒႏွင့္အညီ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ထားရွိရန္လိုအပ္ေသာ ကိစၥ သို႕မဟုတ္ တည္ဆဲဥပေဒတစ္ရပ္ရပ္က ခြင့္ျပဳသည့္ ကိစၥမွတစ္ပါး စီရင္ပိုင္ခြင့္ရွိေသာ တရားသူၾကီး၏ ခ်ဳပ္မိန္႕မရပဲ မည္သူ႕ကိုမွ ၂၄နာရီထက္ပို၍ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမျပဳရ၊” လို႕ျပ႒န္းထားေတာ့ လက္ရွိအစိုးရက ဒီ “ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအနၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ဥပေဒ” ကို မဖ်က္သိမ္းသ၍ တည္ဆဲဥပေဒအျဖစ္နဲ႕ လိုရင္လိုသလို အသုံးခ်ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အာဏာရွိေနပါတယ္၊ 

ဒါေၾကာင့္မို႕ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကေန “ႏိုင္ငံေတာ္အား ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးလိုသူမ်ား၏ ေဘးအနၲရာယ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ဥပေဒ” ကို အျမန္ဆုံး ဖ်က္သိမ္းသင့္ပါေၾကာင္းနဲ႕ အလားတူဥပေဒမ်ိဳးကိုလဲ ဥပေဒအသစ္အျဖစ္မျပ႒န္းသင့္ေၾကာင္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ရပါတယ္၊

ဆက္ေရးပါဦးမယ္၊

ေလးစားစြာ၊

ေအာင္ဒင္
ေမလ ၂ရက္၊ ၂၀၁၃