>
ေနျခဴး
ဇန္န၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၀၉
”ငါကြ၊ ငါဟ
ဘာကမွ ႐ွာမရ
မာန ျပာက်
စာနာမွ်သည္
လငပုတ္ဖမ္း လြတ္ခဲ့ၿပီ…” တဲ့။
ဒါပါပဲ။ ဒီကဗ်ာေလးကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ တျခား ရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ႐ြတ္ျပတယ္။ အျပင္ထုတ္ထားခ်င္တယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ ခက္တာက အဲဒီကာလ ေထာင္တြင္း အေျခအေနက အေနအထိုင္ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တဲ့ ကာလ။ စာအုပ္ဖတ္ခြင့္ အလ်ဥ္းမ႐ွိ။ စာေရးဖို႔ ဆိုတာ ေဝးေရာ။ စာ႐ြက္ဆိုရင္ ေထာင္ဝင္စာမုန္႔ထုပ္ထဲ ပါတဲ့ တံဆိပ္ေတာင္ ေဖာက္ထုတ္ထားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ လက္ထဲ ေဘာပင္တေခ်ာင္း မိရင္ ေသနတ္တလက္ မိသေလာက္ကို အျပစ္ႀကီးတာ။ အဲဒီကာ လမွာ သူ႔ကဗ်ာကို အျပင္ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ွိေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ အင္းစိန္မွာေနတဲ့ ႐ိုး႐ိုး အက်ဥ္းသားတေယာက္ လြတ္ရက္ေစ့ခါနီးၿပီ။ သူ႔ကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာၿပၿပီး သူ႔အကႌ် ခ်ဳပ္႐ိုးေၾကာင္းထဲ သူ႐ွာေပးတဲ့ မွင္တံေလးနဲ႔ ျခစ္ျခစ္ကုတ္ကုတ္ ေရးၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ သူလြတ္ေတာ့ အဲဒီ့ အကႌ်ဝတ္ၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ဆရာႀကီး မိသားစု ေထာင္ဝင္စာလာေတာ့ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး အိမ္ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ က်ေနာ္ လြတ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္တဲ့အထဲ အဲဒီကဗ်ာေလးပါတာ မေတြ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ”ေအး..ဒီကဗ်ာေလး အသိမ္းလြန္ၿပီး ေပ်ာက္ေနတယ္။ ငါလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး” တဲ့။ က်ေနာ္ အလြတ္ရေသးတယ္ ဆိုေတာ့ သူဝမ္းသာအားရ ေရးမွတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အနားမွာ ကိုယဥ္မင္းပိုက္ ႐ွိေနေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ကို ကဗ်ာေလးျပၿပီး ေနာက္တခါ ထပ္႐ိုက္ရင္ ထည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ခုထိ ထည့္ျဖစ္၊ မထည့္ျဖစ္ က်ေနာ္မသိဘူး။
ဒီလို ဆရာႀကီးနဲ႔ (၅) ေဆာင္မွာ အတူေနၾကတုန္း မွတ္မွတ္ရရေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ၁၉၉၄၊ ၾသဂုတ္လေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ ေနရတာ အခန္း မတူဘူး။ သူက (၃)၊ က်ေနာ္က (၄)ခန္း။ တခန္းထဲ အတူတူေနရဖို႔ ဆရာႀကီးေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပၾကေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရး တင္ျပရဦးမယ္ တို႔၊ ႐ံုးခ်ဳပ္ထိ တင္ရမွာ တို႔နဲ႔ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျပခဲ့တာ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႐ွိၿပီ။
တေန႔ေတာ့ (၄) ခန္းမွာ အတူတူေနတဲ့ ကိုကိုႀကီး(ျမမႏၲလာ)နဲ႔ ကိုေက်ာ္ေငြတို႔ “Food Poison” ျဖစ္ၾကတယ္။ အန္လဲအန္၊ ဝမ္းလည္းသြားၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္က တန္းပိတ္ၿပီး ည (၇)နာရီေလာက္မွာ ျဖစ္တာ။ အဲဒီေန႔ကေတာင္ အသားအစား ငါးေၾကာ္ ေကြၽးတဲ့ေန႔။ (တပတ္မွာ တခါ ေကြၽးတာ။) ညေနခင္း ငါးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းစားၾကေတာ့ ငါးက အေပၚယံ က်က္ေပမဲ့ အတြင္းပိုင္း မက်က္ဘူး။ ေသြးစေသြးနေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါစားလို႔ (အခန္႔လည္း မသင့္လို႔) ခုလုိျဖစ္တာပါ။ ဒါကို တာဝန္က်ဝန္ထမ္း ေခၚၿပီး ေဆး႐ံု အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း ေရာက္ခ်လာၿပီး ”မင္းတို႔က အစားအေသာက္မွ မဆင္ျခင္ၾကတာ၊ အခုေတာ့ ဟိုလူကယ္ပါ၊ ဒီလူကယ္ပါ နဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို ႐ႈတ္တယ္..” ဆိုၿပီး ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားၿပီး ”ေထာင္မွဴး – ခင္ဗ်ား ဘာသိလို႔ ေျပာေနတာလဲ။ အခုျဖစ္တာ အစားေသာင္းက်န္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေထာင္က ေပးတဲ့ ငါးေၾကာ္ မက်က္လို႔ ျဖစ္တာ။ အပိုေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ အေရးႀကီးတာ ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ေပး” လို႔ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ေထာင္းမွဴးေစာထြန္းကလည္း မခံဘူး။ ”မင္းက ငါ့ကို ျပန္ေျပာရေအာင္ ဘာေကာင္မို႔လုိ႔လဲ။ အက်ဥ္းသားက ငါ့ကို ဘာမွ ျပန္ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။ မင္းကို အေရးယူလိုက္လို႔ရတယ္။ အခု ထုတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္မယ္..” ဘာညာဆိုၿပီး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွား ျပန္ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ”အက်ဥ္းသားလည္း လူပဲ။ ခင္ဗ်ား သတိၱ႐ွိရင္ ထုတ္႐ိုက္စမ္းပါ။ သတ္ပစ္လုိ႔ရတယ္။ က်ဳပ္က လံုးဝ ဂ႐ုစိုက္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္က မွားတာကို ကာကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ ဟိုဟုိဒီဒီ အျပစ္ေလွ်ာက္ဖို႔ခ်င္ေသးတယ္။ အခု ေဆး႐ံု အျမန္ အေၾကာင္းၾကားေပး..” ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ႐ွိရာ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး ဝုန္းဒိုင္းႀကဲလိုက္ေတာ့ ေထာင္မွဴးထြက္သြားတယ္။
ကိုကိုႀကီးတို႔ အေျခအေနက ဆက္တိုက္ အန္၊ ဝမ္းလည္းသြား ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ေနၿပီ။ အဲဒါကို စိုးရိမ္တာေရာ၊ လူကို ႏိုင့္ထက္စီးနင္း လာေဟာက္တာကိုေရာေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေဒါသ အထြတ္အထိပ္ ျဖစ္ေနတာ။ လူေပါင္း (၁၂ဝ)ေလာက္႐ွိ တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အခန္းလည္း အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ဟိုဘက္ ဆရာႀကီးတို႔ အခန္းကေတာင္ က်ေနာ္နဲ႔ေထာင္မွဴး အျပန္အလွန္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ေရာက္လာၾကၿပီး က်ေနာ့္ကို စားမတတ္၊ ဝါးမတတ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေတာက္တေခါက္ေခါက္၊ တုတ္တကိုင္ကိုင္နဲ႔။ က်ေနာ္လည္း မထူးဘူး ဆိုၿပီး ”အေရးေပၚလူနာ၊ အေရးေပၚလူနာ..” ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံခါးလာဖြင့္ၿပီး ကိုကိုႀကီးတို႔ကို ေဆး႐ံုေခၚသြားတယ္။ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး အငန္ရည္သြင္းၿပီး သက္သာသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္း ျပန္သိရတယ္။
ေနာက္တေန႔မနက္ တန္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ဆရာႀကီး က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ညကျဖစ္ပ်က္ပံု ေမးလို႔ က်ေနာ္ အေသးစိတ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ”ညက ေထာင္မွဴး အေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ မင္းကို အေရးယူမယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္” လို႔ သူ မ်က္ႏွာ မသာမယာနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ”ယူပေစ၊ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဒီကိစၥ က်ေနာ္ လံုးဝ မမွားဘူး။ သူတို႔လည္း မွားေသးတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေရးယူခံရဦးမယ္ ဆိုေတာ့ ဒါ လံုးဝ သဘာဝ မက်ဘူး။ က်ေနာ္ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးက ”ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ မင္းမမွားဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လုပ္ပိုင္ခြင့္ ႐ွိေနေတာ့ အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။ ျပႆနာတခုက မွန္႐ံုတင္ မၿပီးေသးဘူးေလ။ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ လိုေသးတာကိုး။ ညကဆို ငါ အေတာ္ စိုးရိမ္သြားတယ္။ မင္းကို သူတို႔ ထုတ္႐ိုက္ၾကေတာ့မွာလား၊ စစ္ေခြးတိုက္ပဲ ပို႔ပစ္လိုက္ေတာ့မွာလားလို႔ ပူမိတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ျပႆနာကို ေဒါသနဲ႔ မေျဖ႐ွင္းပါနဲ႔။ ေဒါသပါရင္ ကိုယ့္ဘက္က မွန္ေနဦးေတာ့ ကြဲစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္က ကြဲမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က လက္မဲ့၊ သူတို႔က လက္႐ွိ၊ ဒါေၾကာင့္ ..” သူ႔စကား မဆံုးေသးဘူး၊ က်ေနာ္ကျဖတ္ၿပီး ”ကြဲပေစ..ႀကိဳက္သေလာက္ကြဲ.. က်ေနာ့္ဘက္က မွန္ေနသ၍ ကြဲ႐ံုမကဘူး၊ ေသမွာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေျပာသမွ် မွားမွား မွန္မွန္ ေခါင္းငံု႔ခံေနရင္ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲေတာင္ ေရာက္စရာအေၾကာင္း မ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စား ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေအးေအး လူလူ ေနလို႔ရတယ္။ မမွန္တာႀကီးကို ေခါင္းငံု႔ မခံႏိုင္လို႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတာ။ အက်ဥ္းသား လာျဖစ္ေနရတာ။ လက္ၫွိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိမ့္၊ ေပးတာယူ၊ ေကြၽးတာစားေတြအထဲ က်ေနာ္မပါဘူး” လို႔ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာခ်လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး မ်က္ႏွာ တခ်က္ မဲ့ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
က်ေနာ့္ကို ေသေသ ခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီး ”မင္းက အကဲဆတ္လြန္းတယ္ ကြာ၊ ခုကိစၥ မင္း မွားတယ္လို႔ ငါမေျပာေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျဖ႐ွင္းပံုက ပရိယာယ္မဲ့ရာ က်လြန္းတယ္။ အရာရာ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ေနလို႔ အက်ဳိးမ႐ွိဘူး။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ ေနာက္တလွမ္းဆုတ္တယ္ ဆိုတာ အ႐ႈံးေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဆုတ္ခ်င္ ဆုတ္ရဦးမယ္။ အဲဒါ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ျပင္ဆင္တာပဲ။ မလိုအပ္ဘဲ အထိအခိုက္ မျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တဲ့သေဘာပဲ” လို႔ သူ႔အသံကို ထိန္းၿပီး ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ ညကျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဒါသေတြ ႐ုတ္ခ်ည္း ျပန္ေပၚလာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ရမွာက ဆရာႀကီးကို။ သူ႔ေနရာမွာ တျခားတေယာက္ဆို ေသခ်ာတယ္၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ႐ွိတာ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္မိမွာပဲ။ ”ခင္ဗ်ားတို႔ လူႀကီး ဆိုတာေတြ အသက္ေတြ ႀကီး၊ အဖိုးႀကီးေတြ ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် ေသြးေၾကာင္လာၾကတယ္၊ ဟိုဟာေ႐ွာင္၊ ဒီဟာေ႐ွာင္နဲ႔ ေ႐ွာင္ရင္း ေ႐ွာင္ရင္း ဘာမွလုပ္္စရာ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ အနင္းခံေနၾကရၿပီ။ အဲဒါေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတြေဝေနၾကလို႔ ျဖစ္တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္႐ွိတယ္..” ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာ ဆိုၿပီး စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ ေျပာပစ္လိုက္မွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရင္ထဲက ေျပာခ်င္ခဲ့စကားေတြ မ်ဳိသိပ္ ထားရေတာ့ မ်က္ႏွာက တင္းမာေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါကို ဆရာႀကီး ရိပ္စားမိတယ္နဲ႔ တူတယ္။ က်ေနာ့္ပုခံုးကို ပုတ္ၿပီး ”ကဲ..ကဲ မ်က္ႏွာသြားသစ္ရေအာင္၊ ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတာေပါ့” လို႔ ေျပာတယ္။
က်ေနာ္လည္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆရာႀကီးဆီ မသြားေတာ့ဘဲ ေတာင္ယာထဲ ဆင္းခဲ့တယ္။ သြားခ်င္စိတ္၊ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္စဥ္တခုလံုး က်ေနာ္မွန္ေနရက္နဲ႔ ဆရာႀကီး နားမလည္ႏိုင္တာကို ဝမ္းနည္းေနတာ။ ခဏေနေတာ့ ဆရာႀကီး ႐ံုးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္႐ွိရာ ေတာင္ယာထဲ လိုက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက မနက္တုန္းကလို ညွိဳးမေနေတာ႔ဘဲ ဝမ္းသာတ့ဲ အရိပ္အေယာင္ေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ထံုးစံအတိုင္း ”ေဟ့.. ေခြးေကာင္ ..လာ .. မင္း ငါ့အခန္း ေျပာင္းလို႔ရၿပီ။ ခုပဲ ေထာင္မွဴးက ေျပာင္းခြင့္ ျပဳလိုက္တာ” ဆိုၿပီး တကယ့္ကို ဝမ္းဝမ္းသာသာနဲ႔ ေျပာတာပါ။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေထာင္မွဴးေစာထြန္း အၫႇာကိုင္လိုက္ၿပီပဲ။
ေထာင္မွာ အျပစ္ေပးတဲ့ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ွိတယ္။ အခန္းေျပာင္း ျပစ္ဒဏ္၊ အေဆာင္ေျပာင္း တိုက္ပိတ္၊ ေဒါက္၊ ေျခက်င္းခတ္ ဆိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ေတြ ႐ွိတယ္။ အခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္တာပဲ။ ဒါ သဘာဝမက်ဘူး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ အခန္းေျပာင္းၿပီး ဆရာႀကီးနဲ႔ တူတူေနဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ခုက်မွ သူ႔ကိုျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႔ အခန္းေျပာင္း ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့သေဘာပဲ။ ဒါကို က်ေနာ္ လက္သင့္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေလးေတြးၿပီး က်ေနာ္တို႔ အတူေနခြင့္ရလို႔ ဝမ္းသာေနတာ။ က်ေနာ္ အခန္း မေျပာင္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔လဲလို႔ ေမးတယ္။ ခုနက က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ့သလို က်ေနာ္ျမင္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ကေန အက်ဳိးအေၾကာင္း ႐ွင္းျပလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ”မဟုတ္ဘူးေလကြာ။ အခုဟာက သူ႔ ဟာသူ ဘယ္လိုပဲ လုပ္လုပ္ မင္းနဲ႔ငါ အတူေနခ်င္တာ ေနခြင့္ရၿပီေလ။ လက္ငင္းအက်ဳိးပဲ။ အခန္းေျပာင္းဖို႔သာ လုပ္ပါကြာ” တဲ့။ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ေၾကကြဲ သြားမိတယ္။
”မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာႀကီး။ က်ေနာ္ မမွားဘဲ အျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အခန္းေျပာင္းရတာမ်ဳိးက အဓိပၸာယ္မ႐ွိဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာ ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလို႔ အျပစ္ဒဏ္ ခံရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးက အလားအလာ မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆို ကုိယ့္ဘက္က မွန္ေနရက္နဲ႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ေခါင္းငံု႔ခံေနရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ အဲလို မေျပာင္းလို႔ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ က်ေနာ္ခံမယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ”မင္း ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုဟာက ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ေျပာင္းတာလို႔ဆိုရင္ေတာင္ တို႔ဘက္က အတူေနခြင့္ရတဲ့ အက်ဳိးေတာင္ ႐ွိေသးတယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာ ဆိုရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ တဖက္မွာလည္း ထိပ္တိုက္ တိုးမိၿပီး အေဆာင္ေျပာင္း၊ တိုက္ပိတ္၊ ေထာင္ေျပာင္းဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ငါ့ဆႏၵကေတာ့ မင္းကို ငါ့မ်က္စိေ႐ွ႕မွာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးျဖစ္တာမ်ဳိး မေတြ႔ခ်င္ဘူးကြာ။ အထူးသျဖင့္ တို႔ေတြ မလြတ္ေျမာက္ခင္မွာ အတူတူ ေနသြားခ်င္တယ္။ အဲဒါ င့ါဆႏၵပဲ” တဲ့။ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးကို ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီးေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္က အုတ္နံရံကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
သူလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္း ထိုင္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အခန္းက အခန္းလူႀကီး(တန္းစီး) ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေထာင္မွဴးက အခန္းေျပာင္းဖို႔ ေျပာေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တခ်က္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ”ခင္ဗ်ားတို႔ ေထာင္မွဴးကို ေျပာလိုက္။ က်ဳပ္ အခန္း မေျပာင္းႏိုင္ဘူးလို႔ …။ က်ဳပ္ မမွားဘဲနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္ခတ္တာမ်ဳိး ဆိုရင္ မခံဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာတင္ က်ဳပ္ ရင္ဆိုင္မယ္။ ခင္ဗ်ား ေထာင္မွဴးကို အဲဒီ အတိုင္း သတင္းပို႔လိုက္” လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ တန္းစီးလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ျပန္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ေနာက္ လိုက္သြားဖို႔ဟန္ ျပင္ေနတာနဲ႔ က်ေနာ္က ”ဆရာႀကီး လိုက္မသြားနဲ႔။ ဒီကိစၥ ဆရာႀကီး သက္သာသလိုေနပါ။ ျဖစ္သမွ် က်ေနာ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာႀကီးက ေလာေလာဆယ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မဆံုးျဖတ္ဖို႔၊ အခုေရခ်ဳိးၿပီး ေအးေအး ေဆးေဆး ေနဖို႔၊ ေန႔လည္ (၂)နာရီ တန္းဖြင့္မွ ဆက္ေျပာၾကဖို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အခန္း ျပန္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ေရခ်ဳိးထမင္းစားၿပီး တေန႔လည္လံုး အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ျဖစ္စဥ္ တခုလံုးကို ၿခံဳၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ဘက္က လံုးဝ မမွားတာ ေသခ်ာတယ္။ တျခားရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ မွန္ေၾကာင္း၊ အခန္း မေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း၊ ဒီအတိုင္း ေတာင့္ခံထားသင့္ေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ ခက္ေနတာက ဆရာႀကီး။ သူက တျခားကိစၥေတြမွာသာ ဝင္ပါေလ့မ႐ွိတာ။ အခုကိစၥ က်ေနာ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္မွဴးနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ထဲထဲ ဝင္ဝင္ ပါဝင္ ပတ္သက္ေနတယ္။ သူ က်ေနာ့္ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ ေစတနာႀကီးတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲက သိေနတယ္။ က်ေနာ့္အက်ဳိးအတြက္ ခုလို သူဝင္ပါေနတယ္ ဆိုတာလည္း က်ေနာ္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဖက္က အမွန္တရားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငံု႔မခံဘဲ တြန္းလွန္ေနတဲ့ကိစၥ၊ ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ က်ေနာ္ တဦးတည္းနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ မွန္မွန္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကို ခံေျပာရင္ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ ျဖစ္သြားမွာ စုိးရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒီထက္ပိုတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ ခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ အခန္းေျပာင္းျပစ္ဒဏ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူသြားတယ္လို႔ အျမင္ခံရမယ့္သေဘာ ႐ွိေနတာပဲ။ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ”အမွန္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ” က တဖက္၊ ”ေမတၱာတရား”က တဖက္ အျပင္းအထန္ လြန္ဆြဲေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္။
”ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါမေျပာင္းဘူးကြာ။ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္စမ္း” ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကည့္တယ္။ ဆရာႀကီးမ်က္ႏွာ ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။ ဒီလိုဆို သူအႀကီးအက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းထဲလဲ ထူပူၿပီး ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲက ဆစ္ခနဲပူသြားတာ အမွန္ပဲ။ ထာဝရ အမွန္တရား မဟုတ္တဲ့ သမုတိ အမွန္တရားနဲ႔ ေမတၱာတရား ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ပြဲမွာ ဘယ္ဖက္ကို အေလးေပးသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိး အဲဒီတုန္းက ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တာ အခု ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္။
ေန႔လည္ (၂) နာရီ တန္းဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာႀကီးဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားလုိက္တယ္။ ဆရာႀကီး အိပ္ယာထဲ လွဲေနတုန္း ႐ွိေသးတယ္။ က်ေနာ့္ကိုျမင္မွ ထထိုင္လိုက္တယ္။ သူ စကားစ႐ွာရင္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္က ”အခန္းေျပာင္းဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ” လို႔ ျဗဳန္းစားႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ သူ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ႏႈတ္ကေတာင္ ”ေဟ” လို႔ ထြက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း ဝင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ”ေခြးေကာင္.. ငါဝမ္းသာတယ္ ..အခုပဲ ေျပာင္းေတာ့ကြာ” တဲ့။ သူအံ့ၾသမယ္ဆိုလည္း အံ့ၾသေလာက္တယ္ေလ။
ေနာက္မွ သူျပန္ေျပာလို႔သိရတာ တေန႔လည္လံုး သူ စဥ္းစားၾကည့္တာ က်ေနာ္ အခန္းေျပာင္းမယ့္ပံု လံုးဝ မ႐ွိဘူး။ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ မိဘ အသိုင္းအဝိုင္းကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေတာခိုသြားတဲ့သူ၊ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္ရာ စြတ္လုပ္မယ့္သူ၊ ခုလည္း မွန္တယ္လို႔ ရပ္ခံထားၿပီး လံုးဝ ေလွ်ာ့မယ့္ အရိပ္အေရာင္မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ (၂)နာရီ ထိုးရင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ႔ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ က်ေနာ့္ကို ေခၚေျပာဖို႔ ေထာင္မွဴးကို သြားေျပာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာတဲ့ေလ။ အခုက်မွ က်ေနာ္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အခန္းေျပာင္းေတာ့မယ့္ လို႔ေျပာေတာ့ သူအံ့ၾသသြားရေတာ့တာေပါ့။ ”က်ေနာ္အခန္း ေျပာင္းဖို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္မွဴးေစာထြန္းနဲ႔ သြားေတြ႔ၿပီး စကား တခြန္းႏွစ္ခြန္း သြား ေျပာဦးမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ”ငါလည္းလိုက္ေတြ႔မယ္” ဆိုၿပီး ေျပာေျပာ ဆိုဆို က်ေနာ့္ေနာက္က လိုက္လာတယ္။ က်ေနာ္က မလိုက္ခဲ့ဖို႔၊ က်ေနာ္ဖာသာ က်ေနာ္ သြားေျပာမယ္ ဆိုတာ မရဘူး။ ေနာက္က အတင္း လိုက္လာတယ္။
ေထာင္မွဴး႐ံုးခန္းထဲဝင္ေတာ့ ေထာင္မွဴးက က်ေနာ့္ကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္က ဝင္လာတဲ့ ဆရာႀကီးကို ”ဦးတင္မိုး .. လာ ထိုင္ပါ။ ဘာေျပာစရာ ႐ွိလို႔လဲ” လို႔ေမးတယ္။ တခုခုျဖစ္မွာ စိုုးလုိ႔သာ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ေနာက္ လုိက္လာတာ။ က်ေနာ္ဘာေျပာမယ္ ဆိုတာ သူမသိဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔ ေထာင္မွဴးကို တလွည့္စီ ၾကည့္ၿပီး ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။ ”ေျပာမွာက က်ေနာ္ပါ။ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ခု က်ေနာ့္ကို အခန္းေျပာင္းဖို႔ ေထာင္မွဴးက ေျပာတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေန႔ညက က်ေနာ္ေထာင္မွဴးကို ျပန္ေျပာလို႔ ျပစ္ဒဏ္အေနနဲ႔ အခန္းေ႐ႊ႕တဲ့ သေဘာလို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေျပာင္းမွာပါ။ ဒါက မေျပာင္းဘဲေနရင္ ျဖစ္လာစရာ ႐ွိတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြကို စိုးရိမ္လို႔၊ ေၾကာက္လို႔ ေျပာင္းေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မေန႔ညက ျဖစ္တဲ့ ကိစၥကလည္း က်ေနာ့္ဘက္က မွားတယ္လို႔ လံုးဝ မယူဆဘူး။ အခု က်ေနာ့္ေ႐ွ႕က ဆရာသမားလို၊ မိဘလို ဆရာႀကီးတင္မိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၿပီး အခန္း ေျပာင္းေပးလိုက္တာပဲ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ” လို႔ ေျပာၿပီး ႐ံုးထဲက တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္မွဴးက ေနပါဦး၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ တန္းထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ က်န္ခဲ့ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာေနပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေနတဲ့ (၃) ခန္းကို ေရာက္သြားၿပီး သူနဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ အိပ္ရတယ္။ အခု ဒီအေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေမတၱာကို က်ေနာ္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ပါလား ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ရင္ထဲ ေႏြးေႏြးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။
(၅) ေဆာင္ (၃) ခန္းမွာ ေနရင္း ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္ၾကားမွာ အမွတ္ရစရာေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာလ (၃၁) ရက္ေန႔ည။ ၁၉၉၅ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဖို႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္က ”ဆရာႀကီး ေခ်ာင္းေတြ အရမ္းဆိုးေနတယ္။ ေဆးလိပ္ျဖတ္ပါလား”လို႔ ေကာက္ခါငင္ကာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ နည္းနည္း ေတြသြားတယ္။ ”ေအး .. ငါ့အမ်ဳိးသမီး ႐ွိတုန္းကေကာ၊ သမီးေတြကေကာ အားလံုး ငါ့ကို ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ခ်ည္း ေျပာၾကတယ္။ ငါက ေဆးလိပ္နဲ႔ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာလွၿပီကြ။ ျဖတ္ဖို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ေဆးလိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးသူတိုင္းကို ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အၿမဲေျပာတာပဲ။ ငါကေတာ့ စြဲေနၿပီ ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မေလွ်ာ့ေသးဘူး.. ”ဆရာႀကီး စကားကို က်ေနာ္ အၿမဲလိုလုိ နားေထာင္ခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီ အခန္းေျပာင္းတဲ့ကိစၥဆို အထင္အ႐ွားပဲ။ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ကိစၥမွာ ဆရာႀကီး စိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ ဒီေျပာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ဆရာႀကီးသိပါတယ္။ အခုလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရး ကို ေ႐ွ႕႐ႈၿပီး က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုတာကို ဆရာႀကီး အသိအမွတ္ျပဳသင့္တယ္။ ခုတေလာ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ တအားေသာက္တယ္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္ၾကည့္ လက္ၾကားထဲ ေဆးလိပ္ၫႇပ္လ်က္ပဲ။ ဒီအတုိင္းဆို ဆရာႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးမလြယ္ဘူး။ ခုေတာင္ ေခ်ာင္းေတြ တအားဆိုးေနၿပီ” လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ”သမီးေတြလည္း ေထာင္ဝင္စာ လာတိုင္း ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ငါလည္း ျဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာပဲ။ အေျခအေနေပးရင္ ျဖတ္ၾကည့္တာေပါ့” တဲ့။
”ဟာ..ဆရာႀကီးကလည္း အေျခအေန ေပးရင္ဆုိၿပီး ေစာင့္ေနရင္ ျဖတ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ဆို (၉၄)ရဲ႕ေနာက္ဆံုးညပဲ။ (၉၅)ႏွစ္သစ္ ေရာက္ဖို႔ နာရီပိုင္းပဲ လိုေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ အမွတ္တရအေနနဲ႔ စ ျဖတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလား” လို႔ က်ေနာ္က ေျပာေတာ့ ေဘးနားက ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)၊ ေဝမိုးနဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္ေတြက ေကာင္းတယ္ လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။
”(၉၄) မကုန္ခင္ ေသာက္မယ္ကြာ။ ည (၁၂)နာရီေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ႏွစ္သစ္ ေရာက္ရင္ မေသာက္ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္ စ ျဖတ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို ဆရာႀကီးဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သူ႔သမီးေတြဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အားယူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ္ ကလည္း တြန္းအားတရပ္ ေပးမိရက္သား ျဖစ္သြားေတာ့ သူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာေလ။ အဲဒီရက္ေတြအတြင္း ဆရာႀကီး သိပ္ သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အရင္လို ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္း မ႐ွိဘူး။ ေငါင္ေနတတ္တယ္။ သူအရမ္းကို ခံရခက္ေနတာေလ။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႔တိုင္း ေဆးလိပ္ျဖတ္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီေနာ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ၿပီး ျပန္လာေတာ့လည္း သူ ေဆးလိပ္ျဖတ္တာ သမီးေတြ အရမ္း ဝမ္းသာေနၾကတယ္ ဆိုၿပီး တခုတ္တရ ေျပာတတ္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ သူအရမ္းခံစားေနရတာ သိသာတယ္။
ႀကိတ္မွိတ္ခံေနတာ သိလို႔ တခါေတာ့ က်ေနာ္က ”ဆရာႀကီး အရမ္း ခံစားေနရရင္ အာ႐ံု ေျပာင္းသြားေအာင္ ကြမ္းေလးဘာေလး ငံုပါလား။ ျမန္မာအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ကြမ္းတၿမံဳ႔ၿမံဳ႔နဲ႔ က်န္းမာေနၾကတာပဲ။ ေဆးလိပ္နဲ႔စာရင္ ကြမ္းက အႏၲရာယ္ ကင္းေလာက္ပါတယ္ လို႔ ေျပာမိေတာ့ ဆရာ ႀကီးက ”ဟာ..ေခြးေကာင္.. ငါ..သြားတေခ်ာင္းမွ မ႐ွိဘဲဲ ဘယ္လို ကြမ္းဝါးရမလဲ” လို႔ ေျပာေတာ့ ဝိုင္းရယ္ၾကရေသးတယ္။ ဆရာႀကီး သြားေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ ဘာလို႔ျပန္မစိုက္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားရတာလဲလို႔ က်ေနာ္ တခါက သူ႔ကို ေမးဖူးတယ္။ ”မင္းလိုေကာင္ေတြ ငါ့ဒုကၡေပးသြားၾကတာကြ။ သြားေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ သူတို႔ လက္တည့္စမ္းခ်င္တာလား မသိပါဘူး။ ငါ့ေတြ႔တိုင္း ဆရာ့သြားေတြ မေကာင္းဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ႏႈတ္ေပးမယ္၊ ၿပီးမွ ျပန္စိုက္ေပးမယ္၊ ႐ွယ္လုပ္ေပးမယ္ခ်ည္း ေျပာေနၾကတာ၊ ငါလည္း အဟုတ္မွတ္တာေပါ့။ ႏႈတ္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ နယ္ေတြ ေရာက္သြားၾကၿပီး တေကာင္မွ ျပန္ေပၚမလာၾကဘူး။ အဲဒီလို တေယာက္က လာႏႈတ္လုိက္၊ ျပန္စိုက္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ငါ့သြားေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ေခြးေကာင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္တယ္ မသိဘူး။ ငါလည္း သြားစိုက္ဖို႔ သူတို႔ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေထာင္ထဲေရာက္လာတဲ့အထိ မင္းအျမင္ပဲ။ တေခ်ာင္းမွကို မ႐ွိ ေတာ့ဘူး” လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာဖူးတယ္။
ဆရာႀကီးက အဲဒီလိုလူစားမ်ဳိးပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ေနစဥ္တေလွ်ာက္ တခါမွ ေဒါသထြက္တာ မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေကာင္းေျပာတာ မၾကားခဲ့ရဖူးဘူး။ သူ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လက္ကိုင္ထားတဲ့ ဝါဒက ”အေကာင္းျမင္” ဝါဒေလ။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့လူ ျဖစ္ပါေစ ေကာင္းကြက္ေတာ့ ႐ွိစၿမဲပဲလို႔ သူက ခံယူထားတာ။ သူသူငါငါ ႐ွာေတြ႔ဖို႔ ခက္တဲ့ အဲဒီ႕ မဆိုစေလာက္ ေကာင္းကြက္ေလးကို သူက အၿမဲ႐ွာေတြ႔တတ္စၿမဲပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ရဲ႕။ က်ေနာ့္လို ဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း၊ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ကို သူလာၿပီး သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနတာေနမွာ။ ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က မ်က္လံုးပဲ။ က်ေနာ့္အထင္ပါ။ သူ႔မ်က္လံုးက အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေလး တေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြလိုပဲ၊ ႐ႊင္လန္း တက္ႄကြေနတတ္တယ္။ အေရာင္လက္ေနျပီး တခုခုကို အၿမဲ စူးစမ္းေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴ၊ သြားေတြ တေခ်ာင္းမွ မ႐ွိလို႔ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး အိုမင္း ရင့္ေရာ္ေနေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက အၿမဲႏုဖပ္၊ ၿပံဳး႐ႊင္၊ ခ်ဳိျမေနတတ္တာ။ ဆရာႀကီး ကြယ္ရာမွာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ေအာင္ထြန္းေလးလို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကေသးတယ္။ အဲဒီလုိ ေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္က ေျပာျပေတာ့ သူက စိတ္မဆိုးဘဲ ရယ္ေတာင္ ေနလိုက္ေသးတယ္။
တခါတေလ သူေရခ်ဳိးတာနဲ႔ႀကံဳရင္ က်ေနာ္က ‘ဂ်ီး’ တြန္းေပးတတ္တယ္။ သူ႔ဗိုက္က ေဖာင္းေဖာင္း ကားကားႀကီး။ အဲဒီဗိုက္ႀကီးရဲ႕ခလယ္တည့္တည့္မွာ စူထြက္ေနတဲ့ ”ခ်က္”ႀကီး ႐ွိတယ္။ ဘုသီးႀကီးတခု တင္ထားသလိုပဲ။ က်ေနာ္က ဆရာႀကီးကို စ ခ်င္ရင္ အဲဒီခ်က္ႀကီးကို လက္ၫႇိဳးနဲ႔ ဖိတြန္းၿပီး ကလိသြားထိုးတယ္။ အဲဒီအခါေတြဆို ဆရာႀကီးက ”ဟာ..ေဟ့ေကာင္ .. ေခြးေကာင္ .. ယားတယ္ မလုပ္နဲ႔” ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တာ။ က်ေနာ္က ရယ္ေပါ့။ ဆရာႀကီးက အရမ္းယားတတ္တာ။ သူ႔ဗိုက္ႀကီးကို လက္နဲ႔ သြားထိမိရင္ ယားလို႔ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မစၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ပဲ အဲဒီလို ကလိထိုး သြားသြားစတာ။ သူ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔။ သူ အဲဒီလို ရယ္ရင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကပိတ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေရာ။ သြားေတြ တေခ်ာင္းမွ မ႐ွိတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးက ဟလို႔၊ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာႀကီး။ တခါတေလ က်ေနာ္က ”ဆရာႀကီး က်ေနာ္ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ..” လုိ႔ ေျပာေတာ့ သူက ”ဘာ႐ွက္စရာလဲကြ။ မင္းနဲ႔ငါက သားအဖ၊ ေျမးအဖိုး အ႐ြယ္ပဲ” လို႔ျပန္ေျပာတတ္ တယ္။ က်ေနာ္က ”ဒါဆို ဆရာႀကီးရဲ႕ ခ်က္ႀကီးကိုလည္း က်ေနာ့္လက္နဲ႔ အတင္းဖိမယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ”ဟာ..ေခြးေကာင္” ဆိုၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ့္ကို ျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဆရာႀကီးပါ။
ေနာက္ သူနဲ႔က်ေနာ့္ၾကားမွာ႐ွိတဲ့ ဆက္သြယ္မႈက က်ေနာ္ ထမင္းစားေနတာနဲ႔ ႀကံဳရင္ က်ေနာ့္ ထမင္းပန္းကန္ထဲက တလုတ္၊ ႏွစ္လုတ္ ဇြန္းနဲ႔ ခပ္စားတတ္တယ္။ တခါတေလလည္း က်ေနာ္က လက္နဲ႔ခြံ႕ေပးရတယ္။ ဘာဟင္းနဲ႔စားစား ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း က်ေနာ္ထမင္းစားတာနဲ႔ ႀကံဳလို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုး တလုတ္ေလာက္စားလိုက္ရမွ ေက်နပ္တာ။ သူ ထမင္းစားတာနဲ႔ ႀကံဳရင္လည္း က်ေနာ္ကို ”ေခြးေကာင္ .. လာ ဆိုၿပီး” အတင္း ခြံ႕ေကြၽးေတာ့တာပဲ၊ မစားခ်င္ဘူးေျပာလည္း မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဟင္းေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြဆို အတင္းကို ေကြၽးေတာ့တာ။ အထဲမွာ သိတဲ့အတိုင္း ”ကိုယ္တာ” နဲ႔ စားရေတာ့ ဟင္းနည္းသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ ျငင္းရင္မရဘူး။ အနည္းဆံုး တလုတ္ေလာက္စားလိုက္မွ သူ ေက်နပ္သြားတာ။ က်ေနာ္တို႔အျပင္မွာ ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ”ငါ အစားေကာင္းစားတဲ့ အခါတိုင္း မင္းကို သတိရတယ္ကြာ” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီလို ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျဖတ္ၿပီး (၁)လေလာက္႐ွိေတာ့ တေန႔မွာ ကိုေအာင္ထြန္း (မ/ဥကၠလာ)က ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ေနတာ သိလား လို႔ က်ေနာ့္ကို လာေမးတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ယာလုပ္ရင္း တန္းလန္းႀကီး ဆိုေတာ့ လက္ေတြေျခေတြမွာလည္း ႐ႊံ႕ေတြ ေပေနတယ္။ က်ေနာ္က မသိပါဘူးေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔အတူေနတာ က်ေနာ္ သိတာပဲ။ သူ ျပန္မေသာက္ပါဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုေအာင္ထြန္းက မယံုရင္ ဟိုး .. ျပတင္းေပါက္နားမွာ သြားၾကည့္တဲ့။ က်ေနာ္ သြားၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုေအာင္မင္းတို႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးၫႇိထားတဲ့ ေဆးလိပ္က ကိုေအာင္မင္းလက္ၾကားမွာ။
က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ ဆရာႀကီးက ဘာလဲလို႔ေမးတယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးတို႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ လာၾကည့္တာလို႔ ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ။ စကားထိုင္ေျပာေနတာ ေပါ့ကြလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မ႐ွင္းဘူး။ ဆရာႀကီး ၾကည့္ရတာ ေဆးလိပ္မ်ား ျပန္ေသာက္ေနၿပီလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တေန႔မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ကိုေအာင္မင္းတို႔ ထိုင္ေနတုန္း ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး သြားၾကည့္တယ္။ အဟုတ္ပဲ။ ကိုေအာင္မင္းလက္ထဲ မီးၫႇိၿပီးသား ေဆးလိပ္ကို ဆရာႀကီး ယူဖြာတယ္။ ႏွစ္ဖြာေလာက္ဖြာၿပီး ကိုေအာင္မင္း လက္ထဲ ေဆးလိပ္ ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလး ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္တႀကိမ္ သူဖြာေတာ့ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္ ထလိုက္ၿပီး ”မိၿပီ။ မိၿပီ။ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္ေနၿပီ”လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး ချမာ ႐ွက္ကိုး ႐ွက္ကန္းနဲ႔ ရယ္ေနတယ္။ “ေအးကြာ။ ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုေအာင္မင္းဆီက တဖြာ၊ ႏွစ္ဖြာ ယူယူဖြာေနတာ” လို႔ ေျပာ႐ွာတယ္။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း ”ဟုတ္တယ္၊ ဆရာႀကီးက မင္းကို ကတိေပးထားေတာ့ မင္းေ႐ွ႕မွာ ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ဖို႔ ခက္ေနတာ။ ဆရာႀကီး ေတာ္ေတာ္ ခံေနရတယ္။ ေသာက္ပါေစကြာ။ မမ်ားရင္ ၿပီးတာပါပဲ” လို႔ ဆရာႀကီးဘက္က ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေနပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ တခ်ဳိ႕ကလည္း အဲဒီအတိုင္းဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဆရာႀကီး အရမ္းခံေနရတာ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္းမာေရးအတြက္ ေျပာတာ။ သိပ္မေနႏိုင္လြန္းရင္ ေသာက္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ ေျပာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ”ေအးပါကြာ။ နည္းနည္းပါးပါးပဲ ေသာက္မွာပါ။ အရင္ေသာက္ေနက်ရဲ႕ ေလးပံုတပံုပဲ ေသာက္မယ္” လို႔ ေျပာ႐ွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီး ေဆးလိပ္ ျပန္ေသာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ”သမီးေတြကိုေတာ့ မေသာက္ေတာ့ဘူး ေျပာထားတာ ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲ မသိဘူး။ မ်က္ႏွာပူလိုက္တာ” လို႔ ၿငီးတြားေနပါ ေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာင္ အဲဒီလို အေလးထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ။
က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးၾကားမွာ႐ွိတဲ့ အထင္ကရ အမွတ္တရတခုက ”ဘာသာေရး” ကိစၥပါ။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္က ကရင္ကျပား၊ ဘာသာတရား သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မ႐ွိတဲ့သူ။ ဒါကိုသူက ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္သာရကို နားဝင္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ေလးနက္ပံုကို ႐ွင္းျပတယ္။ ဓမၼစၾကာရဲ႕ တရားကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္တဲ့ အစြန္းတရားႏွစ္ပါး ေ႐ွာင္တဲ့ အလယ္အလတ္ မဇၩိမ ပဋိပဒါ လမ္းစဥ္၊ မဂၢင္ (၈) ပါး စတာေတြကို အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေအာင္ ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူအၿမဲေျပာေလ့႐ွိတာက (၃၈)ျဖာ မဂၤလာ တရားေတာ္ပါပဲ။ အႀကိမ္ရာနဲ႔ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး သူေျပာေနက်ကေတာ့ “စိတ္႐ွည္၊ ဇြဲသန္၊ သည္းခံ၊ ဧကန္ နိဗၺာန္ေရာက္” တဲ့။ ဒါေလးကို ခဏ ခဏ ေျပာတယ္။ တဖြဖြ ေျပာတယ္။ ႀကံဳတိုင္းေျပာတယ္။ သူနဲ႔ရင္းႏွွီးတဲ့သူတိုင္း ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ”ပရိတ္” နဲ႔ ”ဓမၼစၾကာ” ကို က်က္ဖို႔ ခဏ ခဏ ေျပာတာ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ဆိုေတာ့ မက်က္ဖူးခ်ည္း ျပန္ေျပာတာ။ ဒါကို သူက မေလွ်ာ့ဘူး။ ႀကံဳတိုင္း တဖြဖြ က်က္ခိုင္းေနေတာ့တာ။
တေန႔ေတာ့ သူက ”မင္းက ခုိင္ဝတ္မႈန္တို႔နဲ႔ တတန္းထဲဆိုေတာ့ (S) ခန္းကေပါ့။ (S) ခန္းဆိုတာ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားခ်ည္းထားတာ ဆိုေတာ့ မင္းလည္း စာေတာ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းစာ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးစာေတြကိုေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အရမ္း ခက္တယ္။ ”ပရိတ္”ထဲက ”ရတနသုတ္” ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုလူ ရဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မင္းလည္း က်က္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” လို႔ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္း မာန္က ခပ္ေထာင္ေထာင္ ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မက်က္ ခ်င္လို႔။ က်က္ရင္ ရၿပီးသားပဲ လို႔ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ”ဒါဆို မင္းနဲ႔ငါ ေလာင္းရေအာင္၊ ရတနသုတ္ကို (၂)ရက္နဲ႔ရရင္ မင္းလိုခ်င္တာ ေတာင္း ငါေပးမယ္။ မရရင္ ငါလိုခ်င္တာ ေတာင္းမယ္။ မင္း ေပး” ဆိုၿပီး စိန္ေခၚပါေလေရာ။ က်ေနာ္ကလည္း မခံခ်င္ေတာ့၊ ရတယ္။ က်က္မယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ေလာင္းေၾကးကို သေဘာတူလိုက္တယ္။
တကယ္ က်က္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး။ က်ေနာ္က ‘ၾသကာသ’ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ ႐ြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။ ပါဠိ ဆိုတာလည္း ကိုယ္နဲ႔ ယဥ္ပါးတာမဟုတ္ေတာ့ အသံထြက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက အသံခ်ေပးပါတယ္ ဒီလိုနဲ႔ (၂)ရက္လံုးလံုး ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္က်က္၊ ထက်က္၊ လွဲက်က္နဲ႔ တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ေနရတယ္။ ဆင္တူ အပိုဒ္ေတြပါလို႔ ေ႐ွ႕ကရလိုက္၊ ေနာက္က ေမ့လိုက္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ကို လည္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ (၂)ရက္ျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဘုရားစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပထမဆံုး ရတာလို႔ ဆိုရမယ္။
ေလာင္းေၾကးႏိုင္သြားတဲ့အတြက္ ဆရာႀကီးက က်ေနာ့္ကို လိုခ်င္တာေတာင္း၊ သူေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္က က်ေနာ္ တခုခုလိုခ်င္လို႔ က်က္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မခံခ်င္လို႔က်က္ခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘာမွမေတာင္းပါဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ”မင္းမေတာင္းလည္း ငါက ဂုဏ္ျပဳရမွာပဲ” ဆိုၿပီး သူ႔ေထာင္ဝင္စာထဲက အေကာင္းဆံုးမုန္႔ ေတြကို ခ်ေကြၽးပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္ေတြ ဝိုင္းစားၾကရင္း ဆရာႀကီးက ”ဒီေကာင္ ေတာ္တယ္၊ ဉာဏ္လည္း ေကာင္းတယ္” ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနေတာ့ လူၾကားထဲ ေနရထိုင္ရေတာင္ ခက္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆို က်ေနာ္က်က္လို႔ရမယ္မွန္း ဆရာႀကီး သိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို က်က္လို႔ ရႏိုင္တာပဲေလ။ ဘာသာတရားနဲ႔ ထိေတြ႔ေပးခ်င္လို႔။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း က်က္ခိုင္းတာ၊ မက်က္လို႔၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ က်က္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္မွ က်ေနာ္သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးေၾကာင့္ ရတနသုတ္ကေန ဓမၼစၾကာ၊ ေမတၱာသုတ္၊ ပ႒ာန္းေတြပါ အားလံုး က်ေနာ္ အလြတ္ရသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းက မနက္ (၅) နာရီထၿပီး ပ႒ာန္းတရက္၊ ဓမၼစၾကာတရက္၊ ပရိတ္တရက္ ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ၾကတယ္။ အရင္ကေတာ့ က်ေနာ္က မထဘူး။ သူမ်ားေတြ ႐ြတ္လည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး ေပအိပ္ေနတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာႀကီးက မရဘူး။ အတင္းလာႏႈိးၿပီး ထ႐ြတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ႐ြတ္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ မထခ်င္ဘဲနဲ႔ သူလာ လာႏႈိးလို႔ ထ႐ြတ္ေနရတယ္။ အဲဒါ ဆရာႀကီးခ်ေပးတဲ့ ဘာသာတရားမ်ဳိးေစ့ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွ သိလာရတယ္။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာတရားကို တကယ္ ယံုၾကည္လာသူ တေယာက္ျဖစ္လာၿပီး တရားဘာဝနာကိုေတာင္ က်င့္ေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ဆရာႀကီးေက်းဇူး ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတာက က်ေနာ္ ခုလိုဗုဒၶတရားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ေနၿပီ ဆိုတာ ဆရာႀကီး သိမသြား႐ွာဘူး။ သူနဲ႔ လူခ်င္း ျပန္ဆံုၾကရင္ ကဗ်ာနဲ႔ ဘာသာတရားအေၾကာင္း က်ေနာ္ သိနားလည္ထားတာေတြ ေျပာဖို႔၊ ေဆြးေႏြးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ ေျပာခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ဒါထက္ … သူ က်ေနာ့္ကို ျမင္ေစ၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေတြ က်ေနာ္ျဖစ္ေနၿပီ၊ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနၿပီ ဆိုတာ သူသိမသြားရလို႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္မိတယ္။
ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေျပာသံ၊ ဆိုသံ တခ်ဳိ႕ ၾကားရတယ္။ ဆရာတင္မိုးဟာ လက္ဝဲဝါဒကို အလြန္အမင္း ယံုၾကည္သူ၊ ဘာသာတရားမ႐ွိသူ” တဲ့ေလ။ လက္ဝဲဝါဒ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ထားပါ။ က်ေနာ္ ဘာမွ မွတ္ခ်က္မျပဳလိုဘူး။ လူတိုင္း ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာဝါဒကို စြဲကိုင္ယံုၾကည္ခြင့္ ႐ွိၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္သန္ရာ ကိုယ္ယံု။ အေရးႀကီးတာက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို အႏၲရာယ္မေပးတဲ့ ဝါဒျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးနဲ႔ လက္ဝဲဝါဒကိစၥ က်ေနာ္ဘာမွ မေျပာလိုဘူး။ တခါမွလည္း က်ေနာ္ သူ႔ကိုမေမး ၾကည့္ဖူးဘူး။ သူကလည္း အဲဒီအေၾကာင္း တလံုးတပါဒမွ ေျပာသံမၾကားရဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီး ဦးျမတ္ေလးနဲ႔ ေလးေလးလို႔ ေခၚတဲ့ ဦးထြန္းေဝအေၾကာင္းေတာ့ တဖြဲ႔တႏြဲ႕ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ႐ွိတယ္။
အခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဆရာႀကီးမွာ ဘာသာတရား မ႐ွိ ဆိုတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါကို က်ေနာ္လံုးဝ လက္သင့္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလုိေျပာတဲ့သူေတြဟာ ဆရာႀကီး အေၾကာင္း ဂဃဏန မသိၾကလို႔ တဆင့္စကားနဲ႔ ေျပာေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ေနစဥ္ ကာလမွာ သူ႔ေမြးေန႔၊ တခါတေလ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ သူ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အင္မတန္ ႏွိိမ့္ခ်တတ္ၿပီး မာန္မာန ကင္းစင္တဲ့သူပါ။ ဘာသာတရားကိုလည္း အလြန္ ေလးစားတယ္။ အထင္႐ွားဆံုး သာဓကနဲ႔ျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ (၅)ေဆာင္မွာ (၂၉၅)ပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေလးတပါး ႐ွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေလးက အသက္ (၃ဝ) စြန္းစြန္းဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ အသက္ ေခါက္ခ်ဳိးေလာက္ ကြာတယ္။ ဘုန္းႀကီးဆိုေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ သူလိုကိုယ္လို ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႔ ဆံပင္နဲ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ စာခ်ဘုန္းႀကီး လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးက သူ႔ဆီက အဘိဓမၼာ သင္ယူခ်င္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးကလည္း လိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ သင္ေပးပါတယ္။ ထူးျခားတာက ဆရာႀကီးဟာ မသင္ခင္မွာေရာ သင္ၿပီးမွာပါ အဲဒီဘုန္းႀကီးေလးကို ကုန္းဦးခ်တာပါပဲ။ ကန္ေတာ့တာမွ ထိျခင္း ငါးျဖာ ဆိုသလို နဖူးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ ထိၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့တာပါ။ စားစရာေလးေတြ ယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေလးကို သြားေပးတ့ဲအခါမွာလည္း ရိုရုိေသေသ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ၿပီးမွ ေပးတာပါ။
က်ေနာ္က ဒီ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟာ ‘ကတံုး’ လည္းမဟုတ္၊ သကၤန္း လည္း မစီးထားဆိုေတာ့ လူပဲေပါ့။ ဆရာႀကီးနဲ႔လည္း အသက္ အရမ္းကြာတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ရတာလဲ လို႔ ေမးဖူးတယ္။ ဆရာႀကီးက ”ရဟန္း”ဆိုတာ ဝိနည္းနဲ႔အညီ သကၤန္းစီးၿပီးရင္ ဝိနည္း မခ်ဳိးေပါက္သေရြ႕ အဲဒီရဟန္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ သကၤန္းခြၽတ္လို႔ မရဘူး။ ႐ုပ္ဝတၴဳျဖစ္တဲ့ သကၤန္းကိုပဲ အတင္းခြၽတ္လို႔ ရခ်င္ရမယ္။ ရဟန္းအျဖစ္ကေတာ့ ဖယ္႐ွားလို႔ မရဘူး။ ရဟန္းက ရဟန္းပါပဲ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးက ဝိနည္း မခ်ဳိးေဖာက္ပါဘဲနဲ႔ အဓမၼသကၤန္းခြၽတ္ ေထာင္ထဲထည့္ခံထားရတာ။ ခုထိ သိကၡာမခ်ေသးလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ရဟန္းလို႔ ခံယူေနေသးတယ္။ ရဟန္းလိုပဲ က်င့္ႀကံေနေသးတယ္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနတယ္။ အဲဒီတရားေတာ္ေတြကို ငါ့ကို ပို႔ခ်ေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရိုရိုေသေသ ကန္ေတာ့တာလို႔ . . . စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္။
ေနာက္တခုက ညေနခင္းေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာႀကီးတို႔ သြားထိုင္ေလ့႐ွိတဲ့ ေစတီေလးတဆူ႐ွိတယ္။ ဆရာႀကီး တခါမွ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီထဲ မဝင္ဘူး။ ဦးမခ်ဘဲနဲ႔ ေစတီထဲက ထြက္ေလ့မ႐ွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ”ေစတီဆိုတာ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့အရာပဲ။ အဲဒါကို ၿဖိဳခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ အုတ္၊ ေက်ာက္၊ သဲေတြပဲ ထြက္လာမွာေပါ့။ ဒါကို ဆရာႀကီးက ကန္ေတာ့ေနေတာ့ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္အပံုႀကီးကို ကန္ေတာ့ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္ .. မဟုတ္ဘူးလား..”လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ”မင္းေျပာသလို အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတဆိုတာ ႐ွိတယ္။ ေက်းဇူးတရားကို အေလးအျမတ္ ျပဳတာနဲ႔ အေမြအႏွစ္ကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္တယ္ဆုိတာ ႐ွိတယ္။ ဥပမာ မင္းအေဖနဲ႔ မင္းအမိုးတို႔ ေကြၽး ေမြးခဲ့တာေတြကို မင္း ေက်းဇူးမတင္ဘူးလား။ သူတို႔ေက်းဇူးကို ရည္မွတ္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းမထားဘူးလား။ ဒီလိုပဲေပါ့။ ေစတီဆိုတာလည္း ဗုဒၶရဲ႕ အေမြအႏွစ္ေတြပါပဲ။ ဗုဒၶရဲ႕ ေက်းဇူးကို ရည္မွတ္ၿပီး အထိမ္းအမွတ္လုပ္ တည္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ရည္မွန္းၿပီး ကန္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအစဥ္အလာ အေမြအႏွစ္ေတြကို ေ႐ွးလူေတြက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္လာၾကလို႔ ခုထိ႐ွိေနၾကတာ။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြမွာဆို တိမ္ေကာ ပ်က္စီးကုန္ၾကတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ တို႔ေတြကလည္း လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္ သြားရမယ့္ တာဝန္ ႐ွိတယ္။ ဒါမွ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ လူသား ျဖစ္မွာ..” လို႔ က်ေနာ္ နားလည္ႏိုင္ေလာက္မယ့္ စကားေတြ ေ႐ြးၿပီး တခုတ္တရ ႐ွင္းျပခဲ့တာပါ။
ဒီလိုမ်ဳိး ဘာသာတရားအေပၚ ၾကည္ညိဳအေလးျမတ္ ထားတဲ့ ဆရာႀကီးကို ”ဘာသာတရားမ႐ွိသူ” လို႔ ေျပာဆိုတာကို က်ေနာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ခု အသက္႐ြယ္ႀကီးမွ သက္ဝင္ ယုံၾကည္လာတာ ျဖစ္မွာေပါ႕။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဘာသာတရား ရွိခ်င္မွရွိမယ္ ”လို႕ အဲဒီလို လွည့္ေျပာၾကရင္လည္း က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာသူပါ။ သူ ဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက ျမန္မာတျပည္လုံး ျမန္မာစာ ပထမဆု ရခဲ႕တယ္။ အဲဒီ႕ ဂုဏ္ထူးရ ျမန္မာစာ အေျဖလႊာ စာစီစာကုံးမွာ ပရိတ္တရားေတာ္ထဲက ေႏြဦးအလွကို ပါဠိလို အပိုဒ္လိုက္ ကိုးကားၿပီး ထည့္ေရးထားတာ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ဆရာႀကီးဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔ႏွလုံးလားထဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ ကိန္းဝပ္ေနတယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပဲ ။ အဲဒီ႕အျပင္ ဆရာႀကီးဟာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို သက္ဝင္ ယုံၾကည္သူသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ တရားေတာ္နဲ႔အညီ တသက္လုံး က်င့္ႀကံ ေနထိုင္သြားတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ ျငင္းဦးမွာလဲ. . . ။
ေနာက္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မရွင္းတာ တခု ရွိေသးတယ္။ အထင္အျမင္ လြဲၾကတာပါ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက က်ေနာ့္ကို ဒီလို ေမးဖူးပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးက ကပ္ေစးနည္းတယ္ဆို။ သူ႔ေထာင္ဝင္စာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေကြၽးဘူးဆို . . ဟုတ္လားတ့ဲ ။ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ တကယ့္ကို ေျပာင္းျပန္ႀကီးဗ်ာ။ ကိုတိုးတိုးထြန္းက သူမ်ားေျပာတာ ၾကားလို႔ ဟုတ္လား ဆိုၿပီး စကားအျဖစ္ ေမးၾကည့္တ့ဲ သေဘာပါပဲ။ ဘယ္က ၾကားတယ္ဆိုတာလည္း သူ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက ဆရာႀကီးဟာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းနဲ႔ ေငြ ဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ မက္ေမာခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေငြအေၾကာင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ စကားထဲေတာင္ ထည့္ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ မဆလပါတီ မဝင္လို႕ အၿငိဳးခံထားရၿပီး ေနာက္ေတာ့ က်ဴရွင္ျပလို႔ ဆိုတ့ဲ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တကၠသိုလ္က အနားေပးေတာ့ သူ႔မွာ ေနစရာအိမ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒီလို ဆင္းရဲခဲ့တာ သူနဲ႔ နီးစပ္သူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အဲဒီလို ေငြေၾကး ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့တ့ဲသူဟာ ေထာင္ထဲ ေရာက္မွ ဘာမဟုတ္တ့ဲ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ေလးကို မက္ေမာေနပါ့မလား။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ထမင္းစားဝိုင္းမွာ သူကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ ေထာင္ဝင္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မလာႏိုင္ၾကပါဘူး သူ႔ရွိတာနဲ႔ မွ်စားေနၾကတာပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ တဝိုင္းတည္းစားၿပီး ဆရာႀကီးကို အစစအရာရာ လုပ္ကိုင္ေပးေနတ့ဲ ကိုသိန္းေအာင္ အသိဆုံးပါ။ ဆရာႀကီးက ( ၁၄ ) ရက္ တခါ ေထာင္ဝင္စာ လာတယ္။ သူ႔အိမ္က ထည့္ေပးလိုက္တ့ဲ အစား အစာေတြဟာ သူတေယာက္တည္းစားရင္ ( ၁၄ )ရက္ မဟုတ္ဘူး၊ တလစားေတာင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက မရွိတ့ဲသူေတြနဲ႔ မရွိအတူ ရွိအတူ ဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး မွ်ေဝ စားေသာက္တာပါ။ ေထာင္ဝင္စာလာလို႔ အခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ကို လွည့္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘူး ။ ထမင္းဝိုင္းကို အၿပီး အပ္လိုက္တာပဲ။ ထမင္းဝိုင္းက စီစဥ္တ့ဲသူက စီစဥ္ၿပီး သူ႔ကို ထည့္ေကြၽးတာပဲ စားတယ္။ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါ တခါဖူးမွ မေတာင္းဖူးဘူး။ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုသိန္းေအာင္က အားလုံး သိမ္းဆည္းၿပီး စီမံေပးတာ။ တခါတေလ စားစရာ ျပတ္သြားတ့ဲအခါေတာင္ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက တခါမွ မညည္းဖူးဘူး။ သူ႔ထည့္ေကြၽးတာနဲ႔ စားတာပဲ။ တကယ္ဆို သူ႔အသက္အရြယ္ သြားေတြလည္း မရွိ ဆိုေတာ့ အခြင့္ထူးယူမယ္ဆို ယူခြင့္ရွိလ်က္နဲ႔ သူမယူဘူး။ ဒါေတြအားလုံး သူ႔ဝိုင္းစားေတြ အသိဆုံးပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုသိန္းေအာင္ႀကီး အသိဆုံးပါ။
တခါတေလ ဆရာႀကီး မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က သူ႔ဆီက စားစရာေတာင္းရင္ သူပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ သူယူေပးလို႕ရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ ယူေပးတာမိ်ဳးမလုပ္ဘူး။ ကိုသိန္းေအာင္ကို ေမးတယ္။ ရွိေသးရဲ႕လား ရွိရင္ နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ။ မရွိလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ အဲဒီလို ခြင့္ေတာင္းတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဟာ အရမ္းလည္း အားနာတတ္တယ္။ တဖက္သားကို အရမ္း ငဲ့ညွာတတ္တယ္။ ဒီလို စိတ္အခံရွိတ့ဲ ဆရာႀကီးကို ခုနကလို ေျပာၾကတာေတြ ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသပါတယ္။ ေလာကႀကီးက ေျပာင္းျပန္ႀကီးပါလား။ မေသခ်ာမွဳေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါလား လို႔ ခံစားမိတယ္။ ဂဃနဏမသိဘဲ ထင္ရာေလွ်ာက္ ေျပာေနေတာ့ တဆင့္စကားတဆင့္နဲ႔ မဟုတ္တာႀကီး အဟုတ္ျဖစ္သြားၾကရေရာ။ ခုဆို ကိုတိုးတိုးထြန္းက သူၾကားတာေမးလို႔ေပါ့။ မေမးဘဲ တကယ္ ထင္ေနရင္ မခက္ပါလား။ ကိုေငြလင္းလည္း ဒီလိုပဲ သိထားတာလို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ရွင္းသြား ၾကပါတယ္။ အမွန္ သိသြားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တကယ္မသိဘဲနဲ႔ ထင္ေၾကးနဲ႔ ေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိလ်က္နဲ႔ တျခား မေက်နပ္ခ်က္ တခုခုေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ခုလုံး မေကာင္းဘူး ။ အကုသိုလ္ခ်ည္းပဲ။ ။
ဆက္ပါဦးမည္..
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
