>
ဇန္န၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၂
အမည္ေလးက လွပၿပီး ေခၚလုိ႔လည္းေကာင္းတယ္။ အမည္သည္ ဗုဒၶနိပါတ္ေတာ္ေတြက အမည္လည္းျဖစ္သည္။ ေဗဒင္ဆရာကလည္း သေဘာက် ေက်နပ္ေလသည္။ အမည္ေရွ႕က စဝ္ထည့္လိုက္တာႏွင့္ပင္ သမီးသည္ အလိုလိုပင္ ေတာ္ဝင္ခြန္မိန္းမိသားစု ဝင္ျဖစ္သြားေတာ့ သည္။ တိုင္းယိုင္ထံုးစံအရ သည္အမည္သည္ သူမ၏ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးတြင္ က်န္ရွိေနမည္ျဖစ္ၿပီး လက္ထပ္ခ်ိန္ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလုိ႔ မရေတာ့ေခ်။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မင္းသမီးေလးသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ သူတေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ကေလးထိန္းနာနီ ႏိုင္းႏိုင္း က ဒုတိယအေရးႀကီးသူျဖစ္လာေလသည္။ သူမသည္ နာနီအလုပ္ေလွ်ာက္ၾကေသာသူေတြထဲမွ အေရြးခံထားရသူျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ သည္ အသက္ ေျခာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိေနေလၿပီ။ သူမသည္ သင္တန္းဆင္းသူနာျပဳဆရာမ ဝမ္းဆြဲဆရာမတုိ႔လုပ္ကိုင္ဖူးၿပီး သူမ၏ လင္ေယာက်္ား၊ ကေလးေတြ၏ အသက္ရွည္ေအာင္ သူမ၏ဘဝထက္ပိုၿပီးအေလးထားလ်က္ လိုအပ္သမွ်ကို သူမတတ္ႏိုင္သ၍ လုပ္ကိုင္ ေပးေနခဲ့သည္။ သူမသည္ တိုင္းယိုင္ႏွင့္ ျမန္မာစကားကိုသာေျပာၿပီး အဂၤလိပ္လိုမေျပာေခ်။ သူမ သူနာျပဳသင္တန္းတက္ေနခ်ိန္တြင္ ဘက္တစ္ ခရစ္ယံဘာသာသုိ႔ ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္အိမ္ေတာ္ကဝန္ထမ္းမ်ားသည္ သူမ၏အသက္ အရြယ္ႏွင့္ အလုပ္ကိုေလးစားၾကေလသည္။ သူတုိ႔က သူမ၏ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေပါင္းစည္းဆက္သြယ္မႈအေပၚေတာ့ သံသယ ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ မိြဳင္းက စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ သူမ၏ မယ္ဘုရားကို စံုစမ္းေမးျမန္းသည္။ ႏိုင္းႏိုင္းကသူမတုိ႔၏ မင္းသမီးေလးကို ခရစ္ယံဘာသာသုိ႔ သြတ္သြင္းဖုိ႔ႀကိဳးစားေနသလားဟု ပူပန္မိေလသည္။
သုစႏၵာကေတာ့ သည္ကိစၥကို စိတ္မပူေခ်။ သူမအေနႏွင့္ သူမတုိ႔ေနထိုင္ေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကေလးမ်ားအလြန္မ်ားျပားေလရာ သူမ၏ သမီးက်န္းမာေရးအတြက္ သူနာျပဳလို မလိုလားအပ္ေသာအႏၲရာယ္မ်ားမက်ေရာက္ေစရန္ ေကာင္းစြာျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ေရးကိုသာ ေတြးေလသည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ေသႏိုင္သည့္ငွက္ဖ်ားေရာဂါပိုးကိုသယ္ေဆာင္ေသာ ျခင္မ်ား ၊ေသေစေသာ ကင္ၿမီးေကာက္မ်ား ႏွင့္ အျခားအဆိပ္ရွိေသာ ကင္းေျခမ်ား စသည့္အေကာင္တုိ႔ကို ကေလးပုခက္ ျခင္ေထာင္အတြင္းမွာပင္ ေတြ႕ရတတ္ေလသည္။ သုစႏၵာ တိတ္တိတ္္အလစ္တြင္ ကေလးအိပ္ခန္းအတြင္းသုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညတိုင္း ဝင္ဝင္ၾကည့္ရေလသည္။ ေန႔ဆိုလွ်င္လည္း သူမသည္ စံအိမ္ေတာ္ကိုလာၾကေသာဧည့္သည္မ်ားကို သံသယမ်က္လံုးျဖင့္ ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္သည္။ သူတုိ႔ေတြက တီဘီ၊ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ လက္ပ ရိုစီ၊ တိုက္ဖိြဳက္ႏွင့္ အျခားကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါေတြမ်ားသယ္လာေလမလား။ တခါတရံတြင္မူ သူမသည္ ညလယ္ေခါင္ႀကီးတြင္ ႏိုးၿပီး ထထိုင္ေနတတ္သည္။ သူမသမီးေလးကို ဂ်ာမဏီမွာပဲ ႀကီးျပင္းေစတာေကာင္းမည္။ ဟိုမွာဆို ဒီလိုအႏၲရာယ္ေတြေဘးမွ ေဝးမည္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအထူးကုဆရာဝန္ႏွင့္လည္း ျပလုိ႔ရသည္။ ႏိုင္းႏိုင္း၏စြမ္းရည္ေၾကာင့္ သုစႏၵာ၏သံသယမ်ားေၾကာက္စိတ္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်သြားေစေလသည္။ သမီးေတာ္ေလး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ပံုမွန္ကေလးတေယာက္လိုႀကီးျပင္းေစျခင္းျဖင့္ သူမကိုေပ်ာ္ရႊင္လာ ေအာင္ ကူညီေပးေလသည္။
ရွစ္လအရြယ္သုိ႔ေရာက္လာေသာအခါ မာလာသည္ သူမ၏မိဘမ်ားႏွင့္ ပထမဆံုး တရားဝင္အလုပ္မ်ား စတင္လႈပ္ရွားေလသည္။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ဖိတ္စာကိုဖတ္ၾကားသည္။ နမ့္ပန္းခြန္မိန္းစဝ္ခြန္ဖႏွင့္ မဟာေဒဝီစဝ္သုစႏၵာတုိ႔၏သမီးေတာ္ မင္းသမီးေလး၏အမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ မဂၤလာပြဲကို အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္၌ ၁၃၁၈ နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ရက္ေန႔ ၊ နံနက္ ၁ဝ နာရီအခ်ိန္တြင္ က်င္းပမည္ျဖစ္ပါသျဖင့္ ႂကြေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္္ၾကပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ဖိတ္ၾကားအပ္ပါသည္။ လက္ဖြဲ႕ျခင္းသည္းခံပါ။
ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမ်ား၊ နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ ဝါေတာ္အႀကီးဆံုး ဆရာေတာ္သံုးပါးႏွင့္ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္ပရိသတ္တရာေက်ာ္သည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္၏ပထမထပ္ႏွင့္ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့သည္။ ခန္းမတခုလံုးက ပရိေဘာဂမ်ားကိုထုတ္ၿပီးေကာ ေဇာအထူ မ်ား ခန္းလံုးျပည့္ခင္းထားလိုက္သည္။ ေဆြမ်ိဳးထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အန္တီႀကီးဘုရားသည္လည္း အခမ္းအနားတက္ဖုိ႔ ဖိတ္ ခဲ့ရေလသည္။ ႀကီးမားေသာေငြဖလားထဲတြင္ ပြဲအတြက္ အထူးမဂၤလာရွိေသာပစၥည္းမ်ားကိုထည့္ထားၿပီး အန္တီႀကီးဘုရားကကိုင္ထား သည္။ ဖလားထဲတြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ နံ႔သာရည္၊ နံ႔သာျဖဴ၊ ကရမက္၊ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးမ်ား ေသြးထည့္ထားသည္။ ပန္းမ်ိဳးစံု ပြင့္ခ်ပ္မ်ား၊ ေရေမႊး၊ စိန္၊ ပတၲျမား၊ နီလာ၊ ျမ၊ ပုလဲ၊ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာတပတ္လံုး စံအိမ္ေတာ္ကလူေတြ ေတာထဲသြားရွာထားရေသာ ေမႊးပ်ံ႕ ေသာသစ္ရြက္မ်ား ကိုထည့္ထားေလသည္။ သုစႏၵာက သမီးေလးကို ခ်ီမလာသည္။ သူမကို ပန္းႏုေရာင္ ဇာဂါဝန္ရွည္ေလးဝတ္ထားေပးသည္။
သုစႏၵာငယ္စဥ္က ဂ်ာမဏီတြင္ ဘက္ပတစ္ ခရစ္ယံဘာသာဝင္စဥ္ကလိုျဖစ္ေလသည္။ ဧည့္သည္မ်ားၾကားမွ သူမျဖတ္သြားၿပီး စင္ျမင့္ေလး ေပၚရွိျပင္ထားေသာ ဆိုဖာထိုင္ခံုေပၚမွာထားလိုက္သည္။
သမီးေလးကို ဆရာေတာ္ေတြ၏ေအာက္တြင္ခ်ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ အန္တီႀကီးဘုရားက သမီးေတာ္ေလးကို စဝ္မာလာဟု အမည္ေခၚတြင္ လိုက္ေၾကာင္း ေၾကျငာလိုက္ေလသည္။ အန္တီႀကီးဘုရားသည္ အေမႊးနံ႔သာမ်ားျဖင့္စိမ္ထားေသာ သစ္ရြက္ေလးျဖင့္ ေျမးမေတာ္ကို ပက္ ျဖန္းလိုက္ၿပီး ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားေတာင္းၿပီီး ခ်ီးျမႇင့္ေပးေလသည္။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္ေပးျခင္းသည္ မင္းသမီးေလးအတြက္ အလြန္ႀကီးမားလြန္းေန သည္။ ၿပီးေနာက္သမီးေတာ္ေလးကို သူကအခန္းဆီသုိ႔ ေပြ႕ခ်ီသြားေလသည္။ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၊ ျမင္းတေကာင္ ႏွင့္ မ်ားျပားလွေသာ လိေမၼာ္စိုက္ခင္းမ်ားကို သူမ၏အေဖက အသိမွတ္ျပဳေပးအပ္ေနေသာအခါ သူမက ရွိမေနေတာ့ပါ။ ဆုေတာင္းေပးေနေသာ အခ်ိန္၊ ဧည့္သည္မ်ား စားေသာက္ပြဲႏွင့္ နာရီမ်ားစြာ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမက ပါဝင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေခ်။
တေန႔တြင္ တာေပါ့ရြာ ေျမာက္ပိုင္းကလူမ်ားသည္ အလြန္လွပေသာ ၾကက္တူေရြးအရွင္တေကာင္ကို အထူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ သုစႏၵာ ဆီယူေဆာင္ေပးေလသည္။ ငွက္ေလး၏ေခါင္းသည္ ခရမ္းေရာင္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းထိပ္က အေမႊးေလးသည္ လွပက်က္သေရရွိေနၿပီး အျမီး ကရွည္ေလသည္။ သူ႔ႏႈတ္သီးက နီရဲေနသည္။ တကိုယ္လံုးရွိအေမႊးႏွင့္အေတာင္သည္ စိမ္းစိုုဝင္းေတာက္ေနသည္။ အၿမီးပိုင္း၏ေအာက္ပိုင္း သည္ ေရႊေရာင္ရဲရဲထေနသည္။ သူ႔အေတာင္ေတြအျဖတ္ခံထားရတာကို သုစႏၵာ ခ်က္ျခင္းသတိျပဳလိုက္မိေလသည္။
“မင္းလက္ေဆာင္အတြက္ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” သုစႏၵာေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီသိပ္လွတဲ့ ငွက္ေလးကို က်မက လက္ခံယံုပဲ လက္ခံတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို က်မျပန္လႊတ္ေပးလိုက္မွာ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ က်မဆီကို ဒီလိုအေကာင္ေတြယူမလာပါနဲ႔ေတာ့”
သုစႏၵာသည္ႅီကိစၥကို အရင္ဆံုးရွင္းရွင္းသိေအာင္ လုပ္ထား မွ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိေလသည္။ သူမသည္ ဘယ္တိရစၧာန္ကိုမွ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ မထားလိုပဲ သူတုိ႔ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစ့ခ်င္ေလသည္။ သူမ၏အရင္က စဝ္အံုဆိုင္၏ မဟာေဒဝီသည္ ဝက္ဝံေလးမ်ားကို ျခံခတ္ၿပီး က်ံဳးအနီးတြင္ေမြးထားခဲ့ရာ သူတုိ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းေပးေသာသူေတြက တေကာင္စီကို ေနာက္ဆံုးတြင္ သတ္ ပစ္လိုက္ၾကေလသည္။ သည့္မတိုင္ခင္ကလည္း အလြန္ေဝးကြာလွေသာ ျပည္နယ္ေတာင္ေပၚရြာဆီကရြာသားမ်ားသည္ သုစႏၵာအ တြက္ က်ားသစ္ေပါက္ေလးတေကာင္ ယူလာေပးဖူးေသးေလသည္။
သူမမွာ က်ားသစ္ကိုအစာေကြၽးဖုိ႔ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္။ ေတာထဲျပန္လႊတ္ဖုိ႔လည္းေကာင္းေကာင္း သန္မာမႀကီးထြားလာႏိုင္ပဲျဖစ္ေန ေလသည္။ထိုအခါ သူမအတြက္ ေၾကာက္စရာအေတြ႕အၾကံဳကို ရလိုက္သည္။ အကူညီမဲ့လ်က္ေနရွာေသာ လွပသည့္က်ားသစ္ေပါက္ ေလးမွာ အားအင္ခ်ိနဲ႔လာၿပီး ေငးေမာငိုင္ေတြေနေတာ့သည္။ မိုင္ရွစ္ရာအတြင္းတြင္ တိရစၧာန္ေဆးကုဆရာဝန္လည္းမရွိပဲ သူမ၏ ျပဳစုမႈ ေအာက္တြင္ ေနာက္ဆံုး၌ က်ားသစ္ေပါက္ေလးမွာ အစာငတ္ၿပီးေသဆံုးသြားရေတာ့ေလသည္။ သူမမွာ တုန္လႈပ္ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲခဲ့ရ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခုအခါေတာေကာင္ အ႐ိုင္းမ်ား၏ပံုဆို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲျဖစ္ေနေလသည္။ တာေပါ့ရြာသားမ်ားသည္ ဒီလို ငွက္မ်ိဳး အမ်ားႀကီး အေၾကာင္းမလွစြာမထားခဲ့သည့္အတြက္ ေတာ္ေပေသးသည္။
ဘူေကာင္းက ၾကက္တူေရြးေလးကို စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ျဖတ္ထားေသာအေတာင္ေလးသည္ အပတ္အနည္းအတြင္း ျပန္ေပါက္လာၿပီး ငွက္ေလးသည္ ေတာထဲသုိ႔ ပ်ံသြားႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သုစႏၵာအား အာမခံၿပီးေျပာၾကားေလသည္။ သူသည္ ၾကက္တူေရြးေလးကိုျပဳစုဖုိ႔တာဝန္ယူလိုက္ၿပီး ေစ်းသုိ႔အျမန္သြားခါ ႀကီးမားေသာေလွာင္အိမ္တခုႏွင့္ လတ္ဆတ္ေသာ အသီးမ်ားကိုရွာဝယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္အနီးက မာလကာပင္ႀကီးကို ၾကက္တူေရြးေလွာင္အိမ္ထားဖုိ႔အေကာင္းဆံုးေနရာအျဖစ္ေရြးလိုက္သည္။ လူတေယာက္က ေလွာင္အိမ္အနားတြင္ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး ေၾကာင္လာလွ်င္ ေမာင္းလႊတ္ရေလသည္။ သစ္ပင္မ်ား၏သစ္ရြက္အုပ္အုပ္မ်ားသည္ ၾကက္ တူေရြးေလးအတြက္အရိပ္ရၿပီး ေနေရာင္မွကာကြယ္ၿပီးသားလည္းျဖစ္ေစသည္။
ၾကက္တူေရြးေလးသည္ ပထမေန႔တြင္ အစာကို ပ်ာယာခတ္ၿပီးမစားေခ်။ သူသည္ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ ဖရဲသီးအမွည့္မ်ားကို ႀကိဳက္ေလသည္။ ဒုတိယေန႔သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မာလကာပင္ႀကီးေပၚတြင္ သူ႔ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ အေကာင္ေျခာက္ဆယ္ ေလာက္ရွိေသာ ၾကက္တူေရြးအုပ္ႀကီးသည္ သူ႔ဆီကိုဦးတည္ၿပီး အကိုင္းေတြေပၚဆင္းလာနားၾကေလသည္။
သူတုိ႔၏ နားကဲြလုမတတ္ အျပိဳင္ေအာ္ေနၾကေသာအသံေၾကာင့္ စံအိမ္ေတာ္တြင္ရွိေသာလူေတြအားလံုး ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု ေအာက္ေမ့ၿပီး ေျပးထြက္ၾကည့္ၾကေလသည္။
ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေနၾကေသာ ၾကက္တူေရြးအုပ္သည္ မိနစ္အနည္းငယ္သာေနၾကသည္။ ၿပီးေနာက္သူတုိ႔သည္ ျဗဳန္းဆို အားလံုးထပ်ံေျပး ၾကေလသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္ေပၚလာၾကျပန္သည္။
“အရင္က ငါတခါမွ ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ၾကက္တူေရြးေတြ အိမ္နားမွာ မျမင္ဖူးဘူး” ဘူေကာင္းသည္ အံ့ၾသစြာျဖင့္ သူ႔ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါရမ္းၿပီး ေျပာေလသည္။
ၾကက္တူေရြးအုပ္သည္ မနက္တိုင္း အခ်ိန္မွန္ျပန္လာသည္။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္လာလဲဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ် သံသယ ျဖစ္မေနေတာ့ေပ။ ဘူေကာင္းကလည္းၾကက္တူေရြးေလးကို ၾကင္နာယုယစြာျပဳစုေပးအၿပီး အပတ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါထိ သူ႔ၾကက္တူေရြး မိသားစုက လည္း လာျမဲလာေနဆဲရွိေလသည္။ သူ၏အေတာင္ ေကာင္းစြာျပန္ေပါက္လာၿပီး ပ်ံသန္းဖုိ႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တမနက္ခင္းတြင္ ၾကက္ တူေရြးအုပ္ႀကီးမလာခင္အခ်ိန္ေလးတြင္ ဘူေကာင္းသည္ စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔ကိုအနီးနားတြင္ ေစာင့္အၾကည့္ခိုင္းၿပီး ၾကက္တူေရြးေလွာင္ အိမ္ေလးကိုဖြင့္ထားလိုက္သည္။ ၾကက္တူေရြးေလး ေလွာင္အိမ္တံခါးဝနား ခ်ည္းကပ္လာတာကို သူတုိ႔က စိုးရိမ္စိတ္ေစာစြာေစာင့္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သူမထြက္ေပ။ တံခါးဖြင့္ထားေသာ သူ႔အက်ဥ္းေထာင္ေလးထဲမွာပဲ နားေနသည္။ သူႏွင့္လူတိုင္းသည္ မာလကာပင္အကိုင္းမ်ားေပၚၾကက္တူေရြးအုပ္ေနာက္တၾကိမ္ဆူညံစြာျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာၾကမွာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ၾကက္တူေရြးအုပ္ေရာက္ လာပံုမွာ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းကလိုပဲျဖစ္သည္။ တခုပဲကြာတာကေတာ့ ၾကက္တူေရြးအုပ္ႀကီး ထပ်ံသြားၾကေသာအခါတြင္ သူတုိ႔၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ေလသည္။ထိုအခါေစာင့္ ၾကည့္ေနသူ ဘူေကာင္းက ဝမ္္းသာအားရေအာ္ေလ သည္။
ၿပီးေနာက္ေတာ့မူ ၾကက္တူေရြးအုပ္ႀကီးသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္ရွိ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္ေပါက္နားက မာလာကာပင္မ်ားဆီသုိ႔ ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာၾကေတာ့ေခ်။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။