(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၈၊ ၂၀၁၇
ရွစ္ေလးလုံးတုန္းက ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ မိသားစုေဆးလိပ္ ၅ လိပ္ေလာက္ သင္းပိုင္အလိပ္ထဲထည့္ၿပီး ဘုရားႀကီး ၄၅ တာ ကြင္းထဲ သြားေတာ့သည္။ အဲဒီမွာ လာေဟာၾကေျပာၾကသူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ တရက္တရက္ လက္ခုပ္တီးရ လြန္းလို႔ လက္ေတြ ဘယ္ေလာက္နာေနေန ႀကိဳက္တဲ့အလုံးပါရင္ေတာ့ ထပ္တီးလိုက္ေသးသည္။ သပိတ္စခန္းေတြလွည့္ တဲ့ေနာက္ ေလွ်ာက္လိုက္။ ကပ္ထားတာေတြ လိုက္ဖတ္။ ေဝတာယူ ေရာင္းတာဝယ္သည္။ အားလုံးၿပီးဆုံးလို႔ ညပိုင္ း ျပန္ လာရင္ ေဂၚဂီရဲ႕ အေမစာအုပ္ထဲက စာသားေတြ ႏုတ္ထုတ္သည္။ စုတုျပဳသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ျမစ္ဧရာေပၚဝယ္လည္း အဲလို။ ဟိုစာအုပ္ ဒီစာအုပ္ထဲကဟာေတြ ႏုတ္ထုတ္လိုက္၊ ေတြးလိုက္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ဟိုေရးလိုက္ ဒီေရးလိုက္။ အထူးသျဖင့္ တရက္တာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အကုန္ျပန္ေရးသည္။ အဲဒီမွတ္တမ္းေတြအကုန္လုံး အေမရဲ႕ မီးသၿဂိဳဟ္ျခင္းထဲ တျခားဂ်ာနယ္ စာေစာင္ေတြနဲ႔အတူ အကုန္ပါသြားၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ဥတၱမဂ်ာနယ္အစအဆုံးကို အလြန္ႏွေမ်ာမိသည္။ ေက်ာင္းက သည္ အထုတ္ကို အေမ့ဆီပို႔လိုက္သည္။ အေမလည္း ထိမ္းသေလာက္ေတာ့ ထိမ္းေသးသည္။ ၉၀ မွာ မစိုးရိမ္ကို ဝင္စီးလို႔ ေျပးရ တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမလည္း အိမ္မွာ ဆက္မထားရဲေတာ့ ႐ႈိ႕လိုက္ရသည္တဲ့။
တရက္ေတာ့ ဂဠဳန္နီထဲဝင္လိုက္သည္။ ကိုယ္က စာေစာင္နားလုပ္ခ်င္သည္။ မရ။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ျမစ္ငယ္ကို ဒျမသြားဖမ္းရမည္တဲ့။ ဟာ မျဖစ္ဖူး။ အဲဒါေတြ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ကိုယ့္ဗလကလည္း ဗလံေလး၊ ကိုယ့္ဇကလည္း မဟန္ေသးဆိုေတာ့ ျငင္းရသည္။ ေပါင္းလဲတိုက္ထဲက ကိုယ္ေတာ္ကို ဂဠဳန္နီေတြ ဝိုင္းဖမ္းခုတ္ထစ္ထားတာကိုလည္း အစအဆုံးျမင္ဘူးထားသည္။ ေဟာေျပာ ပြဲေတြ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုက္မလားဆိုေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေပါ့။ စင္ေပၚက ေနရာတက် ဒါမွမဟုတ္ ဟန္က်ပန္က်ေနရာက နားေထာင္ရသည္။ အေအးေတာင္ ေသာက္ရေသးသည္။ ေဆးလိပ္လည္း အသင့္။ အဲဒီမွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေဟာၾကသည္။ သာဓုကို ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္သည္။ သူေျပာတဲ့ ႏြားေတာင္ ခ်ည္တိုင္ေဟာင္းကိုေတာ့ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးတာဘဲဆိုတဲ့စကား ကို အမွတ္ရသည္။ ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိတာက စာေရးဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ)။ သူက အဲဒီတုန္းက အေက်ာ္ၾကားဆုံး စာေရးဆရာမ။ ကိုယ္က သူေရးတာေတြ အကုန္ဖတ္ဖူးထားတဲ့သူ။ ေလးစားအားက်သူ။ သူ႔ရဲ႕ နမ္းမွာလားေမာင္ရဲ႕ ေမႊး တယ္ရွင့္ဆိုတာ ဆင္ဆာအဖြဲ႔နဲ႔ ပြက္ပြက္ညံခဲ့သည္။ စင္ေပၚမွာ ဆင္ဆာအဖြဲ႕ကို စာေပကင္ေပတိုင္တို႔ စာေပပုလိပ္ႀကီးတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္သုံးသည္။ အဲဒါ သူစသုံးတဲ့စကားလုံးလားမသိ။ သူက စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူေရးမည္၊ အခ်က္ အလက္ေတြ သူစုေဆာင္းေနသည္၊ သူ႔ဆီကို ပို႔ေပးၾကဖို႔ ပြဲတိုင္းမွာႏိႈးေဆာ္သည္။ သီတဂူတရာေတာ္ကလည္း ရာေဇာဝါဒ ေတြေဟာၿပီး အဲဒီေခြေတြက ရတဲ့ေငြေတြ စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းမွာ အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့သူေတြရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ရံပုံ ေငြလုပ္ေနခ်ိန္။ စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းမွာ လူငါးရာေလာက္အသတ္ခံလိုက္ရသည္လို႔လည္းေျပာၾကသည္။ တိုင္းေကာင္စီ ဥကၠ႒ေက်ာ္စြာရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ လူအုပ္ႀကီးထဲကို စပယ္ရွယ္ေနရာေတြယူၿပီး အသားကုန္ပစ္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ ေန႔မွာျဖစ္တာ ၈၄လမ္းကေန ကားသံေတြတညလုံးၾကားေနရသည္။ ကိုယ္က ျမင္းဝန္တိုက္ အေနာက္ဖက္ျခမ္းမွာဆိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။ ကားေတြ ေခ်ာဆြဲ၊ အေလာင္းေတြေရာ မေသမရွင္ေတြေရာ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚကေန ေရထဲပစ္ခ်ၿပီး အေလာင္းေဖ်ာက္ၾက သည္တဲ့။ ေနာင္ ရန္ေအာင္မန္းကားသမားေတြကလည္း ေျပာျပဘူးသည္။ ေနာင္ေတာ့ အုံးေတာက အကိုတေယာက္က သူ႔ေပၚမွာ အေလာင္းေတြပုံေနလို႔ သူမေသခဲ့တာ၊ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို က်ည္ဆံေတြဝင္လာတဲ့အသံေတြေတာင္ ၾကားရသည္ ဟု သူ႔အေတြ႕အၾကံဳကို ျပန္ေျပာျပသည္။ ျမစ္ေအာက္က ရြာေတြက ရသေလာက္ဆယ္ထားၾကသည့္အေလာင္းေတြပင္ မနည္းမေနာ။ အဲဒီတုန္းက ရဲစခန္းဆီ ေနာင္႐ိုးတင္ဝင္းကို လႊတ္ေပးဖို႔ လာေတာင္းဆိုၾကသည့္ အရပ္သားေတြကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ရဲအရာရွိတေယာက္သည္ ဒီပဲယင္းတြင္ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးျဖစ္ၿပီး ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရ သည့္သူဟုဆိုသည္။
တပါတီအာဏာရွင္က ရွစ္ေလးလုံးအစကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္မႈႏွင့္ စခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ လူထုအုံႂကြမႈဆိုသည္ကား ေသနတ္နဲ႔ ဟန္႔တားလို႔ရတဲ့အရာ မဟုတ္ေခ်တကား။
ေမာင္လူေရး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
