“အညတရမ်ား”
ေမာင္ၾကီးျငိမ္းခ်မ္း။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃၊ ၂၀၁၂
မမ ၀င္းေမာ္ဦး
ဘယ္ဘ၀မွာလည္း က်ေနာ္ မေမးရက္ပါဘူး
မမ မိဘေတြ အမ်ွေ၀တာ မရိွေသးေပမယ့္
တခ်ဳိ႔ေတြကေတာ့ ေရစက္ေတာင္ခ်ျပီးၿပီ။
ရန္ ငါ စည္းျပတ္တဲ့
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အတက္မွာ
ေတြေ၀ေနတဲ့ လင္းတအိုေတြ ေကာင္းကင္မွာ ၀ဲသလိုမ်ဳိး
တိုင္းျပည္က ေခ်ာက္ထဲ နက္သည္ထက္ နက္ေတာ့မွာ မမ ေရ။
၀မ္းနည္းျခင္းဆိုတဲ့ အမွတ္တရေန႔ေတြမွာ
နာက်ည္းျခင္းဆိုတဲ့ ႏွလုံးသားကို
လတ္တေလာ ေသသြားတဲ့သူရဲ့ႏွလုံးသားနဲ့
သူတို့ အစားထိုးၿပီး ေပ်ာ္ဖို႔ၾကံေနတာ က်ေနာ္သိတယ္ မမ ေရ။
အညတရဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို့ဟာ
ေပးဆပ္ျခင္း သက္သက္ဆိုေပမယ့္
သိသင့္သေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္
ေက်ာင္းသားေတြ အေမမွ ငိုတတ္တယ္ဆိုရင္
က်ေနာ္တို႔အညတရေတြက ဥက ေပါက္တာမွ မဟုတ္တာ မမ ေရ။
အခ်ိန္ဆိုတာကို ေပးဆပ္ၿပီးမွ
လူ ဆိုတာကို သိတတ္တဲ့ သဘာ၀ေပမို႔
က်ေနာ္တို့ ညံ့ခဲ့တာလား
က်ေနာ္တို႔ အလိမ္ခံရတာလား
စနစ္ ကပဲ မွားခဲ့တာလား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ မမ ေရ…..
ညစ္ပတ္တဲ့ လက္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီဆုိရင္
က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ လက္သန္႔ပါတယ္လို႔ မမ ကို က်ေနာ္ မေျပာေတာ့ဘူး
အမွ်မေ၀ရေသးလို့ ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေရာက္
စစ္တပ္က ပစ္သတ္ခဲ့တယ္
စစ္တပ္က ေသြးခြဲခဲ့တယ္
စစ္တပ္ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တယ္
စစ္တပ္ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္
စစ္တပ္ မ်ဳိးျပဳတ္သုတ္သင္ခဲ့တယ္
ဒါေတြကို က်ေနာ္က မမ ကို သက္ေသထား ေျပာေနအုံးမွာပဲ။ ။