>
ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္ခ်ီတက္မည္
ေဒါက္တာေမာင္ဘခ်စ္
ၾသဂုတ္ ၁၄၊ ၂၀၁၀
တေန႔သ၌ အမ်ိဳးေကာင္းသား ေမာင္ဘခ်စ္သည္ အကၤ်ီအေဟာင္းတစ္ထည္ကို ထုတ္ေနစဥ္ သူေကာင့္သား ေမာင္ဘသစ္ ေပါက္ခ်လာသည္။
”ကိုဘခ်စ္ ဘာေတြ တူးေဖၚေရး လုပ္ေနတာလဲ။ ယာဒ္ေဆး (Yard Sale) က ဝယ္လာတာေတြလား”
”ဒီမွာၾကည့္စမ္း ကိုဘသစ္ေရ … ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္သည္။ Made in Burma (Myanmar
”ဟုတ္ပ။ (Made in China
”ေအးကြ၊ ဒီေခတ္မွာ တရုတ္လုပ္က လူေတြလက္ခံလာတဲ့ (Brand Name) ျဖစ္လာၿပီကြ။ ေအးေလကြာ … တို႔ႏိုင္ငံကလည္း တရုတ္အားထား ေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ ”
”ေကာင္းပါတယ္။ ေမာင္ဘခ်စ္တို႕ ဘယ္တုန္းကမွ ပစၥည္း မ်ားမ်ားစားစား မထုတ္လုပ္ခဲ့ပါဘူး။ မိတ္အင္ယလြတ္ Made in Ywalut လို႕ လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ ေဆးတန္ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။ ဘီလူးကြၽန္းက ေဆးတန္၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးေတြနဲ႕ ျမန္မာျပည္ဟာ စက္မႈေခတ္ထဲကို ဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာပဲကြ”
”ဒါေပမဲ့ ကိုဘခ်စ္ရာ ဒို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်စ္ကား ေတြ ထုတ္ခိုင္းတယ္။ ဇံုဂ်စ္ေတြ ထုတ္ေစ သတဲ့”
”ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ သင့္တင့္တဲ့ ဝက္အူတလံုးေတာင္ မိတ္အင္ဘားမား မလုပ္ႏိုင္ေသးတာပဲ။ ကားထုတ္ လို႔ ရလို႕လား ”
ေမာင္ဘသစ္ ၿပံဳးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေမာ့ကာ ေျပာသည္။
”ရတယ္ဗ်။ လူႀကံရင္ ထရံေတာင္ တုတ္ခေနာင္း ျဖစ္ရေသး။ ဂ်ပန္က အင္ဂ်င္ေဟာင္းေတြ ဝယ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မေလးရွားက ဝယ္တယ္”
ဒီေတာ့မွ ေမာင္ဘခ်စ္ သေဘာေပါက္ေလေတာ့သည္။ ကားပစၥည္းေဟာင္းမ်ားကို ျမန္မာတို႕က နည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ သြင္းၾကသည္။ နည္းနည္းပိုေကာင္းတာ ဂ်ပန္က် ျဖစ္ၿပီး ပိုညံ့ရင္ေတာ့ ပီနံက် ျဖစ္ေလ၏။
ဘယ္ဂ်ပန္က် ဘယ္ပီနံက်မွ အသစ္မဟုတ္။
ဒါကို လက္ပူတိုက္ကာ သံုးသည္။ ေန႔စဥ္ လမ္းေဘးတြင္ ကားပ်က္ေတြ ျမင္ႏိုင္သည္။
”ရင္နာစရာပဲ။ ကြၽန္ေအာက္ သေဘာက္ လို ျဖစ္ေနပါလား”
”အဲဒီလို ကားေဟာင္း ကားပ်က္ေတြကို စက္မႈဇံုေတြက ျဖတ္ေတာက္ ျပဳျပင္ကာ ကားစုတ္ေတြကို ထုတ္လုပ္ေတာ့ တာပါပဲ”
”ဘာေတြျဖစ္လာလဲ။ ကိုဘသစ္”
”ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာမွာ ကား အထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုေတြ အမ်ားဆံုး ျဖစ္လာတာေပါ့”
”ဂ်ပန္ထက္လည္းမ်ားလား …”
“မ်ားတယ္ …”
ေမာင္ဘခ်စ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။
”အေမရိကန္္ထက္ေကာ မ်ားလား”
”မ်ားတယ္ခင္ဗ် …”
ေမာင္ဘခ်စ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။
ေမာင္ဘခ်စ္တို႕ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသည္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးေပစြ။
”ဒါဆို ဂီနိစ္ဘြတ္ (Guiness Book of World Record) မွာလည္း မေတြ႔ပါလား … ကိုဘသစ္”
”ဘယ္ေတြြ႕မလဲ။ မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တိုက္ေနတယ္ဗ်”
”ဘာဆိုင္လို႔ လဲ”
” ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက ပုဆိန္ရိုးေတြကိုး။ ဒို႔ႏိုင္ငံ တိုးတက္တာကုိ ဘယ္ေဖၚျပမလဲ။ သြပ္သြပ္သြပ္ …”
”ဘာကားေတြ ထုတ္လဲ။”
”ဂ်ားကစ္ ဆာဗူး သလီ”
”ဘာေျပာတာလဲ၊ ကုလားလို ေျပာတာလား”
”ဂ်စ္ကား စီးဖူး သလား … လို႕၊ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံက ဂ်စ္ကားမ်ိဳးစံု ထုတ္တယ္။ ဟမ္းဘီးေတြ ထုတ္တယ္။ ရင္ဂလာေတြ ထုတ္တယ္။ အမ္သာတီအိပ္ (M38) ေတြထုတ္တယ္။ တိုယိုေအ့၊ ေတာင္းေအ့၊ လိုက္ေအ့၊ အားလံုး ထုတ္တယ္။ မစ္ဆူဘီရွီ? ပါဂ်ဲရိုးလို ကားေတြကို ေတာင္ ထုတ္တယ္။၂ဝ၁ဝ ေမာ္ဒယ္ေတြ”
”တကယ္ေပါ့”
”ထုတ္တဲ့ေန႔ဟာ ၂ဝ၁ဝ မႈတ္လားဗ်”
”ကြၽန္ေတာ္ လိုက္မမီေတာ့ဘူး။ ဒီက ကုမၸဏီေတြက တရားမစြဲဘူးလား”
”မစြဲပါဘူး။ ျမန္မာလိုႏိုင္ငံကို တရားစြဲရဲပါ့မလား။ ေပေလးဆယ္ ေပေျခာက္ဆယ္ ေျမကြက္ရွိရင္ စက္္ရံုတခုျဖစ္တယ္ ”
”တယ္ဟုတ္ပါလား။ စက္ေတြမပါပဲ ဘယ္လိုထုတ္တာလဲဗ်ာ၊ ကားထုတ္တာ လြယ္တာမွတ္လို႔”
”က်ဳပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက အညာကဗ်၊ ကြမ္းစားတယ္”
”ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
”ခင္ဗ်ား မၾကားဖူးဘူးလား၊ တံတားဦးက ကြမ္းႏုဝါ။ ငန္းျမာက ေဆး။ ေနာက္ေတာ့ ေမ့ေနလိုက္တာ … ဟို ကြမ္းသီးေတာင္ငူနဲ႔ သာဝါးလို႔ ေထြး … ဆိုတာ”
”အစအဆံုးလည္း မရဘူး”
”ဖတ္တဲ့သူေတြ ျဖည့္ဖတ္မယ္။ စုေပါင္း စပ္ေပါင္း ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကားအေကာင္းေတြကို ေမွာင္ခိုသြင္း၊ တူေတြနဲ႔ ထုၿပီး ဝယ္ဒင္ေတြနဲ႔ ဆက္တယ္။ ေဖါက္ ပစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကားစက္ရံုနာမည္ တပ္ေတာ့တာပဲ။ ေရး ထားေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလုပ္သည္ … တဲ့”
” ဘယ္သူေတြလုပ္တာလဲ”
”ဒီလိုလုပ္တဲ့ အဓိကေနရာကေတာ့ စက္မႈႏွစ္ ဝန္ႀကီးဌာန ကေပါ့။ ဆြမ္းအုပ္ဆိုၿပီး ကားေတြ ထုတ္တယ္။ သူတို႔က ႏွစ္ခုပဲ လုပ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားက ကားကို သြင္းလာၿပီး မူလကားကို ဆြမ္းအုပ္တံံဆိပ္ တပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခာက္ေပါင္တူနဲ႕ ဘန္ပါေတြ ဖရိန္ေတြကို ထုတာပဲ”
”ကားအေကာင္းႀကီးကို ထုရတယ္လို႔ ဘုရား … ဘုရား …”
”ထုတာ ေထာင္းတာ ဝါသနာပါလို႔ပါ”
” ဘာလို႕ဒီလိုလုပ္ရလဲ။ ကားေတြကေရာ ခိုင္ရဲ့လား”
”ေသခ်င္ရင္ စိန္မစားနဲ႔ စက္မႈဇံုဂ်စ္ကား ဝယ္သြား … တဲ့။ စက္မႈဇံုကားေတြနဲ႔ ေသသူ ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။”
”ေအးဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသတယ္ ရွင္တယ္ဆ္ိုတာ မိုးနတ္မင္းနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။”
”မွန္ပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ရယ္”
”ေအးဗ်ာ၊ က်န္ေက်ာင္းတို႔ ေပါင္ခ်ိန္တို႔ ကို သတိရတယ္။ ခုေခတ္ တရုတ္လုပ္တဲ့ ေထာ္လာဂ်ီက အေတာ္ အဆင္ေျပဆို …”
”သူလည္း လမ္းေပၚတက္ေမာင္းလို႔ ေသၾကတာပဲေလ။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ တရုတ္လုပ္က ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ စစ္စစ္ဗ် …”
”ဒါေၾကာင္ေပါ့ … က်ုပ္တို႔အစိုးရက ေအာ္ေနတယ္”
”ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ”
”ေခတ္မီ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံႀကီးကို ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္ ခ်ီတက္ပါအံ့ … တဲ့”
“ၿဗဲ …”