ေဒါက္တာ တင္ေဇာ္လြင္
ဇူလုုိင္ ၁၆၊ ၂၀၁၃
.JPG)
တို႔တေတြရဲ႕ဘ0 ျဖစ္စဥ္ေတြထဲမွာ ငယ္ငယ္က ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀၊ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြဟာ အတာ္အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ငါေျပာတာကို ဘယ္သူမွ ထျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ငါသိေနတယ္။ နဂိုအေနမို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ေခါင္းခါ မတတ္တဲ့သူငယ္ ခ်င္း ေတြေတာင္ ရီက်ဲက်ဲသြားျဖဲျဖဲနဲ႔ ေထာက္ခဲ့ၾကမွာဘဲ။ ဟုတ္တယ္ မုိ႔လား။
ဘယ္လိုအေရးပါခဲ့သလဲ?
ဘယ္အရာေရာက္ခဲ့သလဲ
အင္း အဲဒါကိုလဲ တေယာက္စီကို လိုက္ေမးၾကည့္။ အို … ေျပာျပၾကပါလိမ့္မယ္။ မင္း နားေထာင္တဲ့သူေတာင္ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ပီး နားထာင္ရ မွာ။ ေျပာမဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကေကာ – အဲဒါကလဲ ဒင္းၾကမ္းဘဲ။ ေတမိလို စကားနဲတဲ့ေကာင္ေတြကိုေတာင္ အခု မယံုသြားေမးၾကည္၊ ေျပာၾကမွာ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ကရားေရလႊတ္သလို၊ တမလြန္ကို တို႔ထက္ ေစာျပီးေရာက္ေနၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေကာ “လက္တို႔ပီးေတာ့ ေမးရဦးမယ္” လုပ္ခ်င္ေသးလား လာမွာဗ်ာ။ ေျပာမွာဗ်ာ။
တို႔ရဲ႕ေဆး(၂) စာသင္ႏွစ္က ၁၉၇၄ စက္တင္ဘာမွာ စတာ မႈတ္လား။ ေရာက္ကာစမွာ မဂၤလာဒံုနဲ႔ ဆူးေလကို ဖန္ခုန္တမ္းကစားသလို သြားရတာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။
ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ကိုယ္ကိုင္ပီး သံုးရတာကိုေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။
တပတ္တခါ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။
ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕႔တပတ္စီးရတာကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀အိ မိဘရဲ႕ ေဒါက္ေထာက္အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ ေနခဲ့ရတာေလး။ အခုေတာ – ေပ်ာ္သလိုသာေန ကိုယ့္လူေရေပါ့။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ စၿပီး အပ်ံသင္ၾကၿပီးေပါ့။
ေအး – မိဘေတြကေတာ့ ရင္ပူရွာၾကသေပါ့ကြာ။ ေနာ္
အေပါင္းအသင္းမွားမွာ စိုးရိမ္ၾကသတဲ့။ မုဆိုးနားနီး- မုဆိုးေတြျဖစ္တတ္သတဲ့။ က်န္းမာေရးကိုလဲ ဂ႐ုစိုက္ဘို႔ မွာခဲ့ၾကသေပါ့ သိတယ္မို႔လား။ တို႔တေတြရဲ႕ ဆင္ျခင္ဆင္လက္ေတြကလဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ကြာ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္စတိုင္နဲ႔။
ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ေလမ်ဳိးနဲ႔။
ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွ မေရြ႕ပါဘူးဆိုတဲ့ေလွ်ာက္ထံုးနဲ႔။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။
ေအး အဲဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ပီးတႏွစ္တို႔တေတြ ပံုမွန္အတိုင္း (၀ါ) သဘာ၀နိယမအတိုင္း (ကံရဲ ႕ေဖးမခ်က္လဲပါေပသေပါ့ကြာ) “ရင့္က်က္”ခဲ့ၾကတယ္။
အေဆာင္ခ ၅၇ က်ပ္ကေန ၁၂၀ အထိ တိုးပီးေပးရတာကိုလဲ
“မိုးၿပိဳ အမ်ားနဲ႔ ” ခဲ့ၾကတယ္။
“အရည္အခ်င္း ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားထားသည္။ ဟင္းခ်ဳိတခြက္သာ ေသာက္ပါ” ဆိုတဲ့ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္သားႀကီးေတြရဲ႕ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အၾကံေပးခ်က္ကိုလဲ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ေမာရင္း လိုက္နာခဲ့ၾကတယ္။ ပူညံပူညံထ မလုပ္ၾကပါဘူးကြာ။ ဆႏၵျပတာေတြ သပိတ္ေမွာက္တာေတြလဲ မစဥ္းစားမိၾကပါဘူးကြာ။
ေအး – ေက်ာင္းသားထုရဲ႕အေရး၊ ျပည္သူေတြရဲ႕အေရး၊ တတိုင္းျပည္လံုးရဲ႕အေရး ျဖစ္လာတဲ့ပြဲေတြေတာ့ – တို႔တေတြ၀င္ၿပီး ဆြမ္းႀကီးေလာင္း ခဲ့ၾကသေပါ့။ အဲဒါေတြ မင္းတို႔အသိ။ ထားပါေတာ့။
” မင္းတို႔က ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ လူလာျဖစ္ၾကတာကိုး” လို႔ အဲဒီတံုးက တို႔အေဖအေမေတြက ေျပာတာကို တို႔ၾကားဖူးၾကတယ္ မို႔လား။ အဲဒီ သူတို႔ေျပာတဲ့ ‘ေခတ္ပ်က္ႀကီးရဲ့ဘိုးေအ” ဟာ – တို႔ေရွ႕မွာ မားမား မားမားနဲ႔ျဖတ္သြားေနတံုး တို႔တေတြဟာ “ရွဥ့္လည္း ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလဲစြဲသာ …” ေနႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေဂါက္႐ိုက္ကျပန္လာတဲ့ သြားေလသူ ဦးေန၀င္းႀကီးကို (ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔) ျပည္လမ္းေပၚမွာ လက္ေ၀ွ႔ယမ္းျပျပီး အျပန္မွာ – ရြာထဲက အရက္ျဖဴဆိုင္မွာ ႏိုင္ငံေရးေလေပြေတြ ဆက္ပီး ေမႊ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ “ေငြဇင္ေယာ္ေတြလို ေတာင္ပံပါရင္…” လို႔ အသံကုန္၊ အသံျပဲေအာ္ပီးဟစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသလို “ယကၡဂုမာၻန္ ၀န္းရံပတ္လို႔ ေစာင့္ၾကပ္တဲ့ နတ္ပန္း အာသာ၀တီႏြယ္” ရယ္လို႔ ခိုညည္းခဲ့ၾကဘူးတယ္။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။
ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ တို႔ရဲ႕ အေဆာင္ေနေက်ာင္းသာဘ၀မွာ ေတြးေတြးဆဆေဖးေဖးမမ ေနထိုင္တတ္တဲ့အက်င့္ ေကာင္းေတြလဲ အျမစ္တြယ္လာခဲ့ၾကတယ္ေလ။
အေမေၾကာ္ေပးလိုက္တဲ့ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ကို တရက္ထဲနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေျပာင္တြယ္လိုက္ၾကတာ။ တြယ္ပေစေပါ့။ ကုန္ရင္ ေအးတာဘဲ။
(အဲဒီလို မို႔လား)
အသဲကြဲေနတဲ့အေကာင္းေတြ အရက္ေသာက္ခ်င္သလား။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ေျပာ ေဖာ္လိုက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြေပါမွေပါ။ (အဲဒီလိုမို႔လား)
အဲဒီအသက္အရါက္မွာ ျဖစ္တတ္တဲ့ Ego identity vs. Role diffusion ဆိုတဲ့အေနာက္တိုင္း စိတ္ပညာသေဘာတရားေတြကိုလဲ တို႔ေတြ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူးကြာ၊ (ၾကားဖူးလဲ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။)
ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား၊ ဗီဇေၾကာင့္လားဆို သီ၀ရီေတြလဲ လာမေျပာနဲ႔။
‘ ဖဲ၀ိုင္းမွာမိရင္ – တရားထိုင္ရမယ္” ဆိုတဲ့ အေဆာင္မွဴးေတြနဲ႔ အတူတူေနခဲ့ရတယ္။ “မိန္းမခိုးရင္ – ဆရာ့အိမ္ခိုးလာခဲ့” ဆိုတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတယ္။
ကဲ! ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဘာလိုေသးလဲ။
ျခဳံေျပာရရင္ – တို႔တေတြဟာ တည့္တည့္မတ္မတ္ မွန္မွန္ကန္ကန္၊ ဟန္က်၊ ရင့္က်က္ခြင့္ေတြရခဲ့ၾကတယ္။
ဓမၼနဲ႔ အဓမၼကို သိခဲ့ၾကတယ္။
ဓမၼပါလ တရားေတြကို သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေအး – အဲဒါေတြ အားလံုးစုေပါင္းပီး တို႔တေတြရဲ႕ “ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး” ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။
မိဘရဲ႕ရင္ေငြ႕၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အသြန္အသင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပုခံုးဖက္မႈေတြၾကားမွာ တို႔တေတြဟာ လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္ လာခဲ့ၾက တယ္။ အခုျပန္ပီး – စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ …
နယ္ေပါင္းစံုက ေရခဲေျပခံမတူကြဲျပား၊ စ႐ိုက္အေထြေထြနဲ႕ မ-တေထာင္သား တို႔တေတြဟာ – တမိုးေအာက္ထဲမွာ တေဆာင္ထဲေနပီး၊ တအိုးထဲ အတူတူ စားခဲ့ၾကလို႔ မဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။
ေရွးေခတ္က ႏွီးေဒါင္းလန္းႀကီးမွာ ထမင္းေတြပံု ဟင္းေတြပံု၊ မိသားစုေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႕ပီး လက္ေရတျပင္တည္း စားခဲ့ၾကသတဲ့။ အဲသလိုမ်ဳိး တို႔တေတြ ေနခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မို႔လား။ မင္းတို႔ ငါတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို တို႔ရဲ႕ အေဆာင္ေနဘ၀ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ပီး ေျပာျပၾကပါစို႔။ မေကာင္းဘူးလား။
ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ လက္ေရတျပင္တည္း ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းလဲ ထဲ့ေျပာျပဘို႔ မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္။
Zarti Nwe_Daw Kyi Aung ( ဇာတိႏြယ္သီခ်င္း (ေဒၚၾကည္ေအာင္အဆို) နားေထာင္ရန္)