ျမဴတိမ္ေ၀ေ၀ .. ေတာင္ခုိးေ၀းေ၀း (၂၄)

ေမခ
ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၂ ((Twilight over Burma – Serial Translation))
နမ့္ပန္းျပည္နယ္ထဲက ပေလာင္ရြာသံုးရြာက ရြာသံုးရြာကိုေကြ႕ပတ္ေဖာက္လုပ္ၿပီး နမ့္ပန္းျပည္နယ္ လမ္းမႀကီးႏွင့္ဆက္သြယ္ထားေသာ ကိုးမိုင္ရွည္သည့္ လမ္းသစ္ဖြင့္ပြဲကို သူတုိ႔ ခြန္မိန္းေမာင္ႏွံအား တက္ေရာက္ဖြင့္ေပးဖုိ႔ေတာင္းဆိုၾကေလသည္။ ငါးနာရီခန္႔ ကားကိုအျပင္း ေမာင္းၿပီးေသာအခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ လမ္းအဆံုးျဖစ္ေသာေနရာ လမ္းသစ္၏အစကိုေရာက္ေလသည္။ ရြာက ပေလာင္ကေလးမ်ားသည္ လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္ဆီတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ ႀကိဳဆိုေရးေကာ္မတီကလူႀကီးမ်ားသည္ ထရပ္ကားမ်ားေပၚမွခုန္ခ်ၿပီး သူတုိ႔ဧည့္သည္ ကို ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုၾကေလသည္။

စဝ္က လမ္းသစ္ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ေပးသည္။ ဆုေတာင္းေမတၲာမ်ားပုိ႔သသည္။ ၿပီးေနာက္ စကားနည္းနည္း မိန္႔ေခြၽေလ၏။ ထိုသုိ႔ ရြာသံုးရြာအတြက္ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ျပဳလုပ္ရသည္။ ရြာသံုးရြာက ဤစီမံကိန္းတြင္ အတူတကြ ပူးေပါင္းပါဝင္လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ တုိ႔ ပင္ေလာင္းရြာႀကီးသုိ႔ေရာက္ေလသည္။

သူတုိ႔အတြက္ ႀကီးမားေသာပြဲစင္ႀကီးထိုးထားၿပီး သီခ်င္းမ်ား၊ အကမ်ား၊ ေတးသံမ်ား၊ ပန္းမ်ား၊ လွပေသာပေလာင္မေလးမ်ား စိတ္လႈပ္ရွား ေနၾကေသာကေလးမ်ားႏွင့္ ေတာင္ေပၚစာမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံၾကေလသည္။ ခ႐ိုင္လူႀကီးသည္ လမ္းေဘးက ယာယီေဆာက္ထားေသာ ဝါးတဲ မ႑ာပ္တြင္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သူ၏ခြန္မိန္းအား အစားအစာမ်ားျဖင့္တည္ခင္းေလသည္။ စဝ္နွင့္သုစႏၵာတုိ႔ လူေတြၾကားမွာ စားေသာက္ေနၾက စဥ္တြင္ ၁၅ဝ ေသာ ပေလာင္အိမ္ရွင္မမ်ားက သူတုိ႔ လုပ္သမွ်ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။သုစႏၵာသည္ သေရက်စရာေကာင္းလွေသာ ဟင္းေတြကို သတိရေနမိေသးေလသည္။ ဒီေလာက္အရသာရွိေသာ ဟင္းေတြကို အရင္က မစားခဲ့ဖူးေသးေခ်။ ဆလပ္ရြက္ႏွင့္ေရာထားေသာ ပရြက္ဆိတ္ဥအခ်ဥ္မ်ား၊ တထုတ္ထုတ္ဝါးစားႏိုင္ေသာ ဝက္နားရြက္သုပ္၊ ေမႊးျပန္႔အရသာရွိေသာ ပန္းဖူးေၾကာ္၊ အဆီနစ္ေနေသာ ဝါးပိုး ေၾကာ္ စသည္တုိ႔ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ထပ္အစာမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေပ။ သူမကေတာ့ ေကြၽးသမွ် အရသာရွိေသာအစာအားလံုးကို ေနာင္တမရပဲစားေလသည္။

ရြာသားမ်ားသည္ စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔ကို စကားေျပာခြင့္ရဖုိ႔စိတ္ရွည္စြာ ေစာင့္ၾကရေလသည္။ သူတုိ႔သည္ စိတ္ထဲကဂုဏ္ယူမႈကို ထုတ္ေဖာ္ျပ သၾကသည္။ လမ္းသစ္အတြက္ အလြန္ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။ သည္လမ္းသစ္မွ ႏွစ္စဥ္ လက္ဖက္ ၆၅ဝဝဝဝ ကီလိုဂရမ္ (တန္၇ဝဝ ထက္ပို ေသာ) ကို ေစ်းကြက္သုိ႔ပုိ႔ေပးရေလသည္။ ဘူဟန္းက ေနာက္ထပ္ေၾကျငာသည္မွာ ေနာက္စီမံကိန္းတခုလည္း စတင္ေနပါၿပီ၊ ထိုစီမံကိန္းမွာ ရြာမ်ားဆီသုိ႔ ေရပိုက္သြယ္တန္းေသာစီမံကိန္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ပေလာင္ရြာသားမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ပင္ၾကာၾကာ မွတ္မိေနၾက မည္ျဖစ္ေလသည္။ ေရစက္တိုင္းကို တမိုင္ခြဲေဝးေသာ စမ္းေခ်ာင္းဆီမွေန၍ရြာေတြဆီသုိ႔ သြယ္တန္းထားျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ေရပိုက္သြယ္တန္းတာေတြ ၿပီးသြားၿပီလားဆိုတာသိခ်င္လုိ႔ သုစႏၵာသည္ အေဝးၾကည့္မွန္္ေျပာင္းျဖင့္ တႀကိမ္ထပ္ၾကည့္ျပန္ေလသည္။ ပင္ ေလာင္းရြာသုိ႔သြားခဲ့ရေသာ ေပ်ာ္စရာအမွတ္တရေလးမ်ားကိုျပန္ေတြးမိသျဖင့္ သုစႏၵာသည္ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ကို စိတ္ဆိုးေျပၿပီး ခြင့္လႊတ္ လိုက္ေတာ့သည္။

“က်မတုိ႔အခု ျပန္လုိ႔ရၿပီလား” သူမ စဝ္ကိုေျပာလိုက္သည္။ နမ့္ဆမ္မွထြက္လာကတည္းက သူမ ပထမဆံုးျပံဳးျခင္းျဖစ္သည္။
“ေမာင္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးအခ်စ္ရယ္။ ေမာင္က အေတာ္အသံုးမက်တာေတြလုပ္တာပဲ” စဝ္ကျပန္ေျပာၿပီး ေခါင္းကိုခါရမ္းေနေတာ့သည္။

“ဒီေနရာကေနထြက္ၾကစို႔ သေဘာတူပါတယ္”
စဝ္သည္ ကားကို ျပန္ၿပီးလွည့္လုိ႔ရေသာ ေနရာထိကားကိုေနာက္ျပန္ မိုင္အေတာ္ေမာင္းခဲ့ရေလသည္။

သူတုိ႔သည္ ေနာက္ထပ္သြားစရာမရွိေတာ့သျဖင့္ နမ့္ဆမ္တြင္ ေနာက္သံုးရက္ဆက္ေနခဲ့ၾကသည္။ စဝ္ကေတာ့ သိေနပါသည္။ သူတုိ႔အျပန္ ခရီးသည္ ေတာင္ေပၚမွကားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ နမ့္ပန္းအထိ ေမာင္းသြား႐ံုပဲျဖစ္သည္။

ေအးခ်မ္းလွေသာ ေန႔ႏွင့္ညေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္လြန္သြားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတုိ႔သည္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိၾကေတာ့သည္။ ကေလး ေတြက သူတုိ႔ကစားစရာအ႐ုပ္ေလးေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေသာမိသားစုဝန္းက်င္ကို မျမင္ရတာၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ စဝ္ကလည္း သူ႔ဆား စီမံကိန္းဆြဲဖုိ႔အတြက္ ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ သုစႏၵာကလည္း လာမဲ့သၾကၤန္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္စရာမ်ားကိုလုပ္ဖုိ႔ ျပန္ခ်င္ေနမိေလသည္။

နမ့္ပန္းက အပူခ်ိန္သည္ ၁ဝဝ ဒီဂရီအထက္ကို တက္ေနသည္။ အဲကြန္းတင္းရွင္းအတြက္ မီတာခေတြကလည္း တအားတက္လာေနေလ သည္။ စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔သည္ ညေနတိုင္ဆိုရင္ ဖိနပ္မစီးပ ဲေအးျမေသာျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း သူ တုိ႔သည္ ကားေမာင္းၿပီးျပန္လာရလုိ႔ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ညသန္းေခါင္ထိထိုင္ေနလိုက္ၾကသည္။ ေအးျမေသာ ေလညႇင္းႏွင့္အတူ နမ့္ဆမ္ကိုသြားလည္ခဲ့ၾကေသာ ေႏြခရီးေလးကို ျပန္ေျပာေနမိၾကေလသည္။ သုစႏၵာသည္ သူမ၏ပံုမွန္ေန႔စဥ္လုပ္စရာမ်ား ကို ျပန္လည္စီစဥ္ၿပီးမွ မနက္က်ရင္ အိပ္ရာမွေနာက္က်ၿပီးထမည္ဟု ေတြးထားလိုက္ေလသည္။

“ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ …”
အိပ္ခန္းတံခါးကို ညင္သာစြာေခါက္ေနသံၾကားလိုက္ရေသာအခါ သုစႏၵာသည္ စဝ္ကိုေမးလိုက္ရင္း ေျခလက္ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာမွ ထဖုိ႔ႀကိဳးစားလိုက္ေလသည္။

“၅နာရီခြဲ။ ဒီအခ်ိန္ဘာလုပ္ဖုိ႔ရွိလဲ ေမာင္မသိပါဖူး” စဝ္သည္ေျဖလိုက္ရင္းက စိတ္မပါစြာျဖင့္ အိပ္ရာမွထကာ သူ႔ညႇပ္ဘိနပ္ကို ရွာေနေလ သည္။ သူက တံခါးဆီထသြားသည္။ သုစႏၵာက သက္ေတာ္ေစာင့္ေခါင္းေဆာင္လူႀကီး ဘူေကာင္း၏ တိုးတိုးတိုးတိုးျဖင့္ ေႁမြအေၾကာင္း စိတ္ လႈပ္ရွားစြာေျပာေနသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ သူတုိ႔ျပန္လာၿပီး မနက္အာ႐ုံမွာ ဘူေကာင္းက ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား လာႏိုးရတာလဲဟု ေတြးေနမိစဥ္ ေႁမြေၾကာင့္ဟုသိလိုက္ရ၍ သူမသည္ မ်က္လံုးကိုပြတ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ ထထိုင္လိုက္မိေတာ့သည္။

“ၾကက္ျခံထဲမွာ စပါးႀကီးေႁမြ တေကာင္ေရာက္ေနတယ္” စဝ္သည္ေျပာၿပီး သူ႔ကာကီေဘာင္းဘီနဲ႔ စပုိ႔စ္ရွပ္ေလးကို ခပ္သြက္သြက္ဆြဲယူၿပီး ထြက္သြားေလသည္။

“က်မလည္း လာခဲ့မယ္” သူမကသူ႔ေနာက္က ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက မေစာင့္ေခ်။သူမသည္ ေနာက္က်မွ အိပ္ရာမွထဖုိ႔စီစဥ္ ထားခဲ့ေသာ္လည္း အိပ္ရာမွေယာင္ၿပီးထလိုက္ေလသည္။ သူမသည္ က်ံဳးေနာက္ဘက္တြင္ရွိေသာ သူတုိ႔၏ စမ္းသပ္ေမြးျမဴထားေသာ ၾကက္ျခံေတြရွိရာ စဝ္၏ေနာက္သုိ႔လိုက္ခ်သြားေလသည္။

သူမသည္ အျမဲပင္ ေတာခရီးထြက္စဥ္က ေႁမြကိုေတြ႕ဖူးခ်င္ေသာ္လည္း မေတြ႕ဖူးခဲ့ေခ်။ အခုေတာ့မူ စဝ္က တ႐ုတ္လက္သမားဆရာ အာဝ ကိုပံုဆြဲေပးၿပီး ကြၽန္းသစ္ျဖင့္ေဆာက္ခိုင္းခဲ့ေသာ ၾကက္ျခံအတြင္းတြင္ ေႁမြတေကာင္ေရာက္ေနသည္။ ဤႀကီးမားေသာ အေဆာက္အဦးကို ႐ုိး႐ုိးၾကက္ေတြေမြးဖုိ႔မဟုတ္ဘဲ ကမာၻတဝက္ေဝးေသာေနရာမွ မွာယူခဲ့ရေသာ ႐ိုဒီအိုင္းလင္းရက္စ္ၾကက္ ဒါဇင္ကိုထားဖုိ႔ျဖစ္ေလသည္။ သူ သည္ ေဒသခံၾကက္မေတြႏွင့္ မ်ဳိးစပ္ဖုိ႔ျဖစ္ေလသည္။ ေဒသခံၾကက္မမ်ားသည္ ရွက္ရြံ႕ေသးငယ္ၿပီး ဥကလည္း ေသးေသးေလးေတြ နည္း နည္းသာ ဥၾကေလသည္။ ႀကီးမားေသာၾကက္မ်ားတင္သြင္းလာေသာအခါ “ေလ့အတိုင္းျပဳလုပ္ထားေသာ ၾကက္ေလွာင္အိမ္တြင္ ေမြးျမဴဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ နယ္ခံၾကက္မမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာထားလိုက္ေလသည္။ သုစႏၵာသည္ သည္အႏုပညာေျမာက္စြာေဆာက္လုပ္ထားေသာ ၾကက္ျခံအိမ္ကို မၾကာခဏ လာလာၾကည့္မိေလသည္။ အလံုပိတ္ထားေသာ လသာေဆာင္ပါသည္။ ကာရံထားေသာ လဟာျပင္က်ယ္ပါ သည့္အတြက္ မုတ္သုန္ရာသီေၾကာင့္ တန္ဖိုးရွိသည့္ၾကက္ေတြ အဆင္ေျပမွာေသခ်ာေလသည္။ ေျပာလုိ႔ဆိုလုိ႔ရေသာ ေႁမြသည္ၾကက္ ေတြၾကားမွာ ေခြေနပါေစဟု သူမေမွ်ာ္လင့္ေနမိေလသည္။

သုစႏၵာ က်ံဳးေဒါင့္နားလွည့္လိုက္ေသာအခါ ျပင္းထန္စြာလႈပ္ရွားသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ၾကက္ေတြ အထိတ္တလန္႔ ေၾကာက္အား လန္႔အား ခုန္ပ်ံေအာ္ဟစ္သံ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေအာ္သံႏွင့္ လူမ်ား၏ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံေတြၾကားတြင္ စဝ္၏ “မပစ္ နဲ႔ မ…ပစ္…နဲ႔ …ဦး” ….

မ်ားစြာေသာ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ားသည္ ၾကက္ျခံအိမ္ႏွင့္ ခတ္ေဝးေဝးမွ ႐ိုေသေလးစားစြာျဖင့္ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုၾကက္ျခံအိမ္မွ ဆူညံေသာ အသံမ်ဳိးစံုထြက္ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ သုစႏၵာသည္ သိလိုစိတ္ျပင္းျပစြာျဖင့္ တိုးသြားလိုက္သည္။ ဆယ္ကိုက္အကြာ ၾကက္ျခံ ဝင္ေပါက္တြင္ပိတ္ၿပီး ဘူေကာင္းရပ္ေနသည္။ ပိတ္ေနရာမွ ဘူေကာင္းအျမန္ဖယ္သြားေသာအခါ သူမ၏ခ်ည္းကပ္သြားသည္။

“မယ္ဘုရား စံအိမ္ေတာ္ကို အျမန္ျပန္ပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး မိန္းမေတြ ကေလးေတြကို ဒီေနရာက အျမန္ေခၚသြားေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေႁမြႀကီး ကိုပစ္ေတာ့မယ္”
“ေနပါဦး မင္းက ဘာလုိ႔ ဒီစပါးႀကီးေႁမြႀကီးကိုပစ္ခ်င္ေနရတာလဲ” သုစႏၵာကေမးၿပီး ေရွ႕ကို တျဖည္းျဖည္းဖိတိုးသြားေနသည္။

“ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေႁမြႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ိုဒီအိုင္းလင္းရက္စ္ၾကက္ႀကီးေတြကို စားပစ္လုိ႔ပါ။ ဒီကၾကက္ေတြလို ျပန္မရႏိုင္ဖူးေလ” ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေသာ ၾကက္ေတြေအာ္သံၾကားမွ ဘူေကာင္းေအာ္ၿပီးေျပာေနသည္။

သုစႏၵာသည္ ခ်က္ျခင္းပင္နားလည္သြားသည္။ သူမ၏ထံုအအ စိတ္ကူးအေတြးတြင္ ဒီစပါးႀကီးေႁမြႀကီးျဖင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေတြ႕ဆံုၾကလိမ့္ မည္ဟု ထင္လံုးသက္သက္မွ်သာ ေတြးေနမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။

“မပစ္ပဲ တျခားနည္းလမ္းနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ဖူးလား” သူမသည္ အသံကုန္ဟစ္ၿပီးေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
“ဇင္းနနဲ႔ စံေအးတုိ႔ ေႁမြႀကီးကိုဖမ္းဖုိ႔လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေႁမြႀကီးက သူ႔ရဲ႕သန္တဲ့ အၿမီးႀကီးနဲ႔႐ိုက္ခ်ေနတယ္”
ထိုျမင္ကြင္းမွထြက္မေျပးခင္မွာ ဘူေကာင္းက ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။

သုစႏၵာသည္ ျဖတ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရေသာ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသည့္ဒီ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးကိုဖမ္းဖုိ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဝင္ေပါက္ဆီ သြက္သြက္သြားလိုက္သည္။ ပြင့္ေနေသာတံခါးဝမွ သူမအား ရပ္ေနဖုိ႔အတြင္းမွ ေအာ္္ေျပာေနၾကသည္။ တံခါးပတၲာ အက္ကြဲသံကို သုစႏၵာ သတိထားလိုက္မိသည္။

ညာမ်က္လံုးအေပၚ ဖိထားလိုက္သည္။ ၾကက္ေမႊးမ်ားသည္ေလထဲတြင္ဝဲပ်ံတက္ေနသည္။ ေႁမြႀကီးသည္ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ အၿမီးႀကီးျဖင့္ ေနာက္ျပန္ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္း ျပင္းထန္စြာျဖင့္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္ကို သူမ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။

“အိုး မလုပ္နဲ႔” သူမ သူ႔ဟာသူရြတ္လိုက္မိသည္။ စဝ္အထဲမွာ ရွိေနတာ သူမသိလိုက္ၿပီ။ သုစႏၵာသည္ တံခါး လက္ကိုင္ကို ဖိကိုင္လိုက္ေသာ အခါ မိြဳင္းက သူမကို ဖမ္းကိုင္မိသြားသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမကို ထိုေနရာမွ အေဝးသုိ႔အတင္းဆြဲေခၚေနသည္။

“ရွင္ဒီေနရာက မလံုျခံဳပါဖူး။ ရွင္ ျပန္သြားကိုသြားပါ” သူမက အာဏာသံပါပါေအာ္ေျပာလိုက္ရာ သုစႏၵာခ်က္ျခင္း လွည့္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ မိြဳင္းမ်က္ႏွာ မဲျပာရဲေတာက္လာသည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ အသက္႐ွဴဖုိ႔ေမ့ေနေတာ့ သည္။ သူမသည္ ဆက္လက္ၿပီး သူမ၏သခင္မကို ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးစြာျဖင့္ ေျပာေနသည္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျပန္လာပါ။ စဝ္မယ္ဘုရား …. လံုျခံဳတဲ့ အိမ္ထဲသြားေနပါ။ ေႁမြႀကီး မေသမခ်င္းဒီေနရာက ဘယ္သူမွစိတ္မခ်ရဖူး”

သုစႏၵာသည္ စကားကိုနားေထာင္ၿပီး သူမ၏အထိန္းေတာ္ေနာက္မွလိုက္သြားလိုက္သည္။ လူတိုင္းကိုလည္း ခပ္ေဝးေဝးစိတ္ခ်ရေသာေနရာ မွာေနဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။

“ဒီေႁမြအသက္ရွင္ေနေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာလုိ႔စိုးရိမ္ေနရတာလဲ” သူမက မိြဳင္းကိုေမးလိုက္သည္။
“သူအေဝးကိုလြတ္ထြက္ေျပးသြားရင္ ေနာက္သူဆာလာတဲ့အခါ ျပန္လာၿပီး ၾကက္ေတြကိုစားဦးမွာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ေႁမြက ၾကက္ေတြကို မ ေတြ႕ဖူးဆိုရင္ ဘယ္သူသိမွာလဲ ေႁမြက ဘာကိုစားမလဲဆိုတာ” မိြဳင္းသည္ သူမေတြ႕ၾကံဳဖူးသလို ျပန္ေျပာျပေနသည္။

“မင္း အရင္က ဒီလို စပါးႀကီးေႁမြကိုေတြ႕ဖူးလား” သုစႏၵာက မိြဳင္းကိုျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဒီလို ၿမိဳ႕ထဲ လူေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္မေတြ႕ဖူးပါဖူး” မိြဳင္းျပန္ေျဖသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဖြတ္အေကာင္ႀကီးလာၿပီး ၾကက္ဥေတြ ၾကက္ေတြ လာခိုးစား တာေတာ့ ေတြ႕ဖူးတယ္” သူမက ဆက္မေျပာခင္ ခဏေလးရပ္လိုက္သည္။

“က်မငယ္ငယ္က ရြာထဲက ေမြးစကေလးကို စပါးႀကီးေႁမြႀကီးလာၿပီးခ်ီသြားတဲ့အေၾကာင္း အေမကေျပာျပဖူးတယ္”

ထိုသတင္းက သုစႏၵာကို ခ်က္ျခင္းသတိေပးႏိုးထသြားေစသည္။ စဝ္ကိုဒီေနရာက ထြက္သြားေစလိုၿပီး လံုျခံဳေရးေတြပဲ ဒီဓါးျပႀကီးကို ဆက္ လုပ္ခိုင္းေစခ်င္ေတာ့သည္။ ထိုအစား သူသည္အထဲမွာ ေရာက္ေနသည္။ ေအာ္ဟစ္ခုန္ပ်ံတက္ေနၾကေသာ ၾကက္ေတြေဒါသထြက္ေနေသာ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးအၾကားမွာ သူ႔အမိန္႔ကို လိုက္နာဖုိ႔အေစာင့္သံုးေယာက္ကိုေအာ္ေျပာကာ ၾကက္ျခံအိမ္အတြင္းမွွာ သူရွိေနသည္။ စဝ္သည္ ဒီစိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာစမ္းသပ္မႈေတြအတြက္ ဘယ္လို ရည္မွန္းခဲ့တာေတြ၊ ဒီ ႐ုိဒီအိုင္းလင္းရက္စ္ၾကက္ေတြ ေမြးျမဴေအာင္ျမင္ဖုိ႔ႀကိဳး စားရတာေတြအေပၚ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာထားခဲ့ရသလဲဆိုတာေတြကို သုစႏၵာသိပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာလအနည္းငယ္က အ တြင္းေရ မွဴးကို ရန္ကုန္ေစလႊတ္ၿပီး သေဘၤာေပၚမွခ်လာေသာၾကက္ေတြကို သြားေရြးေစသည္။ ၿပီးေနာက္ မၾကာေစရေအာင္ ေလယာဥ္ျဖင့္ နမ့္ပန္းသုိ႔သယ္လာခဲ့ရသည္။ အခုအခါမွာေတာ့ ၾကက္ေတြသည္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ရေသာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ကို အေတြ႕အၾကံဳရေန ေတာ့ သည္။

ပိုပိုမ်ားျပားလာေသာမိန္းမအုပ္ႏွင့္ ကေလးေတြအၾကားတြင္ သုစႏၵာသည္ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ရပ္ေနမိသည္ကိုပင္ မသိေတာ့ေခ်။ ေသ နတ္ပစ္္သံကိုၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေဟးကနဲ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေအာ္သံကိုၾကားရေလသည္။

စပါးႀကီးေႁမြဆိုးႀကီးကိုသတ္သည္ဆိုရင္ေတာင္မွ သတ္သည္ဆိုေသာအေတြးကို သူမစိတ္မခ်မ္းသာေခ်။ စဝ္ႏွင့္သူမတုိ႔ နားလည္ထားၾက သည္မွာ ဘယ္လို အမဲလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ေနေသာဘဝအမ်ဳိးမ်ဳိးကို အေလးထားၾကရမည္ဆိုေသာအခ်က္ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဒီအစား စဝ္သည္ ေႁမြႀကီးကို ပစ္သတ္လိုက္ဖုိ႔အမိန္႔ေပးေနသံကို သူမၾကားလိုက္မိေလသည္။ ၾကက္ျခံအိမ္ထဲမွ ဆူညံသံမ်ား ၿပီးဆံုးသြား ေလၿပီ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအာ္ဟစ္႐ုိက္ပုတ္သံမ်ားမၾကားရေတာ့ပဲ ၾကက္ေတြ ခုန္ပ်ံ ကေတာ္ ကေတာ္ ေအာ္သံေတြသာၾကားေနရေတာ့ သည္။

စဝ္ႏွင့္ဘူေကာင္းသည္ ၾကက္ျခံအိမ္အတြင္းမွ ထြက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔ေနာက္မွ ဇင္းနႏွင့္စံေအးက စပါးႀကီးေႁမြေသႀကီးကို ဆြဲထုတ္မလာ ၾကသည္။ ၁၆ ေပအရွည္ရွိေသာ ေခ်ာေမြ႕ေျပာင္လက္ေနေသာ ကိုယ္လံုးရွည္သည္ လမ္းေလွ်ာက္ တုတ္ေကာက္က အထံုးအဆက္မ်ားႏွင့္ ဆင္တူေနသည္။ ပူေဖာင္းလို ထင္ရွားစြာေဖာင္းကားၿပီး ေတာက္ပေနသည္။ သည္လိုေႁမြတေကာင္မွာ သိသာစြာေဖာင္းကားေနရသည္မွာ ၾကက္အေကာင္မ်ားစြာကို ျမိဳခ်ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။ တကယ္ေတာ့မူ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးသည္လွပေနသည္။ အေရခြံက ေရႊအို ေရာင္ဝင္းေနသည္။ အမဲႏွင့္အညိဳေရာင္ တိက်ဆင္တူေသာအရြယ္တူ စိန္တံုးကြက္မ်ားရွိသည္။ အလယ္တြင္ အကြက္ႀကီးေတြရွိေနၿပီး ေဘးႏွစ္ဘက္ဘက္တြင္မူ ေသးသြားသည္။

ခြၽန္ၿပီး မထင္ရွားေသာေခါင္းပိုင္းသည္ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္အခဳိးမညီစြာ ေသးလြန္းေနသည္။ သုစႏၵာက ဘယ္လိုမ်ားၾကက္ေတြကိုၿမိဳခ်ၿပီး အစိတ္ အပိုင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္ပါလိမ့္ဟု နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနမိေလသည္။

ဒါေတာင္မွ စဝ္က သူမကို စပါးႀကီးေႁမြတြင္ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ပတၲာလိုေမး႐ိုးမရွိသျဖင့္ ႀကီးမားေသာအစာကို ခပ္ျမန္ျမန္ၿမိဳခ်လုိ႔ရတာဟု ရွင္းျပေနေသးေလသည္။ သူမမွာေတာ့ မယံုၾကည္စြာပဲ က်န္ရစ္ေလသည္။

သုစႏၵာက စပါးႀကီးေႁမြေသႀကီးအတြက္ ဝမ္းနည္းေနသည္။ စဝ္က သူ႔ ႐ုိဒီအိုင္းလင္းရက္စ္ၾကက္အေကာင္ ၂ဝ အတြက္ ပူေဆြးေနသည္။ ၄ေကာင္သာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သည္။ အိမ္ကၾကက္မေတြအားလံုးကေတာ့ ပါးနပ္စြာျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသူ၏ ရန္မွာ ေရွာင္ေျပး ႏိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။

ရက္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေသာအခါ စပါးႀကီးေႁမြႀကီးအေၾကာင္းကို လူတိုင္း၏စိတ္ထဲ မေမ့ႏိုင္ေသးပဲရွိေနခ်ိန္တြင္ မင္းႀကီးေႁမြေဟာက္က တ စခန္းထျပန္ေလသည္။ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္ ကေလးေတြ၏လံုျခံဳေရးအတြက္ သုစႏၵာ စိတ္အစိုးရိမ္ အပူပန္ရဆံုးျဖစ္ေနေတာ့သည္။

မႏၲေလးမွေခၚထားေသာ ပန္းရံသမားႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္ကိုျပင္ဆင္ေနစဥ္ အေစာင့္ေခြး ဗလ၏မ်က္လံုးတြင္ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဟန္ေပၚေနၿပီး မက်ည္းပင္အိုႀကီးေျခရင္းေအာက္မွ ၁၆ ေပခန္႔အကြာတြင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ထိုင္ၿပီးၾကည့္ေနေလသည္။ ဗလ ကေဟာင္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေရွ႕ေျပးသြားလိုက္ရာ သူတုိ႔ကခုန္ေရွာင္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခါက်မွအေၾကာင္းရင္းကို သိရေတာ့သည္။ ေျခာက္ ေပအရွည္ရွိ မင္းႀကီးေႁမြေဟာက္သည္ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနကာ ေခြးကို သစ္ပင္ေအာက္ အေဝးမွလိုက္ဖမ္းေနေလသည္။ အလုပ္သမား ေမာင္ဝင္းက ခုန္လႊားၿပီးေရာက္လာသည္။ သူ႔တကိုယ္လံုးတြင္ ေႁမြၿပီးေဆး ေဆးမွင္ေၾကာင္မ်ားထိုးထားသည္။ သူသည္ သူ႔သတၲိကိုျပၿပီး အဆိပ္ရွိေသာေႁမြဆိုးမ်ားကို ဖမ္းရန္ရရွိေသာ အခြင့္အလမ္းကို ဘယ္ေတာ့မွအလြတ္မခံေခ်။ မင္းႀကီးေႁမြေဟာက္သည္ အလြန္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းၿပီး လူကိုေသေစတဲ့အဆိပ္ရွိေသာအေကာင္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူေတြကို ဖမ္းေစဖုိ႔ အလြန္စိန္ေခၚတတ္ေသာသတၲဝါမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူသည္ ေႁမြႀကီးရွိရာသုိ႔ေျပးသြားလိုက္ၿပီး သူ႔အၿမီးကိုဆြဲဖမ္းလိုက္သည္။ အၿမီးမွဆြဲရမ္းၿပီး ဦးေခါင္းကို ေျမႀကီးေပၚ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ ခဏ ေလးအတြင္းမွာပဲ သူေသသြားေလသည္။ ေမာင္ဝင္းက အပင္ႀကီးေျခရင္းကို စစ္ေဆးၾကည့္ေနသည္။ တြင္းေပါက္ကို ညႊန္ျပေနသည္။

“ဒါေႁမြတြင္းပဲျဖစ္ရမယ္။ သူ႔အေဖာ္ မိတ္လိုက္ဖုိ႔မၾကာခင္ထြက္လာမွာပဲ”

သူသည္ တြင္းေပါက္နားတြင္ ေက်ာက္ခ်ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၂ဝ ၾကာေအာင္ထိုင္ေစာင့္ေနၿပီး ေသာအခါ ဒုတိယေႁမြေဟာက္တေကာင္ တြင္းအတြင္းမွထြက္လာသည္။ ေမာင္ဝင္းသည္ အလင္း၏လ်င္ျမန္ျခင္းျဖင့္ ေႁမြအၿမီးကို ပထမ အေကာင္လိုပဲ ဆြဲရမ္း႐ိုက္ခ်ပစ္လိုက္ျပန္ေလသည္။ လိုအပ္လွ်င္ ဝိုင္းဝန္းကူညီအားေပးရန္အတြက္ အေစာင့္မ်ားသည္ စု႐ုံးေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ တြင္းထဲတြင္ ေႁမြမရွိေလာက္ေတာ့ဖူးဟု သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ အထင္ မွားေလသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ မန္က်ည္းပင္ေျခရင္းေအာက္ကတြင္းထဲမွ ေနာက္ထပ္ ေႁမြေဟာက္ေလးေကာင္ ထပ္ထြက္လာၾကျပန္ေတာ့၏။ ေမာင္ဝင္းသည္ တေကာင္မွ လြဲလုိ႔ အားလံုးကိုသတ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ သူတုိ႔အထဲက အေစာင့္တေယာက္သည္ က်န္ေႁမြတေကာင္ကို တိုင္းယိုင္နည္းဟန္ ေတာခုတ္ဒါး ျဖင့္ သတ္ပစ္လိုက္သည္။ သူသည္ ေႁမြကို ထက္ပိုင္းခုတ္ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းပိုင္းဘက္ကို လြဲကိုင္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေျမြကိုသူေကာင္း ေကာင္း မစုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသးမွီတြင္ ေခါင္းပိုင္းကျပတ္ေနေသာအပိုင္းသည္ တြင္းအတြင္းသုိ႔ျပန္ေျပးဝင္သြားေလသည္။ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ေန ေသာ သုစႏၵာအား ျမန္မာပန္းရံေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုင္းယိုင္အေစာင့္မ်ားက တြင္းအတြင္းရွိ ေႁမြကိုေသသြားၿပီဟု ေသခ်ာေပါက္ယူဆ ေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ ေႁမြကေနာက္တခါ အေပၚသုိ႔ျပန္ထြက္မလာေတာ့ေခ်။ သုစႏၵာသည္ ဒီအျဖစ္ကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ မထား ႏိုင္ပဲ သူ႔ကေလးေတြကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနမိေလသည္။

ညညလန္႔ႏိုးၿပီးထထိုင္မိေလသည္။ အကယ္လုိ႔ မင္းႀကီးေႁမြေဟာက္သည္ သူ႔သမီးတေယာက္ကိုမဖမ္းပဲ အေစာင့္ေခြးေလးဗလကို ဖမ္း လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

သူမ၏ကေလးေတြကို ထိုမန္က်ည္းပင္ သုိ႔မဟုတ္ အျခားအပင္ေတြေအာက္မွာကစားဖုိ႔ရာ ခြင့္မျပဳႏိုင္ပဲျဖစ္ေနသည္။ မာလာႏွင့္ သိဂႌတုိ႔ တူ တူပုန္းတမ္းကစားေနခ်ိန္တြင္ ဒီေႁမြေဟာက္ႀကီးဘာလုိ႔ သူ႔တြင္းထဲမွ ထြက္မလာတာပါလိမ့္ေတြးၿပီး အံ့မိေလသည္။ တကယ္လုိ႔ ေႁမြႀကီး ေတြက သူ႔ကေလးေတြကို ေရွာင္ေနၾကသည္ဟုဆိုလွ်င္ စံအိမ္ေတာ္ဝိုင္းအတြင္းေတြ႕ေသာေႁမြေတြကို သတ္ပစ္ဟု သူမအမိန္႔ေပးေနတာ ေတြက တရားမွ်တမႈရွိပါမလားဟု မေသမခ်ာ မေရမရာ ေတြးေနမိေတာ့သည္။ သူမငယ္ငယ္က အတူေဆာ့ကစားခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို သြားအားက်မိေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ အဆိပ္ရွိေသာအေကာင္ေတြႏွင့္ေဝးရာ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ ကစားခဲ့ၾကရေလသည္။

သၾကၤန္ကို လူတိုင္းသေဘာက် ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကၿပီး ႏွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္အခါတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပြဲက်င္းပၾကေလသည္။ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္က လူထုအတြက္ ၾကိဳဆိုပံ့ပိုးက်င္းပေပးေလသည္။ ျမန္မာျပကၡဒိန္ ၁၃၂၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္း ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔ညမွစတင္ၿပီး သၾကၤန္ပြဲကို က်င္းပၾက သည္။ အနည္းဆံုး ၃ ရက္ က်င္းပသည္။ အခုခ်ိန္ထိ သုစႏၵာသည္ ဧၿပီလဘယ္ေန႔တြင္ စတင္သၾကၤန္က်သည္ကို ရွင္းရွင္းမသိရေသးေခ်။ ထပ္မံ႐ႈပ္ေထြးရသည္မွာ ျမန္မာျပကၡဒိန္တြင္ ႏွစ္သစ္ကို ၂၅ဝ၅ အျဖစ္ေဖာ္ျပၿပီး ၁၃၂၃ မဟုတ္ျပန္ေခ်။ ဗုဒၶဘာသာအယူမဟုတ္ေသာ ယံု ၾကည္မႈျဖင့္ ျမန္မာဘုရင္မ်ားသည္ ျပကၡဒိန္ကို သကၠရာဇ္ၿဖိဳခဲ့ၾကသည္။ ေဒ၀ဘုရင္ ( ဟိႏၵဴ ဘုရား) သည္ ကမာၻေျမသုိ႔ဆင္းသက္လာေသာအခါ ႏွစ္သစ္ကို စတင္သည္ဟုဆိုေလသည္။ သူသည္ လူ႔ျပည္တြင္ သံုးေလးရက္ေနသည္။ သူ႔တိုင္းျပည္သုိ႔ျပန္သည္အထိ လူ႔ျပည္တြင္ရွိေနစဥ္ ပြဲမ်ားက်င္းပရသည္။

ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔ညေနခင္းတြင္ စဝ္၊ သုစႏၵာႏွင့္ ၿမိဳ႕ခံဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမ်ားကိုပါဖိတ္ေခၚၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေဒဝေရာက္လာမည့္ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းအျပင္ဘက္တြင္ တီးဝိုင္းသံုးဝိုင္းကစတင္ၿပီး တၿပိဳင္တည္း မညီမညာသံစဥ္မ်ားျဖင့္ တီးမႈတ္ေနၾကေတာ့ သည္။ ၉ း ၄ဝ ညတိတိတြင္ နားကြဲမတတ္ ဆူညံသံမ်ားေပါက္ကြဲထြက္လာေလသည္။ ေသနတ္သံ၊ ဟြန္းသံ၊ လင္းကြင္းတီးသံ၊ ေခါင္းေလာင္း ထိုးသံ အသံမ်ဳိးစံုတုိ႔ ၿမိဳ႕၏ေနရာအႏွံ႔မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တိတိက်က်တြင္ မည္သူမွမလြတ္ေစပဲ ထူးထူးျခာျခားထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမွီတြင္ ၁၃၂၂ သည္ ၿပီးဆံုးသြားသည္။ အခမ္းနားဝန္ႀကီးက ေျမႀကီးေပၚသုိ႔ေရေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ဆုေတာင္းစာမ်ားရြတ္ ဖတ္သည္။ ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ အကမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားျဖင့္ အျခားကမာၻမွလာေသာဧည့္သည္ကိုႀကိဳၾကသည္။ ပထမ ျမန္မာထီးသံုးနန္းသံုး ေတးသံမ်ားတီးမႈတ္ ၊ ထုိ႔ေနာက္ တိုင္းယိုင္ေတးသီခ်င္းမ်ားႏွင့္အကကို ကျပၾကသည္။ ေဆးမွင္ေၾကာင္ထိုးထားေသာ နမ့္ပန္းတိုင္းယိုင္ ပုလိပ္အဖြဲ႕သည္ ဗံုေမာင္းသံမ်ားႏွင့္ ဓါးသိုင္း စည္းခ်က္က်က် ကေနေလသည္။

ေနာက္သံုးရက္သည္ မည္သည့္ပြဲႏွင့္မွ်မတူေသာ ေရကစားပြဲျဖစ္သည္။ သုစႏၵာသည္သူေရာက္ၿပီး ဒီႏွစ္မွာပင္ စတင္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည္။ သူမသည္ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ ေမာပန္းျခင္းမရွိပဲ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕တဲ့လူကို ေရပံုးျဖင့္ပက္သည္။ ဗုဒၶ ဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကိုသာ သက္သာခြင့္ေပးသည္။ ပထမေန႔တြင္ စဝ္သည္ သူ႔မာစီဒီးကားႀကီးကိုထုတ္ၿပီး ကားေပၚတြင္ ပံုးမ်ားျဖင့္ ေရအျပည့္ထည့္ၿပီး သူ႔မယား၊ သမီးမ်ား၊ မိြဳင္းႏွင့္ အိမ္ကလူတဒါဇင္ေလာက္ကို ကားေပၚတက္ေစသည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ကားကိုေမာင္း ထြက္ခဲ့ၿပီး သူ႔ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္သုိ႔ ႐ုတ္တရက္အံ့ၾသသြားေအာင္ အလိုအေလ်ာက္ ေရာက္လာဟန္လုပ္ေလသည္။ သူသည္ အသက္၊ အ ဝတ္အစားႏွင့္ ေနရာကို အေရးမစိုက္ပဲသြားခဲ့ေလသည္။ သူတုိ႔ကလည္း လိုလိုလားလားျဖင့္ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုေအာင္ေရျပန္ေလာင္း ၾကေလသည္။ ေရစိုရႊဲေနေသာစဝ္သည္ ကားေပၚျပန္တက္ၿပီးေနာက္ မိသားစုတအိမ္သုိ႔ ေမာင္းျပန္ေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ေမာၾက၊ သံေသးသံေၾကာင္ျဖင့္ေအာ္ၾက၊ ေရပက္ၾကႏွင့္ ေပါင္းစည္းၾကလ်က္ ထံုတန္းအစဥ္အလာကိုထည့္မတြက္ေတာ့ပဲ အိမ္ေတြက ေခၚၾကသည္။ နမ့္ပန္းၿမိဳ႕ထဲက လမ္းတိုင္းတြင္တန္းစီလ်က္ ကေလးေတြက ႀကီးမားေသာေရေသနတ္ ဝါးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာေရႁပြတ္တုိ႔ျဖင့္ ပက္ၾကသည္။ အနီးအနားက အုပ္စုလိုက္လူေတြသည္ ေရပက္မ႑ပ္မ်ားေဆာက္လုပ္္ထားၿပီး ဂိတ္ေလးေတြလုပ္ထားၾကသည္။ လူတိုင္းသည္ ပိတ္ၿပီး ကၾကသည္။ ေရပံုးမ်ားျဖင့္ ေလာင္းၾကေလသည္။

သူတုိ႔ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ အဝတ္စားအေျခာက္မ်ားကို လဲလွယ္ဝတ္ဖုိ႔အခ်ိန္မရွိေတာ့ေခ်။ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေရပက္ခံအဖြဲ႕မ်ား အကအဖြဲ႕မ်ားေရာက္ေနၾကေလသည္။ ပထမ ေရပက္ခံအက ကားသံုးစီးေပၚတြင္ တူညီဝတ္စံုဝတ္ထားၾကၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားပါေလသည္။

သူတုိ႔က သူတုိ႔ဖာသာ တီထြင္ဖန္တီးထားေသာ အကႏွင့္ တီးလံုးမ်ားျဖင့္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ကျပဖုိ႔ခြင့္ေတာင္းၾကသည္။ သူတုိ႔သီခ်င္းထဲတြင္ ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုသည့္အေၾကာင္း ခြန္မိန္းမိသားစုႏွင့္ တတိုင္းျပည္လံုး က်န္းမာၾကဖုိ႔အေၾကာင္း ဆုေတာင္းမႈမ်ားပါဝင္ ေလသည္။ ဆုေတာင္းမႈမ်ားႏွင့္အတူ ေရမ်ားရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပက္ၾကေလသည္။

ခ်စ္စရာေကာင္းေသာတူမေလးမ်ားသည္ စံအိမ္ေတာ္ထဲသုိ႔ထြက္ေျပးေသာ သုစႏၵာေနာက္သုိ႔ေျပးလိုက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကေလသည္။

စဝ္ကေတာ့ ဆင္ဝင္ အဝင္ေပါက္အေပၚမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္။ စဝ္က ဝင္ေရာက္လာသူမ်ားကို ေရတံခြန္ကေရမ်ား စီးက်လာသလို ေလာင္းခ်လိုက္သျဖင့္ သူတုိ႔ ရပ္တန္႕သြားရသည္။ အိမ္ေတာ္ရွိေရစိုေနၾကေသာ ဝန္ထမ္းေတြက လန္းဆန္းသြားေအာင္ေရမ်ားျပန္ပက္ေပးၾကၿပီး အေပ်ာ္က်ဴးသူမ်ား ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။

စိုစြတ္ေနၾကရေသာ ပြဲေတာ္သည္ သံုးရက္တိုင္ေလသည္။ အိမ္ေတာ္ကလူမ်ား၊ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၊ ရြာမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕မ်ားမွ အလည္ေရာက္ လာၾကၿပီး တေယာက္ကိုတေယာက္ စိတ္ေကာင္းဆႏၵျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာအင္အားသစ္ဆက္ဆံေရးမ်ားကိုျဖစ္ေစေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ေသာစိတ္ႏွင့္ ႐ိုးရာကိုေစာင့္ေရွာက္ေသာအသိျဖင့္ တအိမ္လံုးေရေတြလ်ံေနတဲ့အထိ စိုစြတ္ၿပီး ဆံပင္ေတြမွာလည္း စိုရႊဲေနၾကသည့္တိုင္ ဘယ္သူတေယာက္မွ် စိတ္ဆိုးတဲ့ပံုမျမင္ရေခ်။

ကေလးေတြကေတာ့ ေရေတြရႊဲရႊဲစုိေနရတာကုိ ပိုၿပီးသေဘာက်ေနၾကၿပီး သၾကၤန္မတိုင္မွီအပတ္မ်ားကပင္ သူတုိ႔အလုပ္ေတြကို ဆက္မလုပ္ ခ်င္ၾကေတာ့ပဲ ရွိေလသည္။ သူတုိ႔က သၾကၤန္မွာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေလသည္။

သုစႏၵာအေနႏွင့္ကေတာ့ သည္လို အ႐ူးထေသာအေၾကာင္း၏ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းရင္းကို ေမးလိုက္တိုင္း ေက်နပ္ေလာက္ေသာ အ ေျဖမ်ဳိးကို မရရွိခဲ့ေခ်။ “က်မတုိ႔က မုိးေကာင္းေကာင္းရြာမဲ့ မုတ္သုန္ရာသီကို ေစာေစာေရာက္လာေအာင္လုပ္တာမ်ဳိးေပါ့” ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာ ေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာပစ္တဲ့ ပြဲ” ဟုေျပာေလသည္။

“က်မတုိ႔က ႏွစ္ေဟာင္းက မေကာင္းဆိုးဝါးေတြ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကို ေဆးေၾကာပစ္ရတာေပါ့။ ဒါမွ ႏွစ္သစ္မွာလန္းဆန္းၿပီး သန္႔သန္႔ စင္စင္နဲ႔ ျပန္စႏိုင္မွာေပါ့”

ထိုအထဲတြင္ သုစႏၵာသေဘာအေတြ႕ဆံုးမွာ တခ်ဳိ႕လူေတြေျပာၾကသည့္ “သိပ္ပူတယ္မဟုတ္လား။ ဒီလိုေအးေအာင္မလုပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္ေနလုိ႔မရေတာ့ဖူးေလ” ဟူေသာစကားပင္ျဖစ္ေလသည္။

ကား၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ၊ ၾကမ္းျပင္၊ အဝတ္အစားမ်ား အားလံုးေျခာက္ေသြ႕သြားေတာ့မွ သုစႏၵာသည္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဂ်ာမဏီရွိ သူမ၏ မိသားစုထံ စာေရးရေလသည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေရးရမည္။ သူမသည္ တခ်ိန္လံုးတြင္ သေဘာက်ေနေသာ ပြဲေတြအေၾကာင္းသူတုိ႔ သိရေအာင္ ေရးျပရမည္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူမႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း သူတုိ႔မိသားစုကေတာ့ ဒီသၾကၤန္ပြဲကို နားလည္ႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္ဖူး ဆိုတာ သူမသိေနခဲ့ေလသည္။ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား သူတုိ႔အေပၚ ေရပံုးႀကီးျဖင့္ေလာင္းခ်လိုက္လွ်င္ သူတုိ႔မည္သုိ႔မ်ားျပန္လည္ တုန္႔ ျပန္ၾကမွာပါလိမ့္ဟု သူမေတြးၾကည့္ၿပီး ျပံဳးမိရေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ