>
(ရွင္မေရ … ဒီအေကာင္ကို ၾကြပ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ေဟ့ …)
ဆင္းရဲတြင္းနဲ႔ အာဏာရွင္တစု
ေဒါက္တာ ေမာင္ဘခ်စ္
စက္တင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၀
တေန႔သ၌ ေမာင္ဘခ်စ္၏ေဂဟာသို႔ မိတ္ေဆြရင္းျဖစ္သူ ေဂ်ာ္နီအာင္ဘု ေရာက္ခ်လာသည္။
“ေအာင္ဘုေရလာထိုင္၊ ေရသန္႔ေတာ့ရွိတယ္။ ဘံုဘိုင္က ထည့္ထားတာ”
“မင္းကလဲကြာ အေတာ္ကပ္ေစးကုပ္တာပဲ၊ ဘာလို႔ေရသန္႔ဘူးေတြ မဝယ္ရတာလဲ”
“ေရသန္႔ဘူးဆိုတာ အေဆာင္အေယာင္ကြ၊ ဒီကေရဟာ သန္႔ေနၿပီးသားပဲ။ မင္းလိုေပါ့၊ ေဂ်ာ္နီဆိုတာ မင္းေတာက နာမည္မွ မဟုတ္တာပဲ၊ ေဂ်ာ္နီလို႔လုပ္လိုက္တာနဲ႔ ေအာင္ဘုဟာ ေျပာင္းသြားတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါက ပညတ္ေတြပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ ေမာင္ဘခ်စ္ရယ္။ ေဂ်ာ္နီဆိုတာ ဒီကလူေတြ ေခၚရလြယ္ေအာင္လို႔ပါ။ ငါ့ကိုေရာက္ခါစက ေကယင္မေလးေတြ ဘု .. ဘု လို႔ေခၚရင္ လူက ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဘု က ဘူး ဘူးလို႔ အသံထြက္ေနတယ္ေလ ဟဲ ဟဲ”
“ဒါကေတာ့ ကုန္ကိုျမင္ရင္ အစုန္လား အဆန္လားဆိုတာ သိတာပဲ၊ ဘူး ဆိုလည္း ဘူးလိုက္ေပါ့ကြာ၊ မွန္တာေျပာတာပဲ”
“အင္း … မွန္တာေျပာတာကို မႀကိဳက္ဘူးကြ။ ငါ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက မုန္႔ဟင္းခါး အရမ္း ႀကိဳက္တယ္။ ဘူးေက်ာ္နဲ႔မွ စားတယ္။ ဆိုင္ေရာက္ရင္ ေကာင္မေလးေတြက အကိုႀကီး ဘာနဲ႔စားမလဲ ဆိုရင္ ငါက ဘူးေက်ာ္နဲ႔လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ၾကာေတာ့ ငါက မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲဆိုရင္ သူတို႔က ငါ့ကို ေမးတယ္။ အကိုႀကီး ဘူးလား တဲ့။ ပထမေတာ့ ေအးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ ေဘးက လူေတြက ျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ငါလည္း ရွက္လာတာေပါ့”
“ဒါနဲ႔”
“မုန္႔ဟင္းခါးေတာင္ ျပတ္သြားတာ ။ ခု ဒီက ေစ်းေရာင္း ပြဲေတြမွာေတာ့ စားတယ္။ ပဲေက်ာ္နဲ႔ပဲ စားေတာ့တယ္ကြ”
“မင္း ကံေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဆို မင္းခုေလာက္ဆိုရင္ တခုခုျဖစ္ၿပီ”
“ဘာလဲ၊ အမတ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေရြးခံေနရၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
“မင္း အေရြးခံေတာ့ အရံေခြးေပါ့ကြာ”
“အရံေခြးေတာ့ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ေမာင္ဘခ်စ္ရာ”
“တခုခုျဖစ္မယ္လို႔ ငါေျပာတာက ရန္ကုန္က အေၾကာ္ေတြ မဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္ထားလို႔ မင္း ေရာဂါရၿပီး တခုခုျဖစ္ေနမွာကိုေျပာတာ”
“ေဟ၊ အေၾကာ္ေတြက စားအုန္းဆီသံုးတာ ငါ သိတယ္။ ဝက္ဆီေရာတယ္။ ေစ်းေပါေပါ ေရာင္းရတာကိုး”
“ခု ဒါေတြတင္ဘယ္ကမလဲ။ ေရသန္႔ဘူးေတြကိုပါထည့္ၿပီး ဆီလုပ္ပစ္လိုက္တယ္”
“ ေဟ၊ ဟုတ္လား။ ပလပ္စတစ္ေတြကို ေၾကာ္ပစ္လိုက္တယ္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ကြ၊ ပလပ္စတစ္ကို ဆီထဲထည့္ေက်ာ္ေတာ့ ပလပ္စတစ္ဆီထဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒီအခါဆီဟာ ပိုၿပီး အေၾကာ္ခံတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆီရဲ႕ ဆူမွတ္ျမင့္သြားတာကိုး”
“ဘယ္လို ဘယ္လို”
“ဥပမာ ေရထဲကို ဆားထည့္လိုက္ရင္ ေရခဲမွတ္ နိမ့္သြားတယ္ကြ။ ဒါကို (Depression of Freezing Point) လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ ဆားပါတဲ့ေရဟာ ဆူမွတ္ျမင့္သြားတယ္။(Elevation of Boiling Point) ေပါ့။ ပလပ္စတစ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဆီဆိုရင္ အပူခ်ိန္ အေတာ္ျမင့္ျမင့္ေရာက္တဲ့အထိ မဆူေသးဘူး။ ေၾကာ္လို႔ရမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ အေၾကာ္ေတြဟာ ၾကြပ္မွာပဲ၊ ရြမွာပဲ အေသအခ်ာေပါ့”
“ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္ေတြထဲ အဲဲဒီပလပ္စတစ္ေတြ ပါမလာဘူးလား၊ ေရာဂါေကာမျဖစ္ဘူးလား”
“ပလပ္စတစ္ နည္းနည္းေတာ့ ပါလာမယ္။ ေရာဂါလည္းျဖစ္မွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေရာဂါေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းမျဖစ္ဘူး”
“ဘာလဲ ေမာင္ဘခ်စ္။ တို႔ျမန္မာေတြ ေရာဂါၿပီးကုန္လို႔လား”
“ျမန္မာေတြဟာ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာထဲ ေရာဂါမ်ဳိးစံု ေမြးထားၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပလပ္စတစ္လို ဆီကရတဲ့ေရာဂါက ကင္ဆာလိုေရာဂါမ်ဳိးကြ၊ ခ်က္ခ်င္း မေပၚဘူး။ ေနာက္မွ ေသတာ။ အစားအေသာက္ေတြမွာ အေရာင္ဆိုးတယ္။ အဆိပ္ေတြ ေရာတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးကို ဆင္းရဲျခင္းကရတဲ့ေရာဂါလို႔ ေခၚရမွာေပါ့”
“ဘာ ဆင္းရဲျခင္းကရတဲ့ေရာဂါ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဆင္းရဲေတာ့ မဟုတ္တာေတြ အေရာအေႏွာေတြ ပါလာတာေပါ့”
“ငါ ၾကားဖူးေတာ့ ဒါဟာ ဝိသမလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေလာဘတက္လို႔ ျဖစ္ရတာပဲဆို”
“ေအး အရင္ မဆလ လက္ထက္က ဒီလိုပဲ ေသြးထိုးထားတာရွိတယ္။ လူေတြဟာ ဆင္းရဲေတာ့ ေစ်းႀကီးရရင္ ဝယ္မစားႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္က ေစ်းေပါေအာင္ အေရာေတြ ထုတ္ရတာကြ။ တကယ္လို႔ ခ်မ္းသာရင္ ဘာမွဒီလိုျပႆနာ မေပၚဘူး။ ဆင္းရဲတာ အစိုးရေၾကာင့္ ဆိုတာကို မေပၚလြင္ေအာင္လို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကို အျပစ္တင္တဲ့ကိစၥကြ”
“ေမာင္ဘခ်စ္ရာ၊ မင္းက ဘာျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရကိုပဲ ၾကံဖန္အျပစ္တင္ေနသလိုပဲ”
“ငါလည္း အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူကို ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဆင္းရဲတာဟာ သူ႔အမွားလို႔ ေျပာႏိုင္တာပဲေလ။ တို႔တေတြ လံကြတ္တီပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲၾကလဲ၊ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ခဲ့ရလဲ”
“မင္းဟိုမွာတုန္းက စားရမဲ့ျဖစ္ေပမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘီအီးတို႔ ေတာတို႔ေတာ့ ေသာက္ႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား”
ေမာင္ဘခ်စ္သည္ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေထြးညိဳကို သတိရေနမိသည္။ ေထြးညိဳဆိုသည္မွာ ေတာအရက္ ျဖစ္သည္။ အင္မတန္ ေပါပါသည္။ ဒီေလာက္ေကာင္းၿပီး ဒီေလာက္ေပါေအာင္ ဘယ္လို ေရာင္းႏိုင္တာလဲ။
“ေစ်းႀကီးလို႔ေတာ့ျဖင့္ ေတာသားေတြ ဘယ္ဝယ္ေသာက္ႏိုင္မလဲကြ။ ေတာအရက္က ေရသန္႔ထက္ ေတာင္ ေပါေသးတယ္ကြ။ တပိုင္းေလာက္ေသာက္လိုက္ရင္ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားတာပဲ။ ဘာလုပ္ထားလဲ သိလား၊ ရာဘာဖိနပ္ ျဖတ္စေတြကို ကေဇာ္ထဲ ထည့္ေဖာက္တယ္။ ဖားျပဳတ္ ထည့္ခ်က္တယ္။ ေနာက္ အင္ဒရင္းပိုးသတ္ေဆးကို ႏွီးဖ်ားေလးတတို႔ ထည့္တယ္။ တခါတခါ မီသေနာလည္း နည္းနည္း ေရာေပးလိုက္တာပဲ”
“ဘုရား ဘုရား”
“ဘုရားမတနဲ႔ ေအာင္ဘု၊ အရက္သမားေတြ ဘုရား တရားနဲ႔ ေဝးတယ္ကြ၊ ေက်ာ္သူတို႔ သန္းျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔သာ နီးတာ။ သူတို႔က အရက္ေသာက္ေလ၊ နားေရးကူညီမႈအသင္းက အလုပ္႐ႈပ္ေလပဲကြ”
“သူတို႔က ဒီပိုးသတ္ေဆးေတြ ဘာေတြညာေတြကို ဘာေၾကာင့္ထည့္ရတာလဲ”
“အဲဒါေတြက အဆိပ္ေတြကြ (Toxin) လို႔ ေခၚတယ္။ အဆိပ္ေတြဟာ အရက္ထဲ ေပ်ာ္ဝင္လြယ္တယ္။ နည္းနည္းနဲ႔ ထိတယ္။ ရွတယ္။ အမူးလြယ္တယ္၊ အရက္သမား ေႁမြကိုက္ရင္ အဆိပ္တက္ ျမန္တယ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္ ေသရည္ေသရက္ လို႔ ေခၚတာ”
“ဒါ ဆင္းရဲလို႔ျဖစ္ရတဲ့ ေရာဂါေတြဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ေရာဂါနည္းမွာေပါ့ ဟုတ္လား ေမာင္ဘခ်စ္”
“ေအး မင္းေျပာလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ ငါ သတိရတာက စေျပာမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစားေတြဟာ ခုေခတ္မွာေပၚတဲ့ ကုန္တိုုက္ေတြကေန အစားအေသာက္ေတြ ဝယ္စားတတ္တယ္”
“ငါလည္း သိတယ္။ ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြေလကြာ။ သူတိုကဟာ ကုန္တိုက္ေတြမွာ ခပ္တည္တည္ ေစ်းဝယ္ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္တဲ့လူေတြ တည္ေထာင္ထားတာ၊ စစ္တီးမတ္တို႔ အိုးရွင္း၊ ေအရွားလိုက္တဲ့ ကြ၊ ဂ်မ္းရွင္းအိပ္ တို႔ စိန္ေဂဟာ တို႔လည္း ရွိတယ္ေလ။ ခု ေမာ္တင္ဆိုတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီးေတာင္ ထပ္ဖြင့္ဆိုပဲ”
“ေအး၊ ေခတ္မီတိုးတဲ့ႏိုင္ငံဆိုေတာ့ ကုန္တိုက္ေတြရွိရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီက အစားအေသာက္အမ်ားစုဟာ စင္ကာပူ မေလးရွား ထိုင္းတို႔ဆီက ရက္လြန္ပစၥည္းေတြကို ျပန္ထုပ္ ထားတာေတြကြ”
“တကယ္”
“ဟုတ္တယ္။ ဒါမွလည္း ေစ်းေပါမွာေပါ့။ ေခ်ာ့ကလက္တို႔ မုန္႔ဘူးတို႔ကအစေပါ့ ေအာင္ဘုရ”
“အင္း တေလာကလည္း တ႐ုတ္ ႏွိပ္စက္ေသးတယ္။ မယ္လမင္း ေတြကို ႏို႔မႈန္႔ေတြမွာ ေရာထည့္တယ္”
“ဒါေတြကို ဂ်ာနယ္ေတြက မသိဘူးလား၊ မေရးဘူးလား”
“ေရးတာေပါ့ကြ၊ ဒါေပမယ့္ စာေပစိစစ္ေရးက ပယ္တယ္ေလ။ စာေစာင္ေတြက သက္ေသျပၿပီး ေရးတာပဲ။ မရဘူး။ ကုန္တိုက္ေတြမွာ ဒီလိုလုပ္စားေနတာ စစ္အစိုးရ အသိုင္းအဝိုင္းကလူေတြ မဟုတ္လား”
“ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ လူေတြပါလား”
“လူေတြ ေသကုန္ၿပီး ငေတတေယာက္တည္း မာေနလို႔ေကာ ဘာမ်ားထူးမွာလဲ ေအာင္ဘုရာ။ ခု ကားေတြဆိုရင္လည္း အေဟာင္းေတြကို မတန္တဆ ဒဏ္႐ိုက္ၿပီး လိုင္စင္ခ်ေပးတယ္။ ဒဏ္ေၾကး အတြက္ ညိႇရတယ္ေလ။ ညိႇတယ္ဆိုတာ မင္းတဝက္ ငါတဝက္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့”
“အင္း … ငါးလာပို႔တဲ့ တံငါ ပံုျပင္ထဲကလို မင္းတဝက္ ငါတဝက္ဆိုရင္ ေကာင္းမွာလားပဲ”
“ဘယ္လို ဘယ္လို၊ ေအာင္ဘုလည္း အလာႀကီးပါပဲလား၊ ဆိုပါဦး”
“ငါ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလကြာ။ တခါက ဘုရင္ႀကီးတပါး ရွိတယ္။ ငါး အင္မတန္ ႀကိဳက္တယ္။ တရက္မွာ မိုးႀကီးေလႀကီးက်လို႔ ဘယ္တံငါမွ ငါးမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါးရတဲ့ တံငါက ငါးႀကီး တေကာင္ကိုဆြဲၿပီး နန္းေတာ္လာပို႔တယ္”
“ကပ္ဖားရပ္ဖား လုပ္ရွာတယ္”
“ဆုေတာ္ေငြ လိုခ်င္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ပဲ နန္းေတာ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးမွဴးက ဝင္ခြင့္မျပဳဘူး”
“ငါးထဲမွာ ဗံုးပါလားမွ မသိတာပဲ၊ စက္ထဲထည့္မရွာဘူးလား”
“ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ။ တံခါးမွဴးက ေဟ့ေကာင္ မင္းဆုရမွာ ေသခ်ာတယ္။ မင္းတဝက္ငါတဝက္ ဘယ့္ႏွယ့္လဲလို႔ ညိႇတယ္။ တံငါသည္လည္း ေခါင္းညိႇတ္ၿပီး အထဲဝင္သြားတယ္။ ဘုရင္က သေဘာက်ၿပီး ‘ေဟ့ ဆုေတာ္ေပးမယ္။ မင္းဘာ လိုခ်င္လဲ’ လို႔ ေမးတယ္။ တံငါက ႀကိမ္ဒဏ္ ၁ဝဝ သာေပးပါလို႔ ေတာင္းတယ္”
“ဟာ၊ စင္ကာပူမွာသာဆို ဒီေကာင္ ေသၿပီ”
“ဘုရင္က ေကာင္းၿပီဆိုၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္ ၁၀၀ ႐ိုက္ေစတယ္။ အခ်က္ ၅ဝ ျပည့္တဲ့အခါ ေျပာတယ္။ က်န္ ၅၀ ကို ကြၽန္ေတာ့္ပါတနာကို ေပးပါ ဆိုေတာ့ ဘုရင္က ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးတယ္။ တံခါးမွဴးကို ေခၚျပေတာ့ ဘုရင္ အေတာ္စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံခါးမွဴးကို ႀကိမ္ဒဏ္ ၅ဝ ခ်ၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တံငါကို တံခါးမွဴးခန္႔လိုက္တယ္တဲ့”
“ေၾသာ္ ေအာင္ဘု၊ ေအာင္ဘု။ ဒီေနရာမွာ မင္းမွားသြားၿပီ”
“မမွားပါဘူး ေမာင္ဘခ်စ္ရာ၊ ငါ ငယ္ငယ္က ဒီလိုသင္ရတာပဲကြ”
“ေအး ခုေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ေအာင္ဘုေတာင္ ေဂ်ာ္နီေအာင္ဘု ျဖစ္လာတာပဲ မဟုတ္လား။ မင္းေျပာတဲ့အထဲမွာ ဘုရင္ႀကီးစိတ္ဆိုးသြားတဲ့အထိ မွန္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘုရင္က သူ႔တံခါးမွဴး လာဘ္စားတာသိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားတာေပါ့”
“ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ တံငါသည္က တံခါးမွဴးကိုေခၚလိုက္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ စိတ္ဆိုုးသြားတယ္။ ‘ဒီတံခါးမွဴးဆိုတာ ငါ့ေျမး ေျမာက္မူးလဲရဲ႕ ရည္းစားရဲ႕ အေဖရဲ႕တဝမ္းကြဲ။ မင္း သူ႔ကို ေစာ္ကားတယ္’ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ တံငါက ‘မဟုတ္ရပါ သူ လာဘ္စားတယ္။ ဥပေဒအရ အေရးယူပါ’ လို႔ ေျပာေတာ့ ဘုရင္က ‘ဥပေဒက မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ တံငါသည္ကို ေထာင္ ၃၅ ႏွစ္ခ်ေစလို႔ အမိန္႔ခ် လိုက္တယ္”
“ယုတၱိမရွိလိုက္တာ၊ ဘာအမႈနဲ႔ ခ်မွာလဲ”
“မေန႔က ဖမ္းထားတဲ့ ငါးကို ေရခဲစိမ္ျပီး လာပို႔တဲ့ အမႈေပါ့ကြ။ ငါးဟာ ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ။ Expire ျဖစ္ေနလို႔တဲ့ ကြ။ မွတ္ပီလား”
“ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား ေမာင္ဘခ်စ္ေရ”
“ဒိထက္ေတာင္ပိုေသး”
(သရုပ္ေဖာ္ ဘီရုမာ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
