>
ဒီဇင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၁
ျမန္မာကဗ်ာေတြထဲမွာ ကဗ်ာသမိုင္းရဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႕တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ ခ်ဳိးေကြ႕သြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့့ ကဗ်ာမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အဲဒီကဗ်ာက ခင္းလိုုက္ေဖာက္လိုက္တဲ့ လမ္းသစ္အတိုင္း ေနာက္ပိုင္းကဗ်ာေတြက ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာၾကတဲ့သေဘာကို က်ေနာ္ဆိုလိုတာပါ။ ဒီကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အေၾကာင္းအရာဟာ သူ႔အရင္ေပၚခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔လံုးဝမတူေတာ့ပဲ အစဥ္အလာေဟာင္းက ႐ုန္းထြက္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာသစ္အမ်ဳိးအစားသေဘာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အဲသလို ခ်ဳိးႏုိင္ေကြ ့ႏုိင္တဲ့ ေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္မွာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာရပ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေခတ္ေျပာင္းကဗ်ာတပုဒ္္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း အတတ္ပညာတခုတည္း ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာတခုတည္း သစ္လုိ႔ ေျပာင္းလုိ႔ ခ်ဳိးလုိ႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အတတ္ပညာေကာ အေၾကာင္းအရာပါ ေျပာင္းလဲရတဲ့လကၡဏာရွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အကာနဲ႔ အႏွစ္ သုိ႔မဟုတ္ ထုနဲ႔ေဇာက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး ေျပာင္းရတာမ်ဳိးလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေျပာင္းလဲ ခ်ဳိးေကြ႕လုိက္တယ္ဆိုတဲ့ကဗ်ာမ်ဳိးမွာ သူ႔အေၾကာင္းအရာနဲ႔ သူ႔အတတ္ ပညာဟာ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနတာကို အေသအခ်ာေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခ်က္ကလည္္း တကယ့္ကို ထူးျခားေလးနက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာ ေတြလို အေၾကာင္းအရာသစ္ေပမယ့္ အတတ္ပညာကေဟာင္းေနျပန္တာမ်ဳိး၊ တခါ အတတ္ပညာက သစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာက ေဟာင္းေနတာမ်ဳိး။ အဲသလို ‘ပန္းအိုးနဲ႔ ပန္း↓ မကိုက္ညီ မလိုက္ဖက္တာမ်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔လံုးဝမတူတဲ့ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာေတြ လည္းရွိေနတဲ့ ဒီလိုကဗ်ာအမ်ဳိးအစားမ်ဳိးဟာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့ကဗ်ာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ကဗ်ာသမိုင္းအသစ္တခုကို ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ပြင့္ေအာင္ ဖြင့္ႏုိင္တဲ့ ဖြင့္ႏုိင္စြမ္းတဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ“ေဇာ္ဂ်ီ↔ ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို ေလ့လာၾကည့္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီဟာ “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ၁၉၂၈ ခုႏွစ္မွာ ေရးပါတယ္။ တကၠသိုလ္က ပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕ အေနာက္တိုင္းစာေပရဲ့ ေရးပံုဖြဲ ့ပံု ခံစားပံုေတြကိိုထိေတြ႕ခံစားရင္းက ျမန္မာကဗ်ာနဲ႔အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို စရနယ္ၿပီး ကဗ်ာအသစ္စမ္းသပ္ပံုေဖၚဖို႔လုပ္ၾကရင္း က “ပိေတာက္ပန္း↔ ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ေရးဖြဲ႕ႏုိင္လိုက္တာပဲလုိ႔ယူဆမိပါတယ္။ စရနယ္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက အေနာက္တိုင္းကဗ်ာကို ျမန္မာကဗ်ာနဲ႔ေရာစပ္တဲ့အခါ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုတူကူးခ်တာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားဟန္ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကို အေနာက္တိုင္းအတတ္ပညာနဲ႔တကယ့္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေရာၿပီး နယ္ ၿပီး စရနယ္ၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ေရးလိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ “အရိုးကို အရြက္မဖံုးေစတဲ့နည္း↔ကို အသံုးျပဳၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကိုေရးလိုက္တာပါ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႕လိုက္တဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ အထူးသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနဲ႔ အေတာင္တူ ငွက္မ်ားလုိ႔ဆိုရမယ့္ တကၠသိုလ္ပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕ကလည္း အေနာက္တိုင္းကဗ်ာအေရးအဖြဲ႕နဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျမန္မာ ကဗ်ာနယ္ပယ္ထဲ စမ္းသပ္ကိုင္းကူးလာေနၾကပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ဆရာ “မင္းသုဝဏ္↔ ပါပဲ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္လိုမွစိတ္အာသီသမက်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့နယ္ေျမေတြဆီ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဥပမာ အိမ္မွာေမြး တဲ့ ေၾကာင္၊ ဘဲ၊ အစရွိတဲ့ သတၱဝါေလးေတြကအစ ေခါင္းေပါင္းစ၊ ေရလႈိင္း၊ လတာျပင္၊ ျမက္ရိပ္သမား အစရွိတဲ့ ေလာကအဂၤါရပ္နယ္ပယ္ ထဲက အရာဝတၳဳအသီးသီးဆီကို အေတြးအျမင္ခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက အေနာက္တိုင္းမွာ ေရာ္မန္တိက ကဗ်ာဆရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ “ယိစ္↔တို ့ “ကိစ္↔တို ့“ဘိုင္ရြန္↔တို႔ရဲ႕ကဗ်ာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သဘာဝေလာကထဲ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ဝင္ၾက ႏႈိက္ၾကတဲ့သေဘာပါပဲ။ သူတို႔ဆီကနည္းကို ယူသံုးတာပါပဲ။ ဒီလို ရင္ခုန္မႈအသစ္ကို လူငယ္ေတြခံစားလာေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို ေရးတာပါ။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ ဟုိယခင္တုန္းကေတာ့ “ပိေတာက္ပန္း↔ကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက “ကံ့ေကာ္ပန္း↔ေလာက္ အေလးအနက္ မထားခဲ့ပါဘူး။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ရာသီႏွစ္ကူး တန္ခူးလဘြဲ႕ကဗ်ာေတြမွာ တစ္ရာသီထဲ ပြင့္တာခ်င္းအတူတူ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြက ပိေတာက္ပန္းကိုခ်န္လွပ္ၿပီး ကံေကာ္ပန္းကိုပဲ အျမဲတန္းလိုလို ထည့္ဖြဲ႕သြားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းႀကီးတခုလံုးေလာက္နီးနီး ပိေတာက္ပန္းကို ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္မခုန္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀) ဝန္းက်င္ ေလာက္အထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြဟာ ပိေတာက္ပန္းရနံ႔ကို ႐ွဴ႐ႈိက္က္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဂႏၵာ႐ုံအား မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။ ျမန္မာကဗ်ာ ထဲမွာ ေသာ္ကပန္းကအစ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္းအထိ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုၾကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ ဘယ္ကဗ်ာထဲမွာမွ မေတြ ့ၾကရပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မေတြ႕ရသေလာက္ပဲလုိ႔ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ၾက ကာမွသာ “စံုနံသာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့↔ရဲ့ “ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕↔ေလးခ်ဳိးကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ပန္းကို က်ေနာ္တို႔ေတြ႕ၾကရေတာ့တာပါ။ ဒါေပ မယ့္ အေမ့ခံပိေတာက္ပန္းဟာ ဦးေက်ာ့ရဲ့ေက်းဇူးနဲ႔ အေမ့ခံရက်ိဳးနပ္တယ္လုိ႔ေတာင္ ဆိုရမလားပါပဲ။ ဦးေက်ာ့က သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ ပိေတာက္ ပန္းကို “ပန္းတကာတို႔ရဲ့ဘုရင္↔ျဖစ္တယ္လုိ႔ေတာင္မွ ေနရာေပးဖြဲ ့ဆိုလိုက္ပါတယ္။
စံုနံ႔သာၿမိဳင္ဦးေက်ာ့ရဲ့လက္ထက္မွာ ပန္းတကာတို႔ရဲ႕ဘုရင္အျဖစ္ လူရာသူရာဝင္လာရတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ဟာ သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိ႐ုပ္ အျဖစ္ တဆင့္တက္ထူးကဲလာတာကို ေနာက္ပိုင္းမွာေတြ႕လာရပါတယ္။ ဒီလို သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိဘဝေရာက္ေအာင္ အသက္သြင္းေပး လိုက္သူကေတာ့ ေခတ္ဆန္းစာဆိုႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီပါပဲ။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းရဲ့အလွနဲ႔အနံ႔ေလာက္တင္ရပ္မေနပဲ ပိေတာက္ပန္းကို သက္မဲ့ကေနၿပီး သက္ရွိ ေလာကီသားတဦးအေနနဲ႔ တုိက္ရုိက္ေရးဖြဲ႕လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကို အေၾကာင္းအရာအရနဲ႔ အတတ္ပညာအရ ႏွစ္ခုစလံုးသစ္ေအာင္ ဖြဲ ့တာေတြ ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္ဆန္းကဗ်ာေခတ္တခုရဲ့ လမ္းမေဟာ္ ကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ေနာင္အခါ “သင္ခန္းစာတန္းဝင္ကဗ်ာ↔တပုဒ္ျဖစ္လာေစမယ့္ “ပိေတာက္ပန္း↔ကဗ်ာကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးဖြဲ႕ စဥ္က ဆရာက အသက္ (၂၀) ဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ၁၉၂၈ တကၠသိုလ္ ဘီေအတန္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း (၆၀၀) ေက်ာ္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ တကံ့ေကာ္ထဲေကာ္ၿပီး ကံ့ေကာ္ပန္းမွ ကံ့ေကာ္ပန္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကဗ်ာသစ္ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြလက္လွမ္းမမီတဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို ပန္းဘြဲ႕အသစ္စပ္ဆိုဖို႔ တမင္ေရြးခ်ယ္လိုက္ တာပဲလုိ႔ ယူဆလုိ႔ရေကာင္းရႏုိင္ပါတယ္။ ကဗ်ာအသစ္ကို ပန္းအသစ္နဲ႔ ေဖၚျပခ်င္တဲ့သေဘာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ပန္းအသစ္ကိုေတာ့ ေရြးၿပီးၿပီ။ ယခင့္ယခင္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ပန္းဘြဲ႕ေရးသလို ပန္းရဲ့အလွ ပန္းရဲ့ရနံ႔၊ အာသာဝတီ ႏြယ္နီနတ္ပန္း ေလာက္အထိ ျမင္လုိ႔ထိေတြ႕လုိ႔ရတဲ့ အဆင္းကိုသာဖြဲ႕တဲ့ ပန္းဘြဲ႕ကဗ်ာမ်ဳိးေရးလုိ႔ေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ကဗ်ာသစ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပန္းဘြဲ႕အသစ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ ရင္ခုန္သံလည္းသစ္ဖို ့လိုတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပန္းရဲ့အဆင္းကိုဖြဲ ့တာထက္ ပန္းရဲ့ အခ်င္းကို အဆင့္တဆင့္တိုးၿပီးဖြဲ ့မွ ျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးမိေကာင္းေတြးမိပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အသက္မဲ့တဲ့ ပိေတာက္ပန္းကို “သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမိို ့↔ ဆိုတဲ့စာတေၾကာင္းထဲနဲ႔ အဝိညာဏအေနအထားကေနၿပီး ဝိညာဏအေနအထားအထိ ပိေတာက္ပန္းကို တင္စားဖြဲ႕ ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ပိေတာက္ပန္းဟာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာထဲမွာ အသက္မဲ့ရာကေန အသက္ရွိတဲအမိ်ဳးအစားျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာကိုဖတ္တဲ့အခါ ပိေတာက္ပန္းကို သနားစရာ ခ်စ္ခင္စရာ ဂရုဏာသက္စရာ အသက္ရွိတဲ့ပန္းကေလးအျဖစ္ ရင္ခုန္မႈအသစ္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိေစပါေတာ့တယ္။ ပန္းကေလးကလွလိုက္တာ ေမႊးလုိက္တာဆိုတာေလာက္ နဲ႔ ရပ္မေနေတာာ့ပဲ ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားယူရတဲ့ သက္ရွိပန္းကေလး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ္ရဲ့ ရင္ခုန္သံအသစ္ကို က်ေနာ္တို ့ ေကာင္းေကာင္းခံစားလုိ႔ရလိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့အေၾကာင္းအရာအသစ္ကို က်ေနာ္ေျပာတာပါ။
ေနာက္တခု ထူးျခားတဲ့အခ်က္ရွိပါေသးတယ္။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အတတ္ပညာအသစ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ပံုသ႑ာန္အသစ္ကိစၥျဖစ္ပါ တယ္။
ကဗ်ာတပုဒ္ကို လူေတြ ယခင္ကထက္ပိုၿပီး ခံစားနားလည္ႏုိင္ဖို႔ဆိုရင္ လူေတြနဲ႔လက္ေတြ႕က်က် ထိကပ္နီးစပ္တဲ့ “ဟန္နဲ႔သ႑ာန္↔ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သည္ေတာ့ကာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူေရွ႕ကေလ်ာက္လာေနတဲ့ အႏုပညာရွင္ ရုပ္ေသးဆရာ “ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွ↔ကို သတ္ိထားမိဟန္တူပါတယ္။ လူေတြနဲ႔အကြၽမ္းတဝင္ရွိလာေနတဲ့ သံခ်ဳိဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွရဲ့ သံခ်ဳိကဗ်ာေတြကို သတိထားမိဟန္ တူတယ္။ ရုပ္ေသးဆရာ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွက ရုပ္ေသးဆရာအျဖစ္နဲ႔ လူထုထဲဆင္းတဲ့အခါ လူေတြရဲ့နားထဲ အလြယ္တကူနဲ႔အဆင္ ေျပေျပ နားဝင္ေစတဲ့ ခ်ဳိလည္းခ်ဳိ ျမလည္းျမတယ္လုိ႔ဆိုႏုိင္တဲ့ သံခ်ဳိစပ္ကဗ်ာေတြကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သတိျပဳမိဟန္တူပါတယ္။ သည္လိုနဲ႔ပဲ ပိေတာက္ပန္းကို လူေတြ စာနာစိတ္ျဖစ္လာေအာင္ သံခ်ဳိစပ္နည္းကိုသံုးၿပီး ပိေတာက္ပန္းဘြဲ ့သံခ်ဳိစပ္ကဗ်ာကို ေရးပါေတာ့တယ္။ တခါ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပံုသ႑ာန္သစ္ဘယ္ျဖစ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သံခ်ိဳစပ္ကဗ်ာဆိုတာ ဟိုတုန္းက ကဗ်ာဆရာေတြ သူလိုငါလို ေရးႏုိင္တဲ့အေနအထားမွာရွိတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆရာက ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕ကဗ်ာကို ေျခေတြလက္ေတြတပ္တဲ့အခါ လူေတြနဲ႔လည္း ပိုၿပီးနီးစပ္ေစမယ္၊ ကဗ်ာ့မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကိုလည္း ပိုၿပီးခ်ဲ႕ထြင္လိုက္ရာေရာက္ေစဖို ့လူေတြေန ့စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ “စကားေျပာ စာဟန္↔ကို ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြအျဖစ္ အသံုးျပဳပါေတာ့တယ္။ လူေတြေန႔စဥ္ေျပာဆိုေနတဲ့ လူထုသံုးစကားေျပာေလသံကို ယူသံုး လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာျဖင့္ ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းၿပီးရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီပဲဆိုတဲ့ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္္ေအာင္ျဖစ္ေစတဲ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာတီထြင္မႈကို ဆရာက ေအာင္ျမင္စြာေဆာင္ရြက္လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အဖြင့္နိဒါန္းပါဒ ျဖစ္တဲ့ “မခူခ်င္စမ္းပါနဲ႔↔ ဆိုတဲ့ ပါဒတခုထဲနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ျမန္မာကဗ်ာနယ္ပယ္တခုလံုးကို ဂယက္လႈိင္းေတြ တဝုန္းဝုန္းရုိက္ခတ္လိုုက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ျမန္မာကဗ်ာအမ်ားစုႀကီးဟာ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာက ခင္းေပးေဖါက္ေပးတဲ့လမ္းအတိုင္း ဆက္လက္ ေလ်ာက္လွမ္းလာလိုက္တာ “ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္↔ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေခတ္တခု ထူေထာင္ႏုိင္တဲ့အထိ တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာဟာ ေခတ္စမ္းကဗ်ာေခတ္ရဲ့တံခါးကို ဆြဲဖြင့္မိသလို ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ရင္ခုန္သံအသစ္နဲ႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ကို ခူးယူႏုိင္ခြင့္ရ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ လည္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ့ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ထဲနဲ႔ ေခတ္စမ္းေခတ္တခုလံုး ပိေတာက္ပြင့္သစ္ရနံ႔ေတြ ေမႊးျမႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆႏုိင္ပါ တယ္။ ။
ကိုးကား။ ။
(၁) ျမန္မာစာေပညြန္ ့ေပါင္းက်မ္း (ပ+ဒု)
(၂) ေဇာ္ဂ်ီ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္
(၃) ျမန္မာစာ မိတ္ဖြဲ ့(တိုက္စိုး၊ မင္းယုေဝ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
