>
ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၁
၁၉ ဇူလိုင္ လူထုတိုက္ပြဲတပ္ဦးက်ဳိးအၿပီးမွာ စစ္အာဏာရွင္ န၀တရဲ႕ လူဖမ္းပြဲေတြ ၿခိမ့္သဲက်င္းပပါေတာ့တယ္။ သမိုင္းအရ အစဥ္အလာ လည္းရွိ၊ စစ္အုပ္စုကုိ သမိုင္းအရေရာ တိုက္ပြဲအရပါ အႏၱရာယ္ေပးႏိုင္မယ့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အဓမၼဖ်က္သိမ္းတာ၊ ဖမ္းဆီးတာေတြ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာလို ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္လာခဲ့ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ က်င့္သံုးတယ္။ ပဲခူးတုိင္း ေ၀ါနယ္မွာ လယ္သမားေတြကို ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးကာ တာ၀န္ေက် စပါးကို အတင္းအက်ပ္ေရာင္းခုိင္း ၀ယ္ယူေနတယ္။ ဒါကို ေက်ာင္းသားပါတီ ဥကၠ႒က ကန္႔ကြက္စာကို ကုိယ္တိုင္လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ ေ၀ပါတယ္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ပါတီ႐ံုးခြဲေတြကိုလည္း ကန္႔ကြက္စာကုိေကာ္ပီကူးၿပီး လူထုထံျဖန္႔ေ၀ဖို႔ ဌာနခ်ဳပ္မွ ညႊန္ၾကားလာပါတယ္။ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့လို႔ ဇာတိနယ္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ၀င္ ၁၀ ဦးရွိရာမွာ ၿမိဳ႕နယ္ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ၇ ဦး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရပါတယ္။ ပုဒ္မေတြကေတာ့ ပံုႏွိပ္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၀ နဲ႔ ၅၀၅ (ခ) ပါ။ ထိုအခ်ိန္က ၿမိဳ႕ကေလး မွာ စစ္ခုံ႐ံုးဖြင့္မထားပါဘူး။ စစ္တပ္တပ္ရင္းအေျခစိုက္ရာၿမိဳ႕မဟုတ္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဗဟိုညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္က လိုက္နာေဆာင္ရြက္ရာမွာ ၿမိဳ႕နယ္ပါတီ စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီအတြင္း အေတြးအေခၚ လႈပ္ရွား မႈလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ရန္သူကဖမ္းဆီးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတာပါပဲ။ ဗဟိုညႊန္ၾကားခ်က္က သေဘာထားဘယ္လို ရွိပါသ လဲေပါ့။ ဒီအခါမွာ ဥကၠ႒နဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးလုပ္သူက ဖမ္းတာက ရန္သူ႔အလုပ္၊ ကန္႔ကြက္စာျဖန္႔ေ၀ရမွာက ၿမိဳ႕နယ္ပါတီ႐ံုးေတြရဲ႕အလုပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးရဲ႕က်င့္၀တ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ၀င္ အားလံုးသေဘာတူၾကတယ္။ ပထမ ဥကၠ႒ အပါ အ၀င္ ရဲေဘာ္ေလးဦး ဖမ္းဆီးခံရတယ္။ (ဥကၠ႒ ရဲေဘာ္အံ့ေဇာ္၊ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေမႊး၊ ရဲေဘာ္ေက်ာ္တင့္ေမာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တင္ႏိုင္ထြန္း ( လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ က်ဆံုး) တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ပုံႏွိပ္ပုဒ္မ ၂၀ နဲ႔ပါ။ ေနာက္တသုတ္က မိမိကုိယ္တိုင္ျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ မဟာမိတ္ ပါတီေတြျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီမွ အတြင္းေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေအးသန္းရယ္၊ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ စည္း႐ံုးေရးမွဴး ရဲေဘာ္ က်ဴရွင္ဆရာ ဦးထြန္းျမင့္ေအာင္ရယ္ စုစုေပါင္း သံုးဦးအမႈတြဲျဖစ္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅၀၅ (ခ) ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ တတိယအသုတ္က်ေတာ့ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေက်ာ္တင့္ဦး အဖမ္းခံရပါတယ္။ သူကေတာ့ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး ရဲေဘာ္ ေဇာ္ေဖႏွင့္ အမႈတြဲျဖစ္ပါတယ္။ ပုဒ္မ ၂၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္က်ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ၀င္ ရဲေဘာ္ဂ်ပန္ႀကီး (ေခၚ) ေက်ာ္မ်ဳိးသန္႔နဲ႔ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီက ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေက်ာ္ဇံလွတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဂ်ပန္ႀကီးေခၚ ေက်ာ္ မ်ဳိးသန္႔ဟာ မအူပင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာပဲ အသည္းထဲ ၀မ္းကိုက္ပိုး၀င္ေရာဂါနဲ႔ က်ဆံုးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက အေတြးအေခၚကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားပါတီရဲ႕ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးက စည္း႐ံုးေရးမွဴးေတြ အခုလို လယ္သမား ေတြဖက္က ရပ္တည္ စာျဖန္႔ေ၀လို႔ ဆက္တိုက္ဖမ္းဆီးခံေနရတာကို အခ်ဳိ႕က ဒီလုပ္ရပ္နဲ႔တိုက္ပြဲပံုသဏၭာန္ဟာ မွားတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ရင္ ဘာမွလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အျပင္မွာ အမ်ားႀကီးလုပ္လို႔ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဒါဟာ ေျမေပၚပါတီတရပ္ရဲ႕ ပါတီ၀င္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ကိုနာခံၿပီး အျပင္မွာလုပ္ရမယ့္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ကို လုပ္တာျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ပါတီ၊ ကိုယ့္တာ၀န္၊ ကိုယ့္လုပ္ဟန္အေပၚမွာ အေတြးရွင္း၊ အျမင္ရွင္း ရပ္တည္ခ်က္ ရွင္းေနဖို႔လုိတယ္လို႔ အားလံုးကခံယူၾကပါတယ္။ က်န္သံုးေယာက္က သူတို႔လည္း စာဆက္ျဖန္႔မယ္။ သူတုိ႔လည္း ဖမ္းရင္ခံ မယ္ဆိုလို႔ တားရပါေသးတယ္။
အခ်ဳပ္၀င္စာလာေတြ႕သူေတြနဲ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပရတယ္။ ဒါေလာက္ဆို ဒုိ႔ၿမိဳ႕နယ္က ဗဟိုညႊန္ၾကားခ်က္အေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ၿပီ။ က်န္သံုးေယာက္က ပါတီကုိ ဆက္သယ္ေဆာင္ပါေပါ့။ သူတို႔က အမ်ားဆံုးျဖတ္ခ်က္မို႔သာ လုိက္နာၾကတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မေက် နပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း၊ တန္ဖိုးထားစရာေကာင္းတဲ့ တုိက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းသား စိတ္ဓာတ္လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ စီရင္ခ်က္ ခ်ၿပီး ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္ေတာ့ မအူပင္အက်ဥ္းေထာင္မွသည္ တြံေတး ေရႊသူေဌး ရဲဘက္စခန္း၊ ယင္းမွသည္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေထာင္ထဲစတင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိတ္ဆက္ခံရတာက အက်ဥ္းသားမွတ္ပံုတင္ရာမွာ အမႈအမည္ကို အေမးခံရတာပါပဲ။ ဘာမႈလဲလို႔ ေမး ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမႈလို႔ေျဖတယ္။ တကယ္လည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ ေထာင္ခ်ခံရတာကိုး။ ဒါကို ေဟ့ ဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးမႈမရွိဘူးကြ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ တဲ့သူေတြကို မဖမ္းဘူး။ အျပစ္ရွိတဲ့သူေတြကိုသာဖမ္းတာတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခု ဗိုလ္သိန္းစိန္ေျပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ဖမ္းတာမရွိဘူးဆိုတာ သိပ္ေတာ့ဆန္းလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ဆိုတာမ်ဳိးက ေျဗာင္လိမ္ရမွာကို မရွက္ မေၾကာက္ လုပ္၀့ံၾကသူေတြပဲ။ ဟစ္တလာမွ ဒီကေန႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြအထိပါပဲ။
စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္ခဲ့ရတာက မိမိရဲ႕ေက်ာင္းသားပါတီကိစၥပါ။ ေထာင္ထဲမ၀င္ရခင္မွာ ပါတီႏွစ္ျခမ္းကြဲဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥကၠ႒နဲ႔ အတြင္းေရးမွဴးေတြၾကား (ရဲေဘာ္ မိုးသီးဇြန္နဲ႔ ရဲေဘာ္မိုးဟိန္း၊ ရဲႏိုင္ေအာင္တို႔အၾကား) ျဖစ္တဲ့ျပႆနာမီးပြားကေလးေတြက စတယ္လို႔ သဲ့သဲ့ၾကားေနခဲ့ပါတယ္။ ဗဟိုကေန ဥေရာပက မီလိုဗန္ဂ်ီးလာစ္ရဲ႕ လူတန္းစားသစ္ (new class) ကို အေျခခံမွီျငမ္းထားတဲ့စာနယ္ေတြကို ျဖန္႔ေ၀လိုက္ကတည္းက တခုခုေတာ့ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲကထင္ျမင္ေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ `ႀကိဳးမဲ့ ေလတံခြန္´ စာတမ္း ထြက္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒လုပ္သူမွာ ေထာက္လွမ္းေရးကလုိက္ဖမ္းေနတဲ့အတြက္ ေတာခိုသြားၾကာင္းသိရတယ္။
၁၉၉၀ ေမလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ပါတယ္။ အင္နယ္ဒီ အျပတ္အသတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမွာ္ဘီ၊ ကိုကိုးကၽြန္း၊ မဂၤလာဒံု တုိ႔လို စစ္တပ္အေျခစိုက္ နယ္မ်ားမွာပါ ဒီမိုကေရစီက ျပတ္ျပတ္သားသား ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ေထာင္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ တီးတိုးေပး သတင္းစကားေတြ အရကို ဒီမိုကေရစီေအာင္ပြဲသတင္းေတြ ၾကားေနရတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ခေမာက္ကိုမဲထည့္ခဲ့သတဲ့။ သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူေတြပါပဲ။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဘီလူးဗီဇကို ကျပအသံုးေတာ္ခံပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားကို အေဆာင္၊ အက်ဥ္းတိုက္ေတြကေန ေခၚထုတ္လာပါတယ္။ ေျခက်င္း ႐ိုက္တယ္။ ညပိုင္းမွာ သီးသန္႔ ေဆာင္ကို ပို႔တယ္။ မနက္ မိုးမေသာက္မီ ၿမိဳ႕၊ နယ္ အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးဆီ ခြဲၿပီးပို႔လုိက္ၾကပါတယ္။ ဟုိတုန္းကလို ကိုကိုးကြၽန္း အက်ဥ္းစခန္းသာရွိေနခဲ့ရင္ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ကိုကုိးကြၽန္းကိုပို႔မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ န၀တစစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေစာေမာင္ရဲ႕ ကမၻာသိ ကတိစကားေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာတင္ ယံုတမ္းပံုျပင္ျဖစ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ `အ႐ူးသိုင္း ကတယ္´ လို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ၈၈၈၈ အေရး ေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕အဆက္ လူထုရဲ႕ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲျဖစ္တယ္။ တပ္ဦးပါတီဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အေထြ ေထြ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူဟာ ေနအိမ္မွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခံထားရတယ္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဟာ လူထုႀကီးရဲ႕တိုက္ပြဲ၀င္ ေအာင္ သီးေအာင္ပြင့္ျဖစ္တယ္။ ၁၉၉၀ ေအာင္ပြဲရလဒ္ကို ၿမဲၿမဲခိုင္ခိုင္ကိုင္စြဲရင္း ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကုိ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ ခ်ီတက္ ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ေအာင္ပြဲရလဒ္ကေန ဒီမိုကေရစီကို အိပ္မက္မက္ခဲ့တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကိုကိုင္စြဲၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုက ေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔ လြတ္ေတာ္ကိုယ္စားလည္မ်ားဟာ လူထုအတြက္ ဒီမိုကေရစီအေရးကို ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု တိုက္ပြဲ၀င္ၾကမလဲေပါ့။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ဂႏၵီခမ္းမမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးေဆာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလည္ေတြ အစည္း အေ၀းေခၚထားပါတယ္။ အဲဒီ ဂႏၵီခမ္းမ အစည္းအေ၀းကေန လူထုအတြက္ လူထုတင္ေျမာက္လိုက္တဲ့ လြတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစုိးရကုိ ဖြဲ႕စည္းေလမလား ။ န၀တရဲ႕ကတိစကားကို တရားမွ်တတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရဖြဲ႔စည္းျခင္းျဖင့္ လူထုကုိ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ကမ္းသို႔ ဦးေဆာင္ကာ ပို႔ေလမလား … ။ လူထုကလည္း ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းကလုိ ဒီမိုကေရစီ အစုိး ရသစ္ကုိ ၀ိုင္းရံဖို႔အသင့္၊ လိုအပ္ရင္ လူထုတိုက္ပြဲေတြ က်င္းပတိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ အဆင္သင့္ပါ။ ရင္ခုန္ရလြန္းတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ား ….။
ဂႏၶီအစည္းအေ၀းဟာ လူထုရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအတြက္ တိက်တဲ့ အေျဖထြက္မလာပဲ ၿပီးဆံုး သြားပါတယ္။ အာဏာရ စစ္အစုိးရကို ကတိအတိုင္း လြတ္ေတာ္ေခၚေပးဖို႔ … အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ေပးဖို႔ အသံမွ်သာ …။ စစ္အုပ္စုကလည္း ၁/၉၀ အမိန္႔ေၾကညာခ်က္နဲ႔ ပါတီေတြကို အၾကပ္ ကိုင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းေစပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္လို႔ ပါတီမ်ား လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအစုိးရသစ္ အိပ္မက္သည္ကား ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းခဲ့ၿပီလား …။ လြမ္းပါတယ္ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္ညမ်ားဆီ …။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
